Η Ρένα Κουμιώτη δε μένει πια εδώ… Κάμποσο καιρό «ταξίδευε» μέχρι που ήρθε και το οριστικό αντίο.
Η Κουμιώτη ήταν η νέα φωνή των καιρών της, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Μια φωνή κατάδική της, με πάτημα γερό, κρυστάλλινη, με περήφανη ευαισθησία, που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Διαφορετική, κλασική αλλά και μοντέρνα συνάμα. Άκουγες την πρώτη φράση και της ξεχώριζες από χιλιόμετρα μέσα σε χιλιάδες άλλες.
Ένας θηλυκός Πουλόπουλος, κατά κάποιον τρόπο, για να σταθώ σε ένα πρόσωπο με το οποίο πέρα από τη φιλία που τους έδενε, μοιράστηκαν και το μικρόφωνο στο στούντιο, τις σκηνές και τις πίστες.
Από το 1969 έως και το 1974 η παρουσία της στη δισκογραφία ήταν καταιγιστική. Μετά αραιή, ύστερα, σχεδόν σιωπή. Η επιλογή δική της.
Κι όμως αυτό το διάστημα, έφτανε και περίσσευε, για να της δώσει «εκτόπισμα» ισχυρό, ώστε να μπορεί ακόμη και δεκαετίες αργότερα να έχει θέση σε σχήματα και πάλκα.
Κι αν δεν κλονίζονταν η υγεία της, νομίζω θα μας μάγευε μέχρι και το φινάλε της.
Γιατί η Ρένα Κουμιώτη μπορεί να απαρνήθηκε το μάταιο ετούτο κόσμο, οι ερμηνείες της όμως θα συντροφεύουν παντοτινά τους «Δρόμους», τις «Μέρες» (γύφτισσες και μη), και τις «Ώρες» μας… σε όλη τη γη και όλες τις «Θάλασσες» (ας είν’ και πικροθάλασσες) όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Για όσους την έζησαν και την χάρηκαν, είναι οι «Μέρες του Καλοκαιριού» της ψυχής τους.
Το «κερί της έλιωσε», οι «δείκτες σταμάτησαν» το «φεγγάρι» της όμως ήταν, είναι και παραμένει «καινούριο».
Η Κουμιώτη ήταν η νέα φωνή των καιρών της, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Μια φωνή κατάδική της, με πάτημα γερό, κρυστάλλινη, με περήφανη ευαισθησία, που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Διαφορετική, κλασική αλλά και μοντέρνα συνάμα. Άκουγες την πρώτη φράση και της ξεχώριζες από χιλιόμετρα μέσα σε χιλιάδες άλλες.
Ένας θηλυκός Πουλόπουλος, κατά κάποιον τρόπο, για να σταθώ σε ένα πρόσωπο με το οποίο πέρα από τη φιλία που τους έδενε, μοιράστηκαν και το μικρόφωνο στο στούντιο, τις σκηνές και τις πίστες.
Από το 1969 έως και το 1974 η παρουσία της στη δισκογραφία ήταν καταιγιστική. Μετά αραιή, ύστερα, σχεδόν σιωπή. Η επιλογή δική της.
Κι όμως αυτό το διάστημα, έφτανε και περίσσευε, για να της δώσει «εκτόπισμα» ισχυρό, ώστε να μπορεί ακόμη και δεκαετίες αργότερα να έχει θέση σε σχήματα και πάλκα.
Κι αν δεν κλονίζονταν η υγεία της, νομίζω θα μας μάγευε μέχρι και το φινάλε της.
Γιατί η Ρένα Κουμιώτη μπορεί να απαρνήθηκε το μάταιο ετούτο κόσμο, οι ερμηνείες της όμως θα συντροφεύουν παντοτινά τους «Δρόμους», τις «Μέρες» (γύφτισσες και μη), και τις «Ώρες» μας… σε όλη τη γη και όλες τις «Θάλασσες» (ας είν’ και πικροθάλασσες) όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Για όσους την έζησαν και την χάρηκαν, είναι οι «Μέρες του Καλοκαιριού» της ψυχής τους.
Το «κερί της έλιωσε», οι «δείκτες σταμάτησαν» το «φεγγάρι» της όμως ήταν, είναι και παραμένει «καινούριο».
