Μέχρι πριν ένα μήνα δεν είχα επισκεφθεί ποτέ τη Μύκονο.
Όλα αυτά που άκουγα κι έβλεπα, εδώ και αρκετά χρόνια, στέγνωναν την επιθυμία να χαρώ τις χάρες της τοποθετώντας την σε «χαμηλή» θέση στις προτεραιότητές μου.
Ακόμα κι όταν συνυπόγραψα ένα τραγούδι, σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου, για τον πολιτογραφημένο πλέον Μυκονιάτη Σάκη Αγορογιάννη, δεν «ψήθηκα» να γνωρίσω το νησί, παρά τις συνεχείς κι ευγενικά επίμονες προσκλήσεις του τελευταίου.
Η παράσταση «Από τον Πειραιά στη Νέα Ορλεάνη» ήταν αυτή που, παρά τον παραπλανητικό τίτλο της, με οδήγησε στην Μύκονο ως ενεργό μέλος της.
Κι εκεί γνώρισα έναν αλλιώτικο τόπο, εντελώς διαφορετικό από αυτόν που περιγράφεται και ανθρώπους που διψούν για καλή μουσική, τέχνη, πολιτισμό…
Και βέβαια έσμιξα επιτέλους με τον αστυνομικό κι ερασιτέχνη ερμηνευτή -με την πολύτιμη έννοια της λέξης- Αγορογιάννη ο οποίος εν τω μεταξύ είχε χρησθεί Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, καθώς πρώτευσε στις προτιμήσεις των ντόπιων ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Στο Γρυπάρειο Πολιτιστικό Κέντρο όπου δόθηκε η παράσταση απόλαυσα ένα σπάνιο κοινό που παρακολουθούσε ευλαβικά τόσο τα τραγούδια όσο και τα αφηγηματικά μέρη. Δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα στην αίθουσα αλλά οι θεατές δεν χάνανε σπιθαμή του λόγου και της μουσικής, αντιδρούσαν όπως πρέπει, εκεί που πρέπει, όταν πρέπει…
Στο τέλος ευχαριστούσαν όλους τους συντελεστές με θέρμη κι ευγνωμοσύνη αληθινή για τα «δώρα» που δέχτηκαν.
Μου έκανε εντύπωση η ανοιχτόκαρδη και συνάμα «από καρδιάς» επαφή μαζί τους. Είχε καλλιέργεια, λεπτότητα και «ζεστασιά» αληθινή.
Φαίνεται πως αντιστοίχως λειτούργησε και η δική μου παρουσία καθώς λίγες μέρες αργότερα, έχοντας επιστρέψει στην Αθήνα, δέχθηκα το τηλεφώνημα του Δημήτρη Φίννη για να παραστώ ως ομιλητής-αφηγητής σε μια νέα εκδήλωση που προετοίμαζε ο ίδιος με τους σπουδαστές του Ωδείου του στο νησί.
Πάλι οι γλυκύτατοι τρόποι και η ωραία διατυπωμένη πρόσκληση, σε συνδυασμό με το φιλανθρωπικό έργο της παράστασης -βλέπετε ακόμα και στη Μύκονο υπάρχουν οικογένεις που χρειάζονται βοήθεια- …με έκαναν να πω το ναι.
Στην πανέμορφη αίθουσα ZeNIT, ακριβώς πάνω απ’ το Cavo Paradiso Club... -όπου το κατακαλόκαιρο εκτυλίσσονται άλλου τύπου δρώμενα-, 350 και πλέον άτομα έδειξαν την ίδια προσήλωση με την προηγούμενη εκδήλωση όπου μετείχα.
Συμπορευόμουν με μια καλοδομημένη 60μελή χορωδία και μια άψογη 6μελή ορχήστρα τις οποίες ο Φίννης διηύθυνε με μαεστρία και πρωτόφαντη επικοινωνιακή δύναμη. Ήξερε τι ήθελε και πως να το εκμαιεύσει απ’ τους μαθητές του.
Ήδη απ’ τις πρόβες είχα εντυπωσιαστεί απ’ την αρτιότητα και πληρότητά του και την φροντίδα που έδειχνε σε κάθε λεπτομέρεια.
Και τις δύο φορές, τα δώρα που δέχθηκα είχαν να κάνουν με την πολιτισμική δράση και ρίζα του νησιού. Βιβλία, ψηφιακοί δίσκοι, αρχειακό υλικό, κρασί απ’ το Μυκονιάτικο οινοποιείο Ξυδάκης, παραδοσιακά γλυκά, κοπανιστή, λουκάνικα… (και τα τελευταία αν είναι σωστά και με μεράκι φτιαγμένα στις τέχνες τα κατατάσσω)
Μιλώντας με τον μαέστρο και χορωδό, τον Αγορογιάννη και άλλους φίλους μου ξετύλιξαν μια άλλη Μύκονο, εντελώς αλλιώτικη από αυτή που φανταζόμουνα και με διαφορετικά ζητούμενα.
Ή καλύτερα και μια άλλη Μύκονο, «ξένη» από εκείνη που μονομερώς προβάλλεται, και την οποία αρκετοί Μυκονιάτες θα ήθελαν να αλλάξουν ή τουλάχιστον να αντιπαραβάλλουν ταυτόχρονα με την… καλή πλευρά της.
Αισθάνθηκα την εσωτερική ανάγκη να γράψω τα παραπάνω νιώθοντας τις προθέσεις και την αγωνία τους μέσα απ’ τον ειλικρινή τρόπο που μου τις εκμυστηρεύτηκαν.
Πήγα στο νησί σε μια περίοδο όπου όλοι ετοιμάζονταν πυρετωδώς για τις επόμενες «καυτές» εμπορικά μέρες που έρχονται, ήδη τρέχουν.
Δεν είναι εύκολο να αρνηθείς τον πακτωλό εσόδων… που παρασύρει καταιγιστικά τα πάντα γύρω του.
Οι Κυκλάδες, με νύχια και δόντια, πασχίζουν να κρατήσουν στιγμές απ’ την παραδοσιακή μαγεία και αυθεντικότητά τους. Είναι τέτοιας έκτασης η ομορφιά τους, που όσο κι αν τις καταστρέφουν, διατηρούν τη μοναδικότητά τους.
Πρέπει να φωτίσουμε την υγιή πλευρά τους και όσους τη στηρίζουν και να περιορίσουμε, θεσμικά αλλά και ατομικά και ομαδικά, αυτή που έχει ως μέλημα τα φράγκα, και μάλιστα εδώ και τώρα, χωρίς καμιά αναστολή.
Γι’ αυτό γράφονται και αυτές οι γραμμές…
Άλλωστε όπως «κεντράρει» χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Κουσαθανάς στην καλαίσθητη έκδοση της ομώνυμης Βιβλιοθήκης «Παραλλαγές πάνω σε μιαν αρχαία παρουμία» αφιερωμένο το 2023 στη μνήμη της Μέλπως Αξιώτη (1903-1973): Πανθ’ υπό μίαν Μύκονος
Όλα αυτά που άκουγα κι έβλεπα, εδώ και αρκετά χρόνια, στέγνωναν την επιθυμία να χαρώ τις χάρες της τοποθετώντας την σε «χαμηλή» θέση στις προτεραιότητές μου.
Ακόμα κι όταν συνυπόγραψα ένα τραγούδι, σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου, για τον πολιτογραφημένο πλέον Μυκονιάτη Σάκη Αγορογιάννη, δεν «ψήθηκα» να γνωρίσω το νησί, παρά τις συνεχείς κι ευγενικά επίμονες προσκλήσεις του τελευταίου.
Η παράσταση «Από τον Πειραιά στη Νέα Ορλεάνη» ήταν αυτή που, παρά τον παραπλανητικό τίτλο της, με οδήγησε στην Μύκονο ως ενεργό μέλος της.
Κι εκεί γνώρισα έναν αλλιώτικο τόπο, εντελώς διαφορετικό από αυτόν που περιγράφεται και ανθρώπους που διψούν για καλή μουσική, τέχνη, πολιτισμό…
Και βέβαια έσμιξα επιτέλους με τον αστυνομικό κι ερασιτέχνη ερμηνευτή -με την πολύτιμη έννοια της λέξης- Αγορογιάννη ο οποίος εν τω μεταξύ είχε χρησθεί Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, καθώς πρώτευσε στις προτιμήσεις των ντόπιων ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Στο Γρυπάρειο Πολιτιστικό Κέντρο όπου δόθηκε η παράσταση απόλαυσα ένα σπάνιο κοινό που παρακολουθούσε ευλαβικά τόσο τα τραγούδια όσο και τα αφηγηματικά μέρη. Δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα στην αίθουσα αλλά οι θεατές δεν χάνανε σπιθαμή του λόγου και της μουσικής, αντιδρούσαν όπως πρέπει, εκεί που πρέπει, όταν πρέπει…
Στο τέλος ευχαριστούσαν όλους τους συντελεστές με θέρμη κι ευγνωμοσύνη αληθινή για τα «δώρα» που δέχτηκαν.
Μου έκανε εντύπωση η ανοιχτόκαρδη και συνάμα «από καρδιάς» επαφή μαζί τους. Είχε καλλιέργεια, λεπτότητα και «ζεστασιά» αληθινή.
Φαίνεται πως αντιστοίχως λειτούργησε και η δική μου παρουσία καθώς λίγες μέρες αργότερα, έχοντας επιστρέψει στην Αθήνα, δέχθηκα το τηλεφώνημα του Δημήτρη Φίννη για να παραστώ ως ομιλητής-αφηγητής σε μια νέα εκδήλωση που προετοίμαζε ο ίδιος με τους σπουδαστές του Ωδείου του στο νησί.
Πάλι οι γλυκύτατοι τρόποι και η ωραία διατυπωμένη πρόσκληση, σε συνδυασμό με το φιλανθρωπικό έργο της παράστασης -βλέπετε ακόμα και στη Μύκονο υπάρχουν οικογένεις που χρειάζονται βοήθεια- …με έκαναν να πω το ναι.
Στην πανέμορφη αίθουσα ZeNIT, ακριβώς πάνω απ’ το Cavo Paradiso Club... -όπου το κατακαλόκαιρο εκτυλίσσονται άλλου τύπου δρώμενα-, 350 και πλέον άτομα έδειξαν την ίδια προσήλωση με την προηγούμενη εκδήλωση όπου μετείχα.
Συμπορευόμουν με μια καλοδομημένη 60μελή χορωδία και μια άψογη 6μελή ορχήστρα τις οποίες ο Φίννης διηύθυνε με μαεστρία και πρωτόφαντη επικοινωνιακή δύναμη. Ήξερε τι ήθελε και πως να το εκμαιεύσει απ’ τους μαθητές του.
Ήδη απ’ τις πρόβες είχα εντυπωσιαστεί απ’ την αρτιότητα και πληρότητά του και την φροντίδα που έδειχνε σε κάθε λεπτομέρεια.
Και τις δύο φορές, τα δώρα που δέχθηκα είχαν να κάνουν με την πολιτισμική δράση και ρίζα του νησιού. Βιβλία, ψηφιακοί δίσκοι, αρχειακό υλικό, κρασί απ’ το Μυκονιάτικο οινοποιείο Ξυδάκης, παραδοσιακά γλυκά, κοπανιστή, λουκάνικα… (και τα τελευταία αν είναι σωστά και με μεράκι φτιαγμένα στις τέχνες τα κατατάσσω)
Μιλώντας με τον μαέστρο και χορωδό, τον Αγορογιάννη και άλλους φίλους μου ξετύλιξαν μια άλλη Μύκονο, εντελώς αλλιώτικη από αυτή που φανταζόμουνα και με διαφορετικά ζητούμενα.
Ή καλύτερα και μια άλλη Μύκονο, «ξένη» από εκείνη που μονομερώς προβάλλεται, και την οποία αρκετοί Μυκονιάτες θα ήθελαν να αλλάξουν ή τουλάχιστον να αντιπαραβάλλουν ταυτόχρονα με την… καλή πλευρά της.
Αισθάνθηκα την εσωτερική ανάγκη να γράψω τα παραπάνω νιώθοντας τις προθέσεις και την αγωνία τους μέσα απ’ τον ειλικρινή τρόπο που μου τις εκμυστηρεύτηκαν.
Πήγα στο νησί σε μια περίοδο όπου όλοι ετοιμάζονταν πυρετωδώς για τις επόμενες «καυτές» εμπορικά μέρες που έρχονται, ήδη τρέχουν.
Δεν είναι εύκολο να αρνηθείς τον πακτωλό εσόδων… που παρασύρει καταιγιστικά τα πάντα γύρω του.
Οι Κυκλάδες, με νύχια και δόντια, πασχίζουν να κρατήσουν στιγμές απ’ την παραδοσιακή μαγεία και αυθεντικότητά τους. Είναι τέτοιας έκτασης η ομορφιά τους, που όσο κι αν τις καταστρέφουν, διατηρούν τη μοναδικότητά τους.
Πρέπει να φωτίσουμε την υγιή πλευρά τους και όσους τη στηρίζουν και να περιορίσουμε, θεσμικά αλλά και ατομικά και ομαδικά, αυτή που έχει ως μέλημα τα φράγκα, και μάλιστα εδώ και τώρα, χωρίς καμιά αναστολή.
Γι’ αυτό γράφονται και αυτές οι γραμμές…
Άλλωστε όπως «κεντράρει» χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Κουσαθανάς στην καλαίσθητη έκδοση της ομώνυμης Βιβλιοθήκης «Παραλλαγές πάνω σε μιαν αρχαία παρουμία» αφιερωμένο το 2023 στη μνήμη της Μέλπως Αξιώτη (1903-1973): Πανθ’ υπό μίαν Μύκονος
