Ο εγκλωβισμός, ο περιορισμός στη χαρά και στη διασκέδαση, ο έλεγχος των μετακινήσεων, έχουν ανατρέψει πλήρως το χρώμα και το κλίμα των εορτών.
Ζούμε στρώσεις Αθηναϊκού και Πανελλήνιου χρόνου, χωνεμένου και αλεσμένου στις μυλόπετρες της πανδημίας. Έχουμε πέσει σε μια γούβα απελπισίας και πιανόμαστε από τα χείλη της μπας και βγούμε στην επιφάνεια, αλλά ακόμα δεν τα καταφέραμε.
Ζούμε επίσης αυτή τη περίοδο μια άκρατη καφενειακή συνωμοσιολογία από τον εξώστη της γραφικότητας μέσα από τρολαρίσματα, δηλώσεις και τηλεπαραθυράτες μπουρδολογίες αρκετών κοβιντοκάπηλων που προσπαθούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη στην υγειονομική ορθότητα.
Φέτος δεν έχει ούτε κάλαντα, ούτε τρίγωνα, ούτε Άγιο Βασίλη. Πως να έρθει άλλωστε αφού είναι ηλικιωμένος άνθρωπος και είναι δύσκολο να μετακινηθεί λόγω των περιορισμών. Το ίδιο ισχύει και για τους Τρεις Μάγους που τελικά μας είναι άχρηστοι με τα δώρα που μας φέρνουν και το μόνο χρήσιμο που θα μπορούσαν να μας φέρουν είναι το εμβόλιο.
Είναι λογικό αυτή η ασύμμετρη απειλή που ζούμε να έχει και παράπλευρες απώλειες στους προκαθορισμένους ρυθμούς της καθημερινότητας αλλά παρ’ όλα αυτά πολλοί γκρινιάζουν γιατί δεν έκαναν ρεβεγιόν.
Αλλά τι ρεβεγιόν να κανείς όταν πεθαίνουν άνθρωποι καθημερινά και αν στοιβάξεις τα φέρετρα φτιάχνουν το ψηλότερο Χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Ας περάσουμε και μια χρονιά χωρίς άχρηστους πόθους και επιθυμίες.
Γκρινιάζουμε για τον εγκλεισμό μας ενώ τόσα χρόνια είμαστε κλεισμένοι στο κελί του αυτοπροσδιορισμού μας, όπου το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα αχανές στάδιο και επειδή χτυπάμε το κεφάλι μας στο τοίχο, θεωρούμε ότι με τα καρούμπαλα μεγάλωσε ο εγκέφαλός μας.
Γκρινιάζουμε επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε αποστάσεις αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου όταν για πολλά χρόνια κρατάμε αποστάσεις από την καλή μουσική, τη ποίηση, το καλό βιβλίο, την καλή συμπεριφορά στην καθημερινότητα, την πολιτική ευπρέπεια, τη στοιχειώδη εγκύκλια μόρφωση και την αλληλεγγύη.
Γκρινιάζουμε επειδή δεν θα απολαύσουμε φέτος την γαλοπούλα όπως πρέπει, αλλά ας κάνουμε λίγη υπομονή να περάσει το μεγάλο κακό και το Πάσχα να είμαστε καλά ας φάμε το αρνί με γέμιση γαλοπούλας.
Οπωσδήποτε δεν ζούμε και τις καλύτερες μέρες μας επειδή ζούμε σε συνθήκες που ούτε καν είχαμε φανταστεί.
Ξυπνάμε το πρωί, πίνουμε έναν καφέ, κάνουμε κάτι που πολλές φορές μοιάζει με γυμναστική, βάζουμε συνέχεια αντισηπτικά και τα χέρια μας έχουν ξεφλουδίσει από το συνεχές πλύσιμο και στο τέλος μοιάζουμε με αποστειρωμένους δερματοπαθείς.
«Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει,
οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη...»
Αυτά έλεγε ο Νιόνιος αρκετές δεκαετίες πριν.
Όλοι ζούμε με την ελπίδα της αποφυλάκισης και την αντικατάσταση των σημερινών προαυλισμών μας με κανονική έξοδο. Στη φυλακή μετράει περισσότερο ο χρόνος παρά τα τετραγωνικά μέσα στα οποία τα βιώνουμε.
Αυτές τις μέρες μας κυκλώνει η νοσταλγία και οι αναμνήσεις περασμένων χαρούμενων εορτασμών που έχουν χαραχθεί μέσα στη μνήμη μας. Άλλωστε δουλειά των αναμνήσεων είναι να μπαζώνουν τα χάσματα που δημιουργεί ο χρόνος και να βρίσκει μια χρονική ισορροπία.
Αυτή η κατάσταση με την πανδημία και τον εγκλεισμό πιθανόν να έχει και ορισμένα θετικά αποτελέσματα όπως για παράδειγμα να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους επειδή μας εκπαιδεύει καθημερινά.
Μην είμαστε και αχάριστοι, μας δόθηκε η ευκαιρία να εμπλουτίσουμε το ήδη φτωχό λεξιλόγιο μας με νέες άχρηστες λέξεις όπως delivery, lockdown, click away, take away λες και γίνεται επίτηδες για να τις ακούσει ο Μπαμπινιώτης και να φρικάρει.
Ας κάνουμε λίγη υπομονή σε αυτή τη περίοδο όπου δεν επιτρέπεται σε κανένα να πλησιάσει τη μοναξιά μας και να συνηθίσουμε να χρησιμοποιούμε χειρονομίες συμβολικών χαιρετισμών και αποχαιρετισμών και να ζούμε με την προσδοκία καλύτερων ημερών μέσα από την ανταλλαγή μιας αμοιβαίας κατανόησης.
Πολλοί απ’ τους αόρατους εχθρούς όπως ο COVID-19 γεννιούνται επειδή αυτός ο «κανονικός» κόσμος που ζούμε είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο ανίκητος εχθρός του εαυτού του.
Μέχρι τον επόμενο αόρατο εχθρό η σκέψη αυτή θα αδρανοποιηθεί απ’ το ίδιο το εμβόλιο και μετά… πάλι τα ίδια.
Ζούμε στρώσεις Αθηναϊκού και Πανελλήνιου χρόνου, χωνεμένου και αλεσμένου στις μυλόπετρες της πανδημίας. Έχουμε πέσει σε μια γούβα απελπισίας και πιανόμαστε από τα χείλη της μπας και βγούμε στην επιφάνεια, αλλά ακόμα δεν τα καταφέραμε.
Ζούμε επίσης αυτή τη περίοδο μια άκρατη καφενειακή συνωμοσιολογία από τον εξώστη της γραφικότητας μέσα από τρολαρίσματα, δηλώσεις και τηλεπαραθυράτες μπουρδολογίες αρκετών κοβιντοκάπηλων που προσπαθούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη στην υγειονομική ορθότητα.
Φέτος δεν έχει ούτε κάλαντα, ούτε τρίγωνα, ούτε Άγιο Βασίλη. Πως να έρθει άλλωστε αφού είναι ηλικιωμένος άνθρωπος και είναι δύσκολο να μετακινηθεί λόγω των περιορισμών. Το ίδιο ισχύει και για τους Τρεις Μάγους που τελικά μας είναι άχρηστοι με τα δώρα που μας φέρνουν και το μόνο χρήσιμο που θα μπορούσαν να μας φέρουν είναι το εμβόλιο.
Είναι λογικό αυτή η ασύμμετρη απειλή που ζούμε να έχει και παράπλευρες απώλειες στους προκαθορισμένους ρυθμούς της καθημερινότητας αλλά παρ’ όλα αυτά πολλοί γκρινιάζουν γιατί δεν έκαναν ρεβεγιόν.
Αλλά τι ρεβεγιόν να κανείς όταν πεθαίνουν άνθρωποι καθημερινά και αν στοιβάξεις τα φέρετρα φτιάχνουν το ψηλότερο Χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Ας περάσουμε και μια χρονιά χωρίς άχρηστους πόθους και επιθυμίες.
Γκρινιάζουμε για τον εγκλεισμό μας ενώ τόσα χρόνια είμαστε κλεισμένοι στο κελί του αυτοπροσδιορισμού μας, όπου το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα αχανές στάδιο και επειδή χτυπάμε το κεφάλι μας στο τοίχο, θεωρούμε ότι με τα καρούμπαλα μεγάλωσε ο εγκέφαλός μας.
Γκρινιάζουμε επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε αποστάσεις αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου όταν για πολλά χρόνια κρατάμε αποστάσεις από την καλή μουσική, τη ποίηση, το καλό βιβλίο, την καλή συμπεριφορά στην καθημερινότητα, την πολιτική ευπρέπεια, τη στοιχειώδη εγκύκλια μόρφωση και την αλληλεγγύη.
Γκρινιάζουμε επειδή δεν θα απολαύσουμε φέτος την γαλοπούλα όπως πρέπει, αλλά ας κάνουμε λίγη υπομονή να περάσει το μεγάλο κακό και το Πάσχα να είμαστε καλά ας φάμε το αρνί με γέμιση γαλοπούλας.
Οπωσδήποτε δεν ζούμε και τις καλύτερες μέρες μας επειδή ζούμε σε συνθήκες που ούτε καν είχαμε φανταστεί.
Ξυπνάμε το πρωί, πίνουμε έναν καφέ, κάνουμε κάτι που πολλές φορές μοιάζει με γυμναστική, βάζουμε συνέχεια αντισηπτικά και τα χέρια μας έχουν ξεφλουδίσει από το συνεχές πλύσιμο και στο τέλος μοιάζουμε με αποστειρωμένους δερματοπαθείς.
«Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει,
οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη...»
Αυτά έλεγε ο Νιόνιος αρκετές δεκαετίες πριν.
Όλοι ζούμε με την ελπίδα της αποφυλάκισης και την αντικατάσταση των σημερινών προαυλισμών μας με κανονική έξοδο. Στη φυλακή μετράει περισσότερο ο χρόνος παρά τα τετραγωνικά μέσα στα οποία τα βιώνουμε.
Αυτές τις μέρες μας κυκλώνει η νοσταλγία και οι αναμνήσεις περασμένων χαρούμενων εορτασμών που έχουν χαραχθεί μέσα στη μνήμη μας. Άλλωστε δουλειά των αναμνήσεων είναι να μπαζώνουν τα χάσματα που δημιουργεί ο χρόνος και να βρίσκει μια χρονική ισορροπία.
Αυτή η κατάσταση με την πανδημία και τον εγκλεισμό πιθανόν να έχει και ορισμένα θετικά αποτελέσματα όπως για παράδειγμα να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους επειδή μας εκπαιδεύει καθημερινά.
Μην είμαστε και αχάριστοι, μας δόθηκε η ευκαιρία να εμπλουτίσουμε το ήδη φτωχό λεξιλόγιο μας με νέες άχρηστες λέξεις όπως delivery, lockdown, click away, take away λες και γίνεται επίτηδες για να τις ακούσει ο Μπαμπινιώτης και να φρικάρει.
Ας κάνουμε λίγη υπομονή σε αυτή τη περίοδο όπου δεν επιτρέπεται σε κανένα να πλησιάσει τη μοναξιά μας και να συνηθίσουμε να χρησιμοποιούμε χειρονομίες συμβολικών χαιρετισμών και αποχαιρετισμών και να ζούμε με την προσδοκία καλύτερων ημερών μέσα από την ανταλλαγή μιας αμοιβαίας κατανόησης.
Πολλοί απ’ τους αόρατους εχθρούς όπως ο COVID-19 γεννιούνται επειδή αυτός ο «κανονικός» κόσμος που ζούμε είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο ανίκητος εχθρός του εαυτού του.
Μέχρι τον επόμενο αόρατο εχθρό η σκέψη αυτή θα αδρανοποιηθεί απ’ το ίδιο το εμβόλιο και μετά… πάλι τα ίδια.
