Είχε την «ατάκα» και «επί τόπου» ο Τάκης Μουσαφίρης.
Ήξερε να πιάνει το σφυγμό της εποχής, ήταν ακριβός «λεζαντιάρης» αλλά είχε και πολλή ουσία στο καταστάλαγμα του.
Οι μικρές αλήθειες της καθημερινότητας, οι χαρούμενες και πικρές στιγμές της μεταμορφώνονταν σε μια μεστή φιλοσοφία ζωής.
Άμεσος και κατανοητός και την ίδια ώρα βαθύς και καίριος. Σε μια στροφή τα ‘χε πει όλα…
Μελωδικά κουβαλούσε την Ήπειρο, αλλά είχε και δυτική φλέβα στις καταλήξεις του.
Κι όταν καμιά φορά διακριτικά άγγιζε και λόγια άλλων, είχε πάλι τον τρόπο να κάνει τη διαφορά. Μεγάλα του σουξέ φέρουν την στιχουργική υπογραφή του Βασίλη Παπαδόπουλου και της Μαριανίας Κριεζή και άλλα λιγότερο παρασημοφορημένα του Μάνου Ελευθερίου.
Συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάδειξη του Δημήτρη Μητροπάνου, της Πίτσας Παπαδοπούλου, της Κατερίνας Στανίση ενώ στη δεκαετία του ’80 συμπορεύτηκε στανά με τον Στράτο Διονυσίου όταν ο ερμηνευτής κυριολεκτικά «έπαιρνε κεφάλια». Τον κλασικό «Παλιατζή» τον μεταμόρφωσε σε «Ξένο» και «Ταξιτζή» και στο φινάλε σε «Περιπτερά».
Και η Σακελλαρίου και η Δούκισσα και η Βάνου του χρωστάνε πολλά… Θα τα λένε και θα τα τραγουδάνε στο αντάμωμά στα ψηλά!
Αλλά και με ποιον δεν έκανε σουξέ ο Μουσαφίρης. Τι να πρωτοθυμηθείς ! Πάριος, Μαρινέλλα, Κόκοτας, Λαμπράκη, Διαμάντη, Καρουσάκης, Μενιδιάτης, Μαργαρίτης, Κοντολάζος, Μαράντη, Σαρρής, Άγγελος Διονυσίου… και άλλοι που ξεχνώ σε ένα μακρύ κατάλογο καταθέσεων στα χρόνια του ’70 και του ’80.
Μέσα στην πολυπαραγωγικότητά του, είχε και μανιέρα και επανάληψη. Σαν μάστορας όμως που ήταν ήξερε και να μεταμορφώνει και να αναγεννιέται.
Κι όλα αυτά μ’ ένα στιλό και αμέτρητα πακέτα τσιγάρων… όπου συχνά αποτελούσαν το «τετράδιο» της σκέψης του.
Ήξερε να πιάνει το σφυγμό της εποχής, ήταν ακριβός «λεζαντιάρης» αλλά είχε και πολλή ουσία στο καταστάλαγμα του.
Οι μικρές αλήθειες της καθημερινότητας, οι χαρούμενες και πικρές στιγμές της μεταμορφώνονταν σε μια μεστή φιλοσοφία ζωής.
Άμεσος και κατανοητός και την ίδια ώρα βαθύς και καίριος. Σε μια στροφή τα ‘χε πει όλα…
Μελωδικά κουβαλούσε την Ήπειρο, αλλά είχε και δυτική φλέβα στις καταλήξεις του.
Κι όταν καμιά φορά διακριτικά άγγιζε και λόγια άλλων, είχε πάλι τον τρόπο να κάνει τη διαφορά. Μεγάλα του σουξέ φέρουν την στιχουργική υπογραφή του Βασίλη Παπαδόπουλου και της Μαριανίας Κριεζή και άλλα λιγότερο παρασημοφορημένα του Μάνου Ελευθερίου.
Συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάδειξη του Δημήτρη Μητροπάνου, της Πίτσας Παπαδοπούλου, της Κατερίνας Στανίση ενώ στη δεκαετία του ’80 συμπορεύτηκε στανά με τον Στράτο Διονυσίου όταν ο ερμηνευτής κυριολεκτικά «έπαιρνε κεφάλια». Τον κλασικό «Παλιατζή» τον μεταμόρφωσε σε «Ξένο» και «Ταξιτζή» και στο φινάλε σε «Περιπτερά».
Και η Σακελλαρίου και η Δούκισσα και η Βάνου του χρωστάνε πολλά… Θα τα λένε και θα τα τραγουδάνε στο αντάμωμά στα ψηλά!
Αλλά και με ποιον δεν έκανε σουξέ ο Μουσαφίρης. Τι να πρωτοθυμηθείς ! Πάριος, Μαρινέλλα, Κόκοτας, Λαμπράκη, Διαμάντη, Καρουσάκης, Μενιδιάτης, Μαργαρίτης, Κοντολάζος, Μαράντη, Σαρρής, Άγγελος Διονυσίου… και άλλοι που ξεχνώ σε ένα μακρύ κατάλογο καταθέσεων στα χρόνια του ’70 και του ’80.
Μέσα στην πολυπαραγωγικότητά του, είχε και μανιέρα και επανάληψη. Σαν μάστορας όμως που ήταν ήξερε και να μεταμορφώνει και να αναγεννιέται.
Κι όλα αυτά μ’ ένα στιλό και αμέτρητα πακέτα τσιγάρων… όπου συχνά αποτελούσαν το «τετράδιο» της σκέψης του.
