Οι σκέψεις ενός μη καπνιστή για τον αντικαπνιστικό νόμο

Διαβάζω πως ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία, το αντικαπνιστικό νομοσχέδιο.

Σύμφωνα με αυτό απαγορεύεται το κάπνισμα:

-Σε όλους τους δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους εργασίας, κλειστούς ή στεγασμένους, εξαιρουμένων των χώρων που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή προϊόντων καπνού.

-Στους παντός είδους κλειστούς χώρους αναμονής.

-Στα αεροδρόμια, εξαιρουμένων των χώρων που ειδικά θα προσδιοριστούν για τους καπνιστές.

-Στους σταθμούς μεταφορικών μέσων και επιβατικών σταθμών λιμένων.

-Στα παντός είδους κυλικεία.

-Στα παντός είδους μέσα μαζικής μεταφοράς συμπεριλαμβανομένων των επιβατηγών δημόσιας χρήσης αυτοκινήτων, με μετρητή (ταξί) και αγοραίων.

-Στα πάσης φύσεως αυτοκίνητα, ιδιωτικής και δημοσίας χρήσης, όταν επιβαίνουν ανήλικοι κάτω των 12 ετών.

-Σε υπαίθριους χώρους διεξαγωγής αθλοπαιδιών, ή συγκέντρωσης ανηλίκων.

Ακόμη:

-Το ένστολο προσωπικό της ΕΛΑΣ θα μπορεί να συνδράμει αυτοβούλως για τον έλεγχο των παραβάσεων.

-Θα υπάρχει τηλεφωνική γραμμή καταγγελιών για τους παραβάτες του νόμου

Αν και γεννημένος μη καπνιστής -με την έννοια ότι δεν καπνίζουν ούτε οι γονείς μου- θέλω να δηλώσω πως σέβομαι την «κουλτούρα» του καπνίσματος. Συμφωνώ με τον νόμο, διαφωνώ με την αυστηρότητά του, όπως είμαι αντίθετος και σε νόμους που ψηφίζονται και δεν εφαρμόζονται…

Κατά την ταπεινή και αναρμόδια γνώμη μου θα έπρεπε να δημιουργηθούν στους χώρους εργασίας και εστίασης ζώνες για καπνιστές. Οι «απότομες» και «καθολικές» απαγορεύσεις λίγες φορές έχουν φέρει τα ποθητά αποτελέσματα, μάλιστα συχνά προκαλούν «αντίθετες» συμπεριφορές.

Με αστυνομικά και μόνο μέτρα δε λύνονται ζητήματα που καλώς ή κακώς έχουν παγιωθεί εδώ και… αιώνες!

Θέλω να δω το καλοκαίρι, στο χωριό που συχνάζω τα τελευταία χρόνια, ποιος αστυνόμος θα κόψει «μαχαιράτα» στο καφενείο το κάπνισμα στα γερόντια;