Ανοίγουν πόρτες, παράθυρα, φέρνουν αγαπημένους κοντά, ξυπνούν μνήμες… κι έτσι ακόμα κι αν δεν είναι παρόντες, ο καημός γλυκαίνει, κι η περιουσία αυγατεύει.
Αυτό του Ρασούλη και του Νικολόπουλου το αγάπησα απ’ την πρώτη ακρόαση… Το κρίμα που δεν έγινε γνωστό, αλλά από την άλλη όλα δεν είναι για όλους. Ίσως έτσι να ‘ναι καλύτερα.
Σαν κάτι μαγικές παραλίες που τις ξέρουν μόνο οι μυημένοι… κι όταν ο μύθος τους βγει προς τα έξω, φτιάχνονται δρόμοι-προσβάσεις, έρχονται ξαπλώστρες και μπαρ και η μαγεία πάει περίπατο.
Τι ωραία που ερμηνεύει ο Τερζής… αιωρείσαι μαζί του!
Αυτό του Ρασούλη και του Νικολόπουλου το αγάπησα απ’ την πρώτη ακρόαση… Το κρίμα που δεν έγινε γνωστό, αλλά από την άλλη όλα δεν είναι για όλους. Ίσως έτσι να ‘ναι καλύτερα.
Σαν κάτι μαγικές παραλίες που τις ξέρουν μόνο οι μυημένοι… κι όταν ο μύθος τους βγει προς τα έξω, φτιάχνονται δρόμοι-προσβάσεις, έρχονται ξαπλώστρες και μπαρ και η μαγεία πάει περίπατο.
Τι ωραία που ερμηνεύει ο Τερζής… αιωρείσαι μαζί του!
