Ομολογώ πως πολύ θα ήθελα να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες που θα έγραφα ένα κείμενο για την Δήμητρα Γαλάνη.
Και ασφαλώς, άλλη η αιτία και άλλη η αφορμή. Και είχα λόγους. Πολλούς και αγαπητικούς.
Όμως... Όμως εδώ τα γεγονότα, τα δύστηνα γεγονότα, τρέχουν με ταχύτητα τέτοια που ξεπερνάει επιθυμίες, σχεδιασμούς και προσωπικούς στόχους.
Η κοινωνία εάλλω.
Η πανδημία του κορονοϊού, ο άγνωστος εχθρός που δεν έχει πρόσωπο και μάτια, αίσθημα, συναίσθημα και κρίση, απειλεί με αποσύνθεση και τυφλό θανατικό τις ανθρώπινες κοινωνίες. Ο πλανήτης κρατάει την ανάσα του.
Οι «αξίες» δοκιμάζονται. Επαναϊεραρχούνται.
Ο κόσμος αλλάζει. Ο κόσμος θα αλλάξει. Αρκεί κι εμείς, βέβαια, να καταλάβουμε τις... πταίει και να διδαχθούμε τα ανάλογα. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» (Πρωταγόρας, Αβδηρα, 490-420 π.Χ.).
Ζείδωρος ο επαναστοχασμός.
Η πολιτεία, η επιστήμη, το ιατρικό, νοσηλευτικό προσωπικό, όλων των βαθμίδων, με κορυφαίο τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, είναι συγκλονιστικά, συγκινητικά παρόν.
Οι άνθρωποι που εργάζονται σε διάφορα πόστα για να είμαστε καλά όλοι –όλοι- εμείς που μένουμε, που πρέπει να μένουμε, στο σπίτι μας, δίνουν μάχες.
Μάχες σκληρές, με λιανοντούφεκα οι περισσότεροι, άνισες, αλλά με πίστη, καρδιά και αγάπη που μπορεί να τρέψουν σε φυγή και τον Ομέρ Βρυώνη, ακόμα.
Κι εμείς; Εμείς... ενεοί. Εμείς μένουμε σπίτι. Σ-π-ί-τ-ι. Όπως μας λένε, τόσο πειστικά και τόσο καθαρά όλοι οι ειδικοί. Και κάνουμε σχολαστικά και ακριβώς αυτά που μας συνιστούν. Α-κ-ρ-ι-β-ώ-ς. Αγαπάμε το χώρο μας. Τρώμε το φαΐ μας. Διαβάζουμε πολύ...ακούμε μουσική.
Και εδώ έρχεται η Δήμητρα Γαλάνη. Να επαναλάβει –όχι με την γνωστή της ιδιότητα, αλλά με τον άλλο τρόπο της- αυτά που λένε οι ειδικοί. Να μείνουμε σπίτι.
Και όχι, ασφαλώς, η Γαλάνη που ξέραμε. Οχι... η μεγάλη, η αξιολάτρευτη –πάντα- ερμηνεύτρια – μουσικός με τις τόσες ή πιο τόσες μεγάλες ή μεγαλύτερες επιτυχείς παρουσίες της στη ζωή των Ελλήνων. Οχι... όχι...
Αλλά, έρχεται η άλλη Δήμητρα, η Δήμητρα που θέλουμε σήμερα, η δικιά μας Δήμητρα, η γειτόνισσα της διπλανής μας πόρτας Δήμητρα.
Η αδελφή, η θεία, η μάνα, η φίλη, η κόρη, η σύζυγος, η αγαπητικιά. Η κυρά Μάρθα που μόλις τελείωσε το ζιπουνάκι της μικρανηψιάς της. Η Ερμιόνη, να ζητήσει σέλινο που δεν πηγαίνει στο μανάβη, γιατί την πονάει ο γοφός της...
Αυτή η Δήμητρα – όλα, ναι, ναι όλα τα λεφτά - μπαίνει μέσα από ένα «κουτί» στα δυσκολεμένα, τώρα, σπίτια των Ελλήνων. Και τους μιλάει απλά, ηρεμιστικά και ξυπνητικά. Οχι δασκαλίστικα. Σεμνά ταπεινά, διακριτικά, νηφάλια, χωρίς οίηση και επαγγελματικά σύνδρομα, αλλά σαν φίλη από τα μικράτα, σαν θεία με τις καραμέλες, σαν θυγατέρα.
Αυτή η Δήμητρα, αυτή η Δημητρούλα που είναι η Μαρία, που είναι η Ελένη, η Ιακωβίνα, η Λίτσα, η Άλκη, η Περσεφόνη, αυτή είναι που λέει τόσο αγαπητικά το σωστικό «Μένουμε σπίτι». Και την ακούει και την αγαπάει όλη η δύστηνος Ελλάς.
Αυτές οι Δήμητρες –στα δύσκολα- είναι που το πιο πολύ μας χρειάζονται. Γιατί αυτός, μπορεί, τελικά να είναι –αυτό πιστεύω- και ο αληθινός, ο ουσιώδης ρόλος του αληθινού καλλιτέχνη, του διανοητή. «Στα δύσκολα, αδελφέ, θέλω να με νιώσεις...».
Και η Δήμητρα μας νιώθει. Και εμείς το νιώθουμε αυτό. Γιατί η Δήμητρα είναι, τώρα, τα πολλά, μεγάλα και μικρά, απλά, γήινα, καθημερινά που τόσο λείπουν από τις γειτονιές μας.
Και είναι εδώ που πιάνω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Για να πω κάτι που θεωρώ πως μπορεί να είναι χρήσιμο. «Δήμητρες», πολλές, δεν υπάρχουν. Όμως υπάρχουν τόσες και τόσοι όσοι. Ας αξιοποιούνται, με τέτοιο μέτρο, με τέτοια σεμνότητα, με τέτοιες ισορροπίες και σε άλλες περιόδους. Και με άλλες αιτίες και αφορμές. Θα είναι πολλαπλά χρήσιμοι/χρήσιμες. Προσοχή εδώ στους γυαλιστερούς. Και στις γυαλιστερές.
Και κλείνω το παρόν με λίγα από τα πολλά και διαφορετικά που θα ‘θελα να γράψω για την Δήμητρα Γαλάνη και υπαινίχθηκα στην αρχή. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι η κυρία Γαλάνη να μην θυμάται τίποτα από αυτά.
Ιδωμεν.
Έτος – θυμάμαι καλά - 1968. ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. (Μνήμες και πόνος, ερείπια. Γιατί;) Στούντιο 1. Πλευρά Προμπονά. Ηχολήπτης υψηλών προδιαγραφών, ο πολύ καλός μου φίλος, Γιώργος Κωνσταντόπουλος («έφυγε» φθινόπωρο 2018, αδελφός της Νάντιας).
«Γράφει» ο γνωστός μου και αγαπητός πολύ – ζόρικος, πάντα - νέος συνθέτης (τάλαντο) Δήμος Μούτσης, νέο τραγούδι, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, με μια πιτσιρίκα.
«Ελα, μου λέει ο Γιώργος, είναι αστέρι... Και το τραγούδι πρώτο».
Ηταν η Δημητρούλα, η Δήμητρά μας, στη συνέχεια, η Γαλάνη. Και το τραγούδι «Κάποιο τρένο» (καβάλησε δελφίνι αιγαιοπελαγίτικο με το πρώτο η Δήμητρα).
Ήρθε κι ο Νίκος Κανελλόπουλος, ο Διευθυντής των studios, ο μοναδικός Νίκος και το άκουσε. Ενθουσιάστηκε, όπως όλη η Ελλάς. Η Δημητρούλα συνεσταλμένη άκουγε... Κυρία Γαλάνη να είστε καλά, πάντα να δημιουργείτε, με το περπάτημα το ντρέτο, με την καθημερινότητα, με τον στίχο, τον ήχο, το λόγο... Και μην το ξεχνάτε... κι ας σας ξεχάσουν. Χρειάζεστε. Χρειάζονται «οι ιδανικές φωνές κι αγαπημένες». (Κ. Καβάφης. Φωνές).
* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Συνταξιούχος, Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI.
Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
Και ασφαλώς, άλλη η αιτία και άλλη η αφορμή. Και είχα λόγους. Πολλούς και αγαπητικούς.
Όμως... Όμως εδώ τα γεγονότα, τα δύστηνα γεγονότα, τρέχουν με ταχύτητα τέτοια που ξεπερνάει επιθυμίες, σχεδιασμούς και προσωπικούς στόχους.
Η κοινωνία εάλλω.
Η πανδημία του κορονοϊού, ο άγνωστος εχθρός που δεν έχει πρόσωπο και μάτια, αίσθημα, συναίσθημα και κρίση, απειλεί με αποσύνθεση και τυφλό θανατικό τις ανθρώπινες κοινωνίες. Ο πλανήτης κρατάει την ανάσα του.
Οι «αξίες» δοκιμάζονται. Επαναϊεραρχούνται.
Ο κόσμος αλλάζει. Ο κόσμος θα αλλάξει. Αρκεί κι εμείς, βέβαια, να καταλάβουμε τις... πταίει και να διδαχθούμε τα ανάλογα. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» (Πρωταγόρας, Αβδηρα, 490-420 π.Χ.).
Ζείδωρος ο επαναστοχασμός.
Η πολιτεία, η επιστήμη, το ιατρικό, νοσηλευτικό προσωπικό, όλων των βαθμίδων, με κορυφαίο τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, είναι συγκλονιστικά, συγκινητικά παρόν.
Οι άνθρωποι που εργάζονται σε διάφορα πόστα για να είμαστε καλά όλοι –όλοι- εμείς που μένουμε, που πρέπει να μένουμε, στο σπίτι μας, δίνουν μάχες.
Μάχες σκληρές, με λιανοντούφεκα οι περισσότεροι, άνισες, αλλά με πίστη, καρδιά και αγάπη που μπορεί να τρέψουν σε φυγή και τον Ομέρ Βρυώνη, ακόμα.
Κι εμείς; Εμείς... ενεοί. Εμείς μένουμε σπίτι. Σ-π-ί-τ-ι. Όπως μας λένε, τόσο πειστικά και τόσο καθαρά όλοι οι ειδικοί. Και κάνουμε σχολαστικά και ακριβώς αυτά που μας συνιστούν. Α-κ-ρ-ι-β-ώ-ς. Αγαπάμε το χώρο μας. Τρώμε το φαΐ μας. Διαβάζουμε πολύ...ακούμε μουσική.
Και εδώ έρχεται η Δήμητρα Γαλάνη. Να επαναλάβει –όχι με την γνωστή της ιδιότητα, αλλά με τον άλλο τρόπο της- αυτά που λένε οι ειδικοί. Να μείνουμε σπίτι.
Και όχι, ασφαλώς, η Γαλάνη που ξέραμε. Οχι... η μεγάλη, η αξιολάτρευτη –πάντα- ερμηνεύτρια – μουσικός με τις τόσες ή πιο τόσες μεγάλες ή μεγαλύτερες επιτυχείς παρουσίες της στη ζωή των Ελλήνων. Οχι... όχι...
Αλλά, έρχεται η άλλη Δήμητρα, η Δήμητρα που θέλουμε σήμερα, η δικιά μας Δήμητρα, η γειτόνισσα της διπλανής μας πόρτας Δήμητρα.
Η αδελφή, η θεία, η μάνα, η φίλη, η κόρη, η σύζυγος, η αγαπητικιά. Η κυρά Μάρθα που μόλις τελείωσε το ζιπουνάκι της μικρανηψιάς της. Η Ερμιόνη, να ζητήσει σέλινο που δεν πηγαίνει στο μανάβη, γιατί την πονάει ο γοφός της...
Αυτή η Δήμητρα – όλα, ναι, ναι όλα τα λεφτά - μπαίνει μέσα από ένα «κουτί» στα δυσκολεμένα, τώρα, σπίτια των Ελλήνων. Και τους μιλάει απλά, ηρεμιστικά και ξυπνητικά. Οχι δασκαλίστικα. Σεμνά ταπεινά, διακριτικά, νηφάλια, χωρίς οίηση και επαγγελματικά σύνδρομα, αλλά σαν φίλη από τα μικράτα, σαν θεία με τις καραμέλες, σαν θυγατέρα.
Αυτή η Δήμητρα, αυτή η Δημητρούλα που είναι η Μαρία, που είναι η Ελένη, η Ιακωβίνα, η Λίτσα, η Άλκη, η Περσεφόνη, αυτή είναι που λέει τόσο αγαπητικά το σωστικό «Μένουμε σπίτι». Και την ακούει και την αγαπάει όλη η δύστηνος Ελλάς.
Αυτές οι Δήμητρες –στα δύσκολα- είναι που το πιο πολύ μας χρειάζονται. Γιατί αυτός, μπορεί, τελικά να είναι –αυτό πιστεύω- και ο αληθινός, ο ουσιώδης ρόλος του αληθινού καλλιτέχνη, του διανοητή. «Στα δύσκολα, αδελφέ, θέλω να με νιώσεις...».
Και η Δήμητρα μας νιώθει. Και εμείς το νιώθουμε αυτό. Γιατί η Δήμητρα είναι, τώρα, τα πολλά, μεγάλα και μικρά, απλά, γήινα, καθημερινά που τόσο λείπουν από τις γειτονιές μας.
Και είναι εδώ που πιάνω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Για να πω κάτι που θεωρώ πως μπορεί να είναι χρήσιμο. «Δήμητρες», πολλές, δεν υπάρχουν. Όμως υπάρχουν τόσες και τόσοι όσοι. Ας αξιοποιούνται, με τέτοιο μέτρο, με τέτοια σεμνότητα, με τέτοιες ισορροπίες και σε άλλες περιόδους. Και με άλλες αιτίες και αφορμές. Θα είναι πολλαπλά χρήσιμοι/χρήσιμες. Προσοχή εδώ στους γυαλιστερούς. Και στις γυαλιστερές.
Και κλείνω το παρόν με λίγα από τα πολλά και διαφορετικά που θα ‘θελα να γράψω για την Δήμητρα Γαλάνη και υπαινίχθηκα στην αρχή. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι η κυρία Γαλάνη να μην θυμάται τίποτα από αυτά.
Ιδωμεν.
Έτος – θυμάμαι καλά - 1968. ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. (Μνήμες και πόνος, ερείπια. Γιατί;) Στούντιο 1. Πλευρά Προμπονά. Ηχολήπτης υψηλών προδιαγραφών, ο πολύ καλός μου φίλος, Γιώργος Κωνσταντόπουλος («έφυγε» φθινόπωρο 2018, αδελφός της Νάντιας).
«Γράφει» ο γνωστός μου και αγαπητός πολύ – ζόρικος, πάντα - νέος συνθέτης (τάλαντο) Δήμος Μούτσης, νέο τραγούδι, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, με μια πιτσιρίκα.
«Ελα, μου λέει ο Γιώργος, είναι αστέρι... Και το τραγούδι πρώτο».
Ηταν η Δημητρούλα, η Δήμητρά μας, στη συνέχεια, η Γαλάνη. Και το τραγούδι «Κάποιο τρένο» (καβάλησε δελφίνι αιγαιοπελαγίτικο με το πρώτο η Δήμητρα).
Ήρθε κι ο Νίκος Κανελλόπουλος, ο Διευθυντής των studios, ο μοναδικός Νίκος και το άκουσε. Ενθουσιάστηκε, όπως όλη η Ελλάς. Η Δημητρούλα συνεσταλμένη άκουγε... Κυρία Γαλάνη να είστε καλά, πάντα να δημιουργείτε, με το περπάτημα το ντρέτο, με την καθημερινότητα, με τον στίχο, τον ήχο, το λόγο... Και μην το ξεχνάτε... κι ας σας ξεχάσουν. Χρειάζεστε. Χρειάζονται «οι ιδανικές φωνές κι αγαπημένες». (Κ. Καβάφης. Φωνές).
* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Συνταξιούχος, Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI.
Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
