Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι κόπος είναι για έναν τραγουδιστή, για έναν τραγουδοποιό, να βρίσκεται στην επικαιρότητα πάνω από δύο δεκαετίες.
Άραγε μπορεί να το κάνει αυτό μία ορχήστρα; Μία ιδιωτική ορχήστρα, όχι μία κρατική.
Βλέπω την Εστουδιαντίνα μετά από 22 χρόνια πόσο επίκαιρη και πόσο διαχρονική παραμένει.
Η Εστουδιαντίνα διάλεξε το δύσκολο δρόμο του τραγουδιού. Απέφυγε συνειδητά το mainstream και καταφέρνει να βρίσκεται στην επικαιρότητα μέσα από την ποιότητα και μόνο. Πολύ απλά, θέλει πολύ κόπο για να πραγματοποιηθεί αυτό.
Η Εστουδιαντίνα πέτυχε γιατί έχει προσωπικότητες ξεχωριστές και συνάμα διαθέτει ηγέτη που έχει τη φλόγα και την ικανότητα να διατηρεί την ομάδα των δεξιοτεχνών επίκαιρη, δημιουργική και πάντοτε με νέες προτάσεις που, το σημαντικότερο, το κοινό αμέσως τις αγκαλιάζει.
Τους είδα, τους άκουσα και τους θαύμασα στο Ηρώδειο μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Θα χαρακτήριζα ότι ήταν μία παράσταση κοντσέρτο για ορχήστρα και φωνή.
Άκουγες γνωστές μελωδίες με έναν ασυνήθιστο τρόπο, με μία νέα ματιά. Καλοδουλεμένες και επίπονα καλοκουρδισμένες φράσεις, εύστοχες εναλλαγές, πρωτότυποι συνδυασμοί παλιών τραγουδιών με νέα και με μελωδίες από όλη τη Μεσόγειο, με ζητούμενο την ουσιαστική «επικοινωνία». Όχι ακαδημαϊκά, αλλά μεθυστικά, με αξιώσεις όμως!
Και μαζί, το βασικό και καίριο στις «δύσκολες» μέρες μας: προτάσεις νέων τραγουδιών.
Γιατί μες στην ορχήστρα , πέρα από τους σπουδαίους σολίστες υπάρχουν και δημιουργοί που εμπλουτίζουν το σώμα του καλού Ελληνικού τραγουδιού.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ, ευλογώντας και τα «γένια» μου, στο «Δώσε μου φτερά» που ξεσήκωσε δύο φορές το κοινό του Ηρωδείου. Αλλά και στο ποίημα του Παλαμά, κι αυτό σε μουσική του Κατσιγιάννη που μας εισήγαγε στο κλίμα της παράστασης.
Η Εστουδιαντίνα , είναι αυτό που λέμε, «έχει όλο το πακέτο». Είναι ορχήστρα «σοβαρή» που πέρα από τις 17 δισκογραφικές καταθέσεις της και πάνω από τις χίλιες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συνεχίζει να πορεύεται με την ίδια φρεσκάδα που είχε από την πρώτη κιόλας στιγμή που εμφανίστηκε στο κοινό.
Μιλάμε για ευλογημένους μουσικούς και επαγγελματίες, που ο καθένας έχει τη δική του ξεχωριστή πορεία.
Ο Κυριάκος Γκουβέντας, μεγάλος βιολιστής και δάσκαλος με τις πολλαπλές και εμπνευσμένες δραστηριότητές του, ο Δήμος Βουγιούκας που παράλληλα μέσα από την Εστουδιαντίνα «έχτισε» το δικό του κόσμο με τους Athens tango ensemble, ο Σταύρος Kουλουρίδας, ένας από τους σημαντικότερους σολίστες του κλαρίνου, ο Απόστολος Bαλαρούτσος, αυτός ο μελωδικός κιθαρίστας ο οποίος γράφει και υπέροχες μελωδίες. Όλοι τους είναι διαλεκτοί. Όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί της ορχήστρας.
Τους απόλαυσα και στις παραστάσεις που διοργάνωσε η Λυρική Σκηνή σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους στην Αθήνα. Πάντοτε έχουν να προτείνουν κάτι. Εκεί μας σύστησαν και μία καταπληκτική φωνή, τον Γιάννη Διονυσίου. Έναν Κύπριο τραγουδιστή ο οποίος μας έφερε εικόνες από την κλασική Σμύρνη και τον Πειραιά .
Είδα και τον πηγαίο Έλληνα χορευτή Γιώργο Κοτσιφάκη να «σωματοποιεί» τη σύνθεση του Ανδρέα Κατσιγιάννη στο σαντούρι σε ένα μοναδικό δρώμενο όπου το ανθρώπινο σώμα ήταν άμεσα συνδεδεμένο με κάθε νότα.
Οι δημιουργικοί άνθρωποι, αυτή την «ζόρικη» συγκυρία για τις τέχνες και τον πολιτισμό οφείλουν να προσφέρουν ιδέες και «φάρμακα» λυτρωτικά μέσα απ’ την ψυχή και την τέχνη τους. Γι’ αυτό και τη χάρηκα την Εστουδιαντίνα.
Ξέρω ότι τώρα, αυτή την περίοδο, θα κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ σε μελοποιημένη ποίηση από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, «δασκάλων» παλαιότερων και σύγχρονων με αναφορά στην Μικρά Ασία.
Είναι μία έκδοση που νομίζω θα κοσμήσει την Ελληνική μουσική. Είναι μία πρόταση στο σήμερα, αλλά με ρίζα βαθιά και γερή.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Η Εστουδιαντίνα άντεξε και αντέχει στο χρόνο γιατί καταξιώθηκε μέσα από το έργο της και γιατί τα μέλη της είναι άνθρωποι που αγάλλονται με τη μουσική, παθιάζονται και πασχίζουν για την ποιότητά της.
Μπράβο στην Εστουδιαντίνα συνολικά και σε καθένα από τα μέλη ξεχωριστά. Μπράβο στο φίλο και συνοδοιπόρο Ανδρέα Κατσίγιαννη.
Οι δρόμοι που ανοίγουν είναι πάντοτε ανθισμένοι, ευωδιάζουν, ομορφαίνουν και «μπολιάζουν» με φρέσκια πνοή τον ελληνικό πολιτισμό.
Άραγε μπορεί να το κάνει αυτό μία ορχήστρα; Μία ιδιωτική ορχήστρα, όχι μία κρατική.
Βλέπω την Εστουδιαντίνα μετά από 22 χρόνια πόσο επίκαιρη και πόσο διαχρονική παραμένει.
Η Εστουδιαντίνα διάλεξε το δύσκολο δρόμο του τραγουδιού. Απέφυγε συνειδητά το mainstream και καταφέρνει να βρίσκεται στην επικαιρότητα μέσα από την ποιότητα και μόνο. Πολύ απλά, θέλει πολύ κόπο για να πραγματοποιηθεί αυτό.
Η Εστουδιαντίνα πέτυχε γιατί έχει προσωπικότητες ξεχωριστές και συνάμα διαθέτει ηγέτη που έχει τη φλόγα και την ικανότητα να διατηρεί την ομάδα των δεξιοτεχνών επίκαιρη, δημιουργική και πάντοτε με νέες προτάσεις που, το σημαντικότερο, το κοινό αμέσως τις αγκαλιάζει.
Τους είδα, τους άκουσα και τους θαύμασα στο Ηρώδειο μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Θα χαρακτήριζα ότι ήταν μία παράσταση κοντσέρτο για ορχήστρα και φωνή.
Άκουγες γνωστές μελωδίες με έναν ασυνήθιστο τρόπο, με μία νέα ματιά. Καλοδουλεμένες και επίπονα καλοκουρδισμένες φράσεις, εύστοχες εναλλαγές, πρωτότυποι συνδυασμοί παλιών τραγουδιών με νέα και με μελωδίες από όλη τη Μεσόγειο, με ζητούμενο την ουσιαστική «επικοινωνία». Όχι ακαδημαϊκά, αλλά μεθυστικά, με αξιώσεις όμως!
Και μαζί, το βασικό και καίριο στις «δύσκολες» μέρες μας: προτάσεις νέων τραγουδιών.
Γιατί μες στην ορχήστρα , πέρα από τους σπουδαίους σολίστες υπάρχουν και δημιουργοί που εμπλουτίζουν το σώμα του καλού Ελληνικού τραγουδιού.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ, ευλογώντας και τα «γένια» μου, στο «Δώσε μου φτερά» που ξεσήκωσε δύο φορές το κοινό του Ηρωδείου. Αλλά και στο ποίημα του Παλαμά, κι αυτό σε μουσική του Κατσιγιάννη που μας εισήγαγε στο κλίμα της παράστασης.
Η Εστουδιαντίνα , είναι αυτό που λέμε, «έχει όλο το πακέτο». Είναι ορχήστρα «σοβαρή» που πέρα από τις 17 δισκογραφικές καταθέσεις της και πάνω από τις χίλιες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συνεχίζει να πορεύεται με την ίδια φρεσκάδα που είχε από την πρώτη κιόλας στιγμή που εμφανίστηκε στο κοινό.
Μιλάμε για ευλογημένους μουσικούς και επαγγελματίες, που ο καθένας έχει τη δική του ξεχωριστή πορεία.
Ο Κυριάκος Γκουβέντας, μεγάλος βιολιστής και δάσκαλος με τις πολλαπλές και εμπνευσμένες δραστηριότητές του, ο Δήμος Βουγιούκας που παράλληλα μέσα από την Εστουδιαντίνα «έχτισε» το δικό του κόσμο με τους Athens tango ensemble, ο Σταύρος Kουλουρίδας, ένας από τους σημαντικότερους σολίστες του κλαρίνου, ο Απόστολος Bαλαρούτσος, αυτός ο μελωδικός κιθαρίστας ο οποίος γράφει και υπέροχες μελωδίες. Όλοι τους είναι διαλεκτοί. Όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί της ορχήστρας.
Τους απόλαυσα και στις παραστάσεις που διοργάνωσε η Λυρική Σκηνή σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους στην Αθήνα. Πάντοτε έχουν να προτείνουν κάτι. Εκεί μας σύστησαν και μία καταπληκτική φωνή, τον Γιάννη Διονυσίου. Έναν Κύπριο τραγουδιστή ο οποίος μας έφερε εικόνες από την κλασική Σμύρνη και τον Πειραιά .
Είδα και τον πηγαίο Έλληνα χορευτή Γιώργο Κοτσιφάκη να «σωματοποιεί» τη σύνθεση του Ανδρέα Κατσιγιάννη στο σαντούρι σε ένα μοναδικό δρώμενο όπου το ανθρώπινο σώμα ήταν άμεσα συνδεδεμένο με κάθε νότα.
Οι δημιουργικοί άνθρωποι, αυτή την «ζόρικη» συγκυρία για τις τέχνες και τον πολιτισμό οφείλουν να προσφέρουν ιδέες και «φάρμακα» λυτρωτικά μέσα απ’ την ψυχή και την τέχνη τους. Γι’ αυτό και τη χάρηκα την Εστουδιαντίνα.
Ξέρω ότι τώρα, αυτή την περίοδο, θα κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ σε μελοποιημένη ποίηση από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, «δασκάλων» παλαιότερων και σύγχρονων με αναφορά στην Μικρά Ασία.
Είναι μία έκδοση που νομίζω θα κοσμήσει την Ελληνική μουσική. Είναι μία πρόταση στο σήμερα, αλλά με ρίζα βαθιά και γερή.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Η Εστουδιαντίνα άντεξε και αντέχει στο χρόνο γιατί καταξιώθηκε μέσα από το έργο της και γιατί τα μέλη της είναι άνθρωποι που αγάλλονται με τη μουσική, παθιάζονται και πασχίζουν για την ποιότητά της.
Μπράβο στην Εστουδιαντίνα συνολικά και σε καθένα από τα μέλη ξεχωριστά. Μπράβο στο φίλο και συνοδοιπόρο Ανδρέα Κατσίγιαννη.
Οι δρόμοι που ανοίγουν είναι πάντοτε ανθισμένοι, ευωδιάζουν, ομορφαίνουν και «μπολιάζουν» με φρέσκια πνοή τον ελληνικό πολιτισμό.
