Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους δημιουργούς και εκτελεστές όλων των εποχών.
Πρόφτασε τους «παλιούς», ζυμώθηκε με τους μεγάλους του ΄60, λειτούργησε ισότιμα και στη συνέχεια ηγετικά με συνοδοιπόρους και νεότερους, παραμένοντας μέχρι σήμερα αειθαλής και «φρέσκος». Είναι η επιτομή του κλασικού με το μοντέρνο.
Μέσα σε μια τεράστια πορεία που αγγίζει τις 6 δεκαετίες, εξακολουθεί και παραμένει ανήσυχος, διορατικός, επίμονος, χαμηλών τόνων αλλά και μονομάχος παθιασμένος, πάντα παρών στις επάλξεις, στη δική του «μάχη». Προσεγγίζει τη νεότερη γενιά ερμηνευτών, αναζητά «καινούριες» και διαφορετικές λέξεις, επιθυμώντας να είναι επίκαιρος, ουσιώδης, να σκιαγραφεί την σύγχρονη πραγματικότητα, τους ρυθμούς και τις εντάσεις της.
Στην πολυκύμαντη διαδρομή του στο ελληνικό τραγούδι δε λογάριασε ποτέ του τις «ταμπέλες» και τα «στρατόπεδα» και με την τέχνη και το έργο του κατήργησε διαχωριστικές γραμμές και αφορισμούς. Είναι λαϊκός αλλά και έντεχνος, κλασικός και την ίδια ώρα μπροστάρης, ανατολίτης και δυτικός μαζί σε ένα μασίφ «κράμα» που ξεχειλίζει για την πολυδαίδαλη, όμως τόσο στέρεη και συναρπαστικά δομημένη σύσταση του.
Ο Νικολόπουλος δεν είναι μόνο οι δημιουργίες που συνυπέγραψε με τον Πυθαγόρα, τον Ρασούλη, τον Ελευθερίου, τον Λευτέρη Παπαδόπουλου και άλλους άξιους μαστόρους του λόγου, τις οποίες απέδωσαν φωτεινοί ερμηνευτές όπως ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς, ο Διονυσίου, ο Νταλάρας, η Αλεξίου, ο Τερζής και άλλοι ομότεχνοί τους.
Η ψυχής της πένας του υπηρετεί με επαγγελματική πειθαρχία αλλά και προσωπική φλόγα στιγμές άλλων σπουδαίων συνθετών. Υπήρξε ο βασικός εκτελεστής των τραγουδιών του Λοΐζου, του Κουγιουμτζή, του Καλδάρα, του Κατσαρού, του Μούτση, του Σπανού, του Θεοδωράκη και πολλών άλλων.
Στις λαϊκές στράτες κεντάει σε συνθέσεις του Τσιτσάνη, του Δερβενιώτη, του Μπακάλη, του Ζαμπέτα. «Γιέ μου» τον αποκαλούσε ο τελευταίος.
Ο Νικολόπουλος κινήθηκε στη νύχτα με τις αρχές της ημέρας. Κρατήθηκε μακριά από τις παρενέργειες της, δημιούργησε και στέριωσε οικογένεια. Αυτή ήταν και είναι το σίγουρο λιμάνι του, γι’ αυτό και τα μπάρκα του ήταν και είναι τρανά.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι ένας ανεπανάληπτος καλλιτέχνης που συνεχίζει μέχρι και τις μέρες μας, με ιλιγγιώδη πάντα τροχιά, την διαδρομή του στο ελληνικό πεντάγραμμο. Γι’ αυτόν η μουσική είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Σαν γεννημένος μαχητής και δουλευτής, λειτουργεί με την επιμονή, υπομονή και σιγουριά μιας «ήρεμης δύναμης».
Μέσα στις φαινομενικά λιτές και απλές γραμμές του, κρύβει έναν πολύτιμο, ανεξάντλητο και συχνά ακωδικοποίητο, και ίσως γι’ αυτό και τόσο γοητευτικό, πλούτο.
Πρόφτασε τους «παλιούς», ζυμώθηκε με τους μεγάλους του ΄60, λειτούργησε ισότιμα και στη συνέχεια ηγετικά με συνοδοιπόρους και νεότερους, παραμένοντας μέχρι σήμερα αειθαλής και «φρέσκος». Είναι η επιτομή του κλασικού με το μοντέρνο.
Μέσα σε μια τεράστια πορεία που αγγίζει τις 6 δεκαετίες, εξακολουθεί και παραμένει ανήσυχος, διορατικός, επίμονος, χαμηλών τόνων αλλά και μονομάχος παθιασμένος, πάντα παρών στις επάλξεις, στη δική του «μάχη». Προσεγγίζει τη νεότερη γενιά ερμηνευτών, αναζητά «καινούριες» και διαφορετικές λέξεις, επιθυμώντας να είναι επίκαιρος, ουσιώδης, να σκιαγραφεί την σύγχρονη πραγματικότητα, τους ρυθμούς και τις εντάσεις της.
Στην πολυκύμαντη διαδρομή του στο ελληνικό τραγούδι δε λογάριασε ποτέ του τις «ταμπέλες» και τα «στρατόπεδα» και με την τέχνη και το έργο του κατήργησε διαχωριστικές γραμμές και αφορισμούς. Είναι λαϊκός αλλά και έντεχνος, κλασικός και την ίδια ώρα μπροστάρης, ανατολίτης και δυτικός μαζί σε ένα μασίφ «κράμα» που ξεχειλίζει για την πολυδαίδαλη, όμως τόσο στέρεη και συναρπαστικά δομημένη σύσταση του.
Ο Νικολόπουλος δεν είναι μόνο οι δημιουργίες που συνυπέγραψε με τον Πυθαγόρα, τον Ρασούλη, τον Ελευθερίου, τον Λευτέρη Παπαδόπουλου και άλλους άξιους μαστόρους του λόγου, τις οποίες απέδωσαν φωτεινοί ερμηνευτές όπως ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς, ο Διονυσίου, ο Νταλάρας, η Αλεξίου, ο Τερζής και άλλοι ομότεχνοί τους.
Η ψυχής της πένας του υπηρετεί με επαγγελματική πειθαρχία αλλά και προσωπική φλόγα στιγμές άλλων σπουδαίων συνθετών. Υπήρξε ο βασικός εκτελεστής των τραγουδιών του Λοΐζου, του Κουγιουμτζή, του Καλδάρα, του Κατσαρού, του Μούτση, του Σπανού, του Θεοδωράκη και πολλών άλλων.
Στις λαϊκές στράτες κεντάει σε συνθέσεις του Τσιτσάνη, του Δερβενιώτη, του Μπακάλη, του Ζαμπέτα. «Γιέ μου» τον αποκαλούσε ο τελευταίος.
Ο Νικολόπουλος κινήθηκε στη νύχτα με τις αρχές της ημέρας. Κρατήθηκε μακριά από τις παρενέργειες της, δημιούργησε και στέριωσε οικογένεια. Αυτή ήταν και είναι το σίγουρο λιμάνι του, γι’ αυτό και τα μπάρκα του ήταν και είναι τρανά.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι ένας ανεπανάληπτος καλλιτέχνης που συνεχίζει μέχρι και τις μέρες μας, με ιλιγγιώδη πάντα τροχιά, την διαδρομή του στο ελληνικό πεντάγραμμο. Γι’ αυτόν η μουσική είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Σαν γεννημένος μαχητής και δουλευτής, λειτουργεί με την επιμονή, υπομονή και σιγουριά μιας «ήρεμης δύναμης».
Μέσα στις φαινομενικά λιτές και απλές γραμμές του, κρύβει έναν πολύτιμο, ανεξάντλητο και συχνά ακωδικοποίητο, και ίσως γι’ αυτό και τόσο γοητευτικό, πλούτο.
