Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει μια εσφαλμένη κατά τη γνώμη μου συνήθεια με τις λεγόμενες «μουσικές» εκπομπές. Εκεί που το ελληνικό τραγούδι ήταν εξαφανισμένο από την τηλεόραση, σιγά σιγά γεμίσαμε με μουσικές εκπομπές 2ωρες 3ωρες και 4ωρες. Σχεδόν κάθε κανάλι άρχισε να ετοιμάζει «αφιερώματα» στα σημαντικά και λιγότερο σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού: στα τραγούδια που λέμε ναι και πίνουμε στην υγεία μας παρέα μένουμε σπίτι, κλεινόμαστε στο μουσικό κουτί, just the 2 of us και έλα και θα δεις! Περάστε ακούστε και μην πληρώνετε....
Ανταγωνιστικά και παράλληλα στα παραπάνω μια νέα τάση εμφανίζεται στα πλαίσια της δημοκρατικότητας του διαδικτύου, με εκπομπές στο youtube ή σε ιντερνετικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και live sessions που δίνουν βήμα παρουσίασης χωρίς την πίεση της ακροαματικότητας σε νέα πρόσωπα που δυστυχώς η ευτυχώς δεν έχουν θέση στις πολύωρες τηλεοπτικές τελετές.
Εδώ μάλιστα υπάρχει επί πλέον η δυνατότητα για donation σε όσους γνωρίζουν την χρήση του διαδικτυακών συναλλαγών, να έχουν δηλαδή κι ένα έσοδο οι καλλιτέχνες που δυστυχώς είναι από τις επαγγελματικές κατηγορίες που αυτή την εποχή δεν έχουν απλώς μείωση των εσόδων τους αλλά μηδενισμό!
Ας επανέλθουμε τώρα στις πολύωρες εκπομπές. Τάχα όλοι μαζί κάνουμε preset κέφι και σιγοψυθιρίζουν όλοι μαζί τα συνηθισμένα τραγούδια σαν να έχουν autocue η χαρτιά με τους στίχους μπροστά τους. Οι καλλιτέχνες αλληλοπαινεύονται και πάει λέγοντας ...
Ένα δεύτερο παράπονο μου είναι η τυπική παρουσία από την ίδια σχεδόν ορχήστρα αποτελούμενη από εξαιρετικούς σολίστες, αλλά έτσι βιαστικά και διεκπεραιωτικά που γίνεται η δουλειά, το αποτέλεσμα καταλήγει επίπεδο και τετριμμένο.
Στο παρελθόν σε ορισμένες από αυτές τις εκπομπές έχουν καταγραφεί πολύ όμορφες στιγμές και μοναδικές συναντήσεις αλλά τον τελευταίο καιρό το πράγμα έχει σίγουρα κουράσει. Η επανάληψη έχει πάψει από καιρό να είναι μήτηρ μαθήσεως... Μάλλον μήτηρ πλήξης και καλλιτεχνικού πληθωρισμού.
Όλες αυτές οι τηλεοπτικές εκπομπές αν και έχουν τις προϋποθέσεις να είναι ενδιαφέρουσες καταλήγουν κουραστικές και μη λειτουργικές. Για αυτό και υπάρχει μια σημαντική κατηγορία καλλιτεχνών που τις αποφεύγει (π.χ. απ’ τον Μάλαμα μέχρι τον… Βέρτη). Κι αυτό γιατί κατά μία έννοια «ανταγωνίζονται» τα μαγαζιά και τις μουσικές σκηνές και χωρίς να αμείβουν τους καλλιτέχνες για τα «διαφυγόντα» κέρδη τους.
Όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στις εκπομπές αυτές να εμφανίζονται όλο οι ίδιοι και οι ίδιες, σαν μαϊντανοί, που φιλοδοξούν μήπως τους δει κανένας δήμαρχος της περιφέρειας να τους φωνάξει για συναυλία! Όταν με το καλό λήξουν οι περιορισμοί.
Ανταγωνιστικά και παράλληλα στα παραπάνω μια νέα τάση εμφανίζεται στα πλαίσια της δημοκρατικότητας του διαδικτύου, με εκπομπές στο youtube ή σε ιντερνετικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και live sessions που δίνουν βήμα παρουσίασης χωρίς την πίεση της ακροαματικότητας σε νέα πρόσωπα που δυστυχώς η ευτυχώς δεν έχουν θέση στις πολύωρες τηλεοπτικές τελετές.
Εδώ μάλιστα υπάρχει επί πλέον η δυνατότητα για donation σε όσους γνωρίζουν την χρήση του διαδικτυακών συναλλαγών, να έχουν δηλαδή κι ένα έσοδο οι καλλιτέχνες που δυστυχώς είναι από τις επαγγελματικές κατηγορίες που αυτή την εποχή δεν έχουν απλώς μείωση των εσόδων τους αλλά μηδενισμό!
Ας επανέλθουμε τώρα στις πολύωρες εκπομπές. Τάχα όλοι μαζί κάνουμε preset κέφι και σιγοψυθιρίζουν όλοι μαζί τα συνηθισμένα τραγούδια σαν να έχουν autocue η χαρτιά με τους στίχους μπροστά τους. Οι καλλιτέχνες αλληλοπαινεύονται και πάει λέγοντας ...
Ένα δεύτερο παράπονο μου είναι η τυπική παρουσία από την ίδια σχεδόν ορχήστρα αποτελούμενη από εξαιρετικούς σολίστες, αλλά έτσι βιαστικά και διεκπεραιωτικά που γίνεται η δουλειά, το αποτέλεσμα καταλήγει επίπεδο και τετριμμένο.
Στο παρελθόν σε ορισμένες από αυτές τις εκπομπές έχουν καταγραφεί πολύ όμορφες στιγμές και μοναδικές συναντήσεις αλλά τον τελευταίο καιρό το πράγμα έχει σίγουρα κουράσει. Η επανάληψη έχει πάψει από καιρό να είναι μήτηρ μαθήσεως... Μάλλον μήτηρ πλήξης και καλλιτεχνικού πληθωρισμού.
Όλες αυτές οι τηλεοπτικές εκπομπές αν και έχουν τις προϋποθέσεις να είναι ενδιαφέρουσες καταλήγουν κουραστικές και μη λειτουργικές. Για αυτό και υπάρχει μια σημαντική κατηγορία καλλιτεχνών που τις αποφεύγει (π.χ. απ’ τον Μάλαμα μέχρι τον… Βέρτη). Κι αυτό γιατί κατά μία έννοια «ανταγωνίζονται» τα μαγαζιά και τις μουσικές σκηνές και χωρίς να αμείβουν τους καλλιτέχνες για τα «διαφυγόντα» κέρδη τους.
Όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στις εκπομπές αυτές να εμφανίζονται όλο οι ίδιοι και οι ίδιες, σαν μαϊντανοί, που φιλοδοξούν μήπως τους δει κανένας δήμαρχος της περιφέρειας να τους φωνάξει για συναυλία! Όταν με το καλό λήξουν οι περιορισμοί.
