Έπρεπε να στείλω το άρθρο μου για το σημερινό οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime -υπό τη χορηγία της Vican- αμέσως μετά το ματς.
Δεν λειτουργώ βάση αποτελεσμάτων. Οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια, καμιά φορά τη μασκαρεύουν δραματικά, δίνοντας υπόσταση σε σαθρά στηρίγματα.
Παρακολούθησαν την εξέλιξη της αναμέτρησης, κέντραρα στο «ημίχρονο» το θέμα Κοινούσης, και πριν τη λήξη το κείμενο είχε αποσταλεί:
Έξω έχουμε πέσει!
Στις 4 Μαρτίου 1940 γεννήθηκε στα Λειβάδια της Χίου ο Γιώργος Κοινούσης. Ιδιαίτερη προσωπικότητα του λαϊκού τραγουδιού με πολυετή προσφορά σε πολλαπλούς ρόλους, μουσικού, τραγουδοποιού και ερμηνευτή. Από τα πρώτα χρόνια του ’60 συμμετείχε ως ακορντεονίστας σε ιστορικές ηχογραφήσεις ως μόνιμος εκτελεστής στην Columbia. Στο πλευρό του Τσιτσάνη έγραψε ιστορία «κεντώντας» στα θρυλικά: Τα Λιμάνια, Κλάψε σήμερα καρδιά μου, Το ΄ξερα πως θα μου φύγεις, Φαρίντα, Θέλω να είναι Κυριακή, Δε ρωτώ ποια είσαι και όχι μόνο. Παράλληλα παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια ως συνθέτης που ερμήνευσαν οι Πόλυ Πάνου, Γαβαλάς, Λύδια, Μενιδιάτης, Αγγελόπουλος, Ντουνιάς, Μητροπάνος, και φυσικά η Δούκισσα με την «τρανταχτή» επιτυχία «Άνθρωποι είμαστε».
Λίγο μετά άρχισε ο ίδιος να λέει «εκρηκτικά» τα τραγούδια του, που είχαν μια ιδιόμορφη «βιωματικότητα» και μια διεισδυτική αλήθεια που τα έχρισαν δημοφιλή: Τα παιδιά τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, Δεν καταλαβαίνω τίποτα, Οι πιτσιρίκοι, Τα μάτια σου κοιτάζω και ζαλίζομαι, Αμερική Αμερική κ.ά. Επίσης είχε μεγάλη θητεία στο λαϊκό πάλκο σε μαγαζιά ονομαστά ενώ ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όπου υπάρχει Ελληνισμός.
Στο διάβα των καιρών, ο Γιώργος Κοινούσης αποσύρθηκε διακριτικά από το επάγγελμα του τραγουδιστή, αφιερώνοντας τη ζωή του στους συνανθρώπους του, καθώς και σε ζητήματα θρησκείας -με την ευρύτερη πάντα έννοια της λέξης- που, έτσι κι αλλιώς, πάντα τον απασχολούσαν
Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε
όλοι σε τούτη τη ζωή
κι είναι πολύ σκληρό, ο ένας απ' τους δυο
τον άλλο να μην εννοεί…
Τα παραπάνω ισχύουν για τους δύο μπασκετικούς μονομάχους, που δεν εννοούν πως η δύναμη του ενός υπογραμμίζει τη δυναμική του άλλου. Κατηγορίες για απρεπείς συμπεριφορές αλλά κι απ’ την άλλη προκλήσεις με μπλουζάκια που φωτογραφίζουν πικρές «καταστάσεις».
Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο αλλά όλοι έχουν άδικο. Είναι τόσο στραβό το κλίμα που δεν αφήνει κανέναν να αγιάσει. Οι οπαδοί καταδικάζουν την αγωνιστική προσπάθεια του Παπαπέτρου αγνοώντας πως στην ουσία, ο ήρωας και σημαία τους Σπανούλης, είχε κάνει στο παρελθόν την ίδια διαδρομή με αντίστροφη φυσικά κατεύθυνση. Κι ο αθλητής, γαλβανισμένος την ίδια ώρα απ’ το αρνητικό κλίμα, να θέλει να πληγώσει με κάθε τρόπο, πέρα απ’ τα τυπικά αγωνιστικά, τους πρώην υμνητές του.
Θαρρείς και έχει χαθεί η αρχοντιά του παρελθόντος που αναγνώριζε την αναγκαιότητα και αξία του αντιπάλου και καμιά φορά, σε θετικές στιγμές και την ανωτερότητά του, όταν αυτή ήταν εμφανής.
Η ουσία του χτεσινού ματς είναι πως με τέτοιες λογικές το πράγμα δε μπορεί να πάει μπροστά. Μιλώντας για το επαγγελματικό μπάσκετ, η απουσία της «άμιλλας» των δύο αιωνίων, καταντά το πρωτάθλημα γραφικό…
Επίσης επιβεβαιώνεται το «χάντικαπ» ή τέλος πάντων το λειψό όφελος της επιμονής τα πάντα να γυρίζουν γύρω απ’ τον κόκκινο αρχηγό στην προχωρημένη πια ηλικία του. Οι κύκλοι είναι για να κλείνουν, και με υπομονή, αξιοποιώντας καταλλήλως και όχι καταχρηστικά τα «στηρίγματα» να ξανανοίγουν.
Όσον αφορά τους πράσινους, ο Πιτίνιο είναι κόσμημα αλλά δεν είναι Θεός. Οι αβέρτα μεταγραφές κάνουν τη διαφορά δεν χτίζουν όμως απαραίτητα ομάδα και κλίμα.
Τέλος η κόκκινη ηγεσία πρέπει να προβληματιστεί και για τους χειρισμούς της «αποχώρησης» και για την επιμονή στον Μπλατ παρά τη λεπτότητα που απαιτούσε η περίπτωσή του.
Πάντως, και για τους δύο «μονομάχους» αυτό που ισχύει, είναι ότι αν συνεχίσουν έτσι, κάποια στιγμή θα «ψάχνουν» τους οπαδούς τους σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς… και θα τους βρίσκουν μόνο στα «μεγάλα» παιχνίδια.
Έστω και αν είναι έτσι
έξω και αν έχω πέσει
εσύ που μου ’λεγες πως μ’ αγαπάς
τώρα πού πας…
Δεν λειτουργώ βάση αποτελεσμάτων. Οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια, καμιά φορά τη μασκαρεύουν δραματικά, δίνοντας υπόσταση σε σαθρά στηρίγματα.
Παρακολούθησαν την εξέλιξη της αναμέτρησης, κέντραρα στο «ημίχρονο» το θέμα Κοινούσης, και πριν τη λήξη το κείμενο είχε αποσταλεί:
Έξω έχουμε πέσει!
Στις 4 Μαρτίου 1940 γεννήθηκε στα Λειβάδια της Χίου ο Γιώργος Κοινούσης. Ιδιαίτερη προσωπικότητα του λαϊκού τραγουδιού με πολυετή προσφορά σε πολλαπλούς ρόλους, μουσικού, τραγουδοποιού και ερμηνευτή. Από τα πρώτα χρόνια του ’60 συμμετείχε ως ακορντεονίστας σε ιστορικές ηχογραφήσεις ως μόνιμος εκτελεστής στην Columbia. Στο πλευρό του Τσιτσάνη έγραψε ιστορία «κεντώντας» στα θρυλικά: Τα Λιμάνια, Κλάψε σήμερα καρδιά μου, Το ΄ξερα πως θα μου φύγεις, Φαρίντα, Θέλω να είναι Κυριακή, Δε ρωτώ ποια είσαι και όχι μόνο. Παράλληλα παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια ως συνθέτης που ερμήνευσαν οι Πόλυ Πάνου, Γαβαλάς, Λύδια, Μενιδιάτης, Αγγελόπουλος, Ντουνιάς, Μητροπάνος, και φυσικά η Δούκισσα με την «τρανταχτή» επιτυχία «Άνθρωποι είμαστε».
Λίγο μετά άρχισε ο ίδιος να λέει «εκρηκτικά» τα τραγούδια του, που είχαν μια ιδιόμορφη «βιωματικότητα» και μια διεισδυτική αλήθεια που τα έχρισαν δημοφιλή: Τα παιδιά τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, Δεν καταλαβαίνω τίποτα, Οι πιτσιρίκοι, Τα μάτια σου κοιτάζω και ζαλίζομαι, Αμερική Αμερική κ.ά. Επίσης είχε μεγάλη θητεία στο λαϊκό πάλκο σε μαγαζιά ονομαστά ενώ ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όπου υπάρχει Ελληνισμός.
Στο διάβα των καιρών, ο Γιώργος Κοινούσης αποσύρθηκε διακριτικά από το επάγγελμα του τραγουδιστή, αφιερώνοντας τη ζωή του στους συνανθρώπους του, καθώς και σε ζητήματα θρησκείας -με την ευρύτερη πάντα έννοια της λέξης- που, έτσι κι αλλιώς, πάντα τον απασχολούσαν
Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε
όλοι σε τούτη τη ζωή
κι είναι πολύ σκληρό, ο ένας απ' τους δυο
τον άλλο να μην εννοεί…
Τα παραπάνω ισχύουν για τους δύο μπασκετικούς μονομάχους, που δεν εννοούν πως η δύναμη του ενός υπογραμμίζει τη δυναμική του άλλου. Κατηγορίες για απρεπείς συμπεριφορές αλλά κι απ’ την άλλη προκλήσεις με μπλουζάκια που φωτογραφίζουν πικρές «καταστάσεις».
Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο αλλά όλοι έχουν άδικο. Είναι τόσο στραβό το κλίμα που δεν αφήνει κανέναν να αγιάσει. Οι οπαδοί καταδικάζουν την αγωνιστική προσπάθεια του Παπαπέτρου αγνοώντας πως στην ουσία, ο ήρωας και σημαία τους Σπανούλης, είχε κάνει στο παρελθόν την ίδια διαδρομή με αντίστροφη φυσικά κατεύθυνση. Κι ο αθλητής, γαλβανισμένος την ίδια ώρα απ’ το αρνητικό κλίμα, να θέλει να πληγώσει με κάθε τρόπο, πέρα απ’ τα τυπικά αγωνιστικά, τους πρώην υμνητές του.
Θαρρείς και έχει χαθεί η αρχοντιά του παρελθόντος που αναγνώριζε την αναγκαιότητα και αξία του αντιπάλου και καμιά φορά, σε θετικές στιγμές και την ανωτερότητά του, όταν αυτή ήταν εμφανής.
Η ουσία του χτεσινού ματς είναι πως με τέτοιες λογικές το πράγμα δε μπορεί να πάει μπροστά. Μιλώντας για το επαγγελματικό μπάσκετ, η απουσία της «άμιλλας» των δύο αιωνίων, καταντά το πρωτάθλημα γραφικό…
Επίσης επιβεβαιώνεται το «χάντικαπ» ή τέλος πάντων το λειψό όφελος της επιμονής τα πάντα να γυρίζουν γύρω απ’ τον κόκκινο αρχηγό στην προχωρημένη πια ηλικία του. Οι κύκλοι είναι για να κλείνουν, και με υπομονή, αξιοποιώντας καταλλήλως και όχι καταχρηστικά τα «στηρίγματα» να ξανανοίγουν.
Όσον αφορά τους πράσινους, ο Πιτίνιο είναι κόσμημα αλλά δεν είναι Θεός. Οι αβέρτα μεταγραφές κάνουν τη διαφορά δεν χτίζουν όμως απαραίτητα ομάδα και κλίμα.
Τέλος η κόκκινη ηγεσία πρέπει να προβληματιστεί και για τους χειρισμούς της «αποχώρησης» και για την επιμονή στον Μπλατ παρά τη λεπτότητα που απαιτούσε η περίπτωσή του.
Πάντως, και για τους δύο «μονομάχους» αυτό που ισχύει, είναι ότι αν συνεχίσουν έτσι, κάποια στιγμή θα «ψάχνουν» τους οπαδούς τους σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς… και θα τους βρίσκουν μόνο στα «μεγάλα» παιχνίδια.
Έστω και αν είναι έτσι
έξω και αν έχω πέσει
εσύ που μου ’λεγες πως μ’ αγαπάς
τώρα πού πας…
