Ήταν ένα παλληκάρι 18 ετών, ψηλό, όμορφο, με μόρφωση, αγωγή και ευγενική συμπεριφορά, στις αρχές της δεκαετίας του 50.
Γεννήθηκε στους Αμπελοκήπους στις 18 Φεβρουαρίου του 1935. Η καταγωγή του ήταν από εύπορη οικογένεια και το όνειρο των γονιών του να σπουδάσει και να γίνει ένας άξιος επιστήμονας.
Αγαπούσε από μικρός το ποδόσφαιρο, πρωτόπαιξε στον Α.Σ Αμπελοκήπων και η φυσική του ποδοσφαιρική διαδρομή θα ήταν να πάει στον Παναθηναϊκό.
Η πυξίδα όμως του ψυχισμού του έδειχνε προς Πειραιά, πλώρη στο κόκκινο χρώμα του Ολυμπιακού, με το δαφνοστεφανομένο έφηβο στη φανέλα.
Το τίμημα για την επιλογή του ήταν διετής αποκλεισμός επειδή πήγε στον Ολυμπιακό χωρίς την έγκριση της ομάδας του.
Ο κύριος κορμός του πληθυσμού του Πειραιά αποτελούνταν από ναυτικούς, εργάτες, βιοπαλαιστές, μεροκαματιάρηδες και από τις καραβιές με τους πρόσφυγες που ήρθαν μετά την καταστροφή της Σμύρνης στον Πειραιά.
Τους πρόσφυγες που ήρθαν μ' ένα μπόγο κρεμασμένο στην πλάτη με μερικά αναγκαία πράγματα, μωρά στην αγκαλιά και παιδιά από το χέρι κι εγκαταστάθηκαν στις γύρω περιοχές, στην Αμφιάλη, τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι.
Οι πρόσφυγες όμως κουβάλησαν μαζί τους μέσα στην ψυχή τους και την καρδιά τους, μνήμες από τη χαμένη πατρίδα, τις μουσικές τους, τα τραγούδια τους, τα νανουρίσματά τους, τον πολιτισμό τους, τα μαγικά φαγητά και γλυκίσματα και πότισαν με όλα αυτά την άνυδρη Ελλάδα.
Ήρθαν αναζητώντας μια γλυκιά ματιά απ΄ τη μητέρα πατρίδα και από τους ντόπιους που τους αποκαλούσαν Έλληνες όταν ήταν στη Σμύρνη και Τουρκόσπορους όταν ήρθαν στην Ελλάδα.
Ο Σάββας δεν ήταν ένας από αυτούς αλλά σύντομα έγινε «ένα» με αυτούς.
Αυτό το αθηναϊκό πλουσιόπαιδο είχε αυτοκίνητο αρχές της δεκαετίας του 50 όταν οι πινακίδες των αυτοκινήτων δεν είχαν γράμματα αλλά αύξοντα αριθμό.
Πήγαινε στην προπόνηση παρκάροντας το αυτοκίνητο στον σταθμό του ηλεκτρικού στην Καλλιθέα και συνέχιζε με το τρένο μέχρι το γήπεδο για να μην προκαλεί τα φτωχόπαιδα του Ολυμπιακού.
Εκείνη τη δεκαετία του 50 δημιουργήθηκε η μεγάλη ομάδα του Θρύλου, των Θεοδωρίδη, Μπέμπη, Μουράτη, Δαρίβα, Υφαντή, Ρωσίδη, Κοτρίδη, Πολυχρονίου και άλλων μεγάλων παιχταράδων.
Η ομάδα που σάρωνε τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα στην Ελλάδα και νίκησε τη Σάντος του Πελέ, στη μοναδική περιοδεία της στην Ευρώπη. Η ομάδα με «φτερά στα ποδάρια, καρδιά μέσα στα στήθια που γράψαν θριάμβους σαν παραμύθια», όπως έλεγε το τραγούδι του Θρύλου εκείνη την εποχή.
Ο Θεοδωρίδης δεν καταδέχτηκε ποτέ να πάρει πριμ απ’ την ομάδα και το μοίραζε στους συμπαίκτες του. Δεν πήρε ποτέ αμοιβή από την ομάδα για οποιαδήποτε υπηρεσία προσέφερε σε αυτή.
Στάθηκε δίπλα στον Ολυμπιακό στη δύσκολη, μετά Γουλανδρή, εποχή - τον μεγάλο αυτό ηγέτη τον οποίο οι παρατρεχάμενοι «Ολυμπιακάρες» τον έκαναν να αηδιάσει και να εγκαταλείψει την ομάδα.
Στάθηκε δίπλα στο Νταϊφά, στον Κόκκαλη και την τελευταία δεκαετία στο Βαγγέλη Μαρινάκη, σα γενικός αρχηγός, αντιπρόεδρος και εκπρόσωπος επικοινωνίας.
Με τα εξαιρετικά ελληνικά του και τις ξένες γλώσσες του δημιούργησε σημαντικές γνωριμίες στο εξωτερικό και καταξιώθηκε σα μια παγκόσμια ποδοσφαιρική προσωπικότητα όπως ο Ντι Στέφανο στη Ρεάλ, ο Μπεκενπάουερ στη Μπάγερν Μονάχου, ο Μπόμπι Τσάρλτον στη Μάντσεστερ Γιουναϊτεντ και ο Εουσέμπιο στη Μπενφίκα.
Πάντα, όταν η ομάδα έμπαινε στο γήπεδο, έκανε χάι φάϊβ στους ποδοσφαιριστές και τους χτύπαγε στην πλάτη για να τους εμψυχώσει. Πάντα όρθιος, παρακολουθούσε τους αγώνες και δεν φοβήθηκε ποτέ να πηγαίνει στα εκτός έδρας παιχνίδια όπου τον σέβονταν οι αντίπαλοι παρά τις ορισμένες λεκτικές υπερβολές που οφείλονταν στη μεγάλη του αγάπη για τον Ολυμπιακό - πάντα όμως σε ένα πεδίο κοσμιότητας και ευπρέπειας.
Η μεγαλοσύνη του Σάββα αποδεικνύεται από την τιμή και το σεβασμό που απότισαν οι αντίπαλοί του με αφορμή την αναχώρησή του για άλλους τόπους.
Ευτυχώς πρόλαβε ένα μήνα περίπου πριν, να γνωρίσει την αποθέωση με την αφιέρωση του 45ου πρωταθλήματος από το Μαρινάκη, όταν μπήκε στο γήπεδο συνοδευόμενος από τον Κριστιάν Καρεμπέ.
Ο Σάββας Θεοδωρίδης υπήρξε ένας πιστός στρατιώτης για τον Ολυμπιακό και ένα διαχρονικό σύμβολο που δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Για την απώλειά του δάκρυσαν χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού, ακόμα και ο δαφνοστεφανομένος έφηβος...
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κόκκινος Πρωταθλητής» της 19/08/2020
Γεννήθηκε στους Αμπελοκήπους στις 18 Φεβρουαρίου του 1935. Η καταγωγή του ήταν από εύπορη οικογένεια και το όνειρο των γονιών του να σπουδάσει και να γίνει ένας άξιος επιστήμονας.
Αγαπούσε από μικρός το ποδόσφαιρο, πρωτόπαιξε στον Α.Σ Αμπελοκήπων και η φυσική του ποδοσφαιρική διαδρομή θα ήταν να πάει στον Παναθηναϊκό.
Η πυξίδα όμως του ψυχισμού του έδειχνε προς Πειραιά, πλώρη στο κόκκινο χρώμα του Ολυμπιακού, με το δαφνοστεφανομένο έφηβο στη φανέλα.
Το τίμημα για την επιλογή του ήταν διετής αποκλεισμός επειδή πήγε στον Ολυμπιακό χωρίς την έγκριση της ομάδας του.
Ο κύριος κορμός του πληθυσμού του Πειραιά αποτελούνταν από ναυτικούς, εργάτες, βιοπαλαιστές, μεροκαματιάρηδες και από τις καραβιές με τους πρόσφυγες που ήρθαν μετά την καταστροφή της Σμύρνης στον Πειραιά.
Τους πρόσφυγες που ήρθαν μ' ένα μπόγο κρεμασμένο στην πλάτη με μερικά αναγκαία πράγματα, μωρά στην αγκαλιά και παιδιά από το χέρι κι εγκαταστάθηκαν στις γύρω περιοχές, στην Αμφιάλη, τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι.
Οι πρόσφυγες όμως κουβάλησαν μαζί τους μέσα στην ψυχή τους και την καρδιά τους, μνήμες από τη χαμένη πατρίδα, τις μουσικές τους, τα τραγούδια τους, τα νανουρίσματά τους, τον πολιτισμό τους, τα μαγικά φαγητά και γλυκίσματα και πότισαν με όλα αυτά την άνυδρη Ελλάδα.
Ήρθαν αναζητώντας μια γλυκιά ματιά απ΄ τη μητέρα πατρίδα και από τους ντόπιους που τους αποκαλούσαν Έλληνες όταν ήταν στη Σμύρνη και Τουρκόσπορους όταν ήρθαν στην Ελλάδα.
Ο Σάββας δεν ήταν ένας από αυτούς αλλά σύντομα έγινε «ένα» με αυτούς.
Αυτό το αθηναϊκό πλουσιόπαιδο είχε αυτοκίνητο αρχές της δεκαετίας του 50 όταν οι πινακίδες των αυτοκινήτων δεν είχαν γράμματα αλλά αύξοντα αριθμό.
Πήγαινε στην προπόνηση παρκάροντας το αυτοκίνητο στον σταθμό του ηλεκτρικού στην Καλλιθέα και συνέχιζε με το τρένο μέχρι το γήπεδο για να μην προκαλεί τα φτωχόπαιδα του Ολυμπιακού.
Εκείνη τη δεκαετία του 50 δημιουργήθηκε η μεγάλη ομάδα του Θρύλου, των Θεοδωρίδη, Μπέμπη, Μουράτη, Δαρίβα, Υφαντή, Ρωσίδη, Κοτρίδη, Πολυχρονίου και άλλων μεγάλων παιχταράδων.
Η ομάδα που σάρωνε τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα στην Ελλάδα και νίκησε τη Σάντος του Πελέ, στη μοναδική περιοδεία της στην Ευρώπη. Η ομάδα με «φτερά στα ποδάρια, καρδιά μέσα στα στήθια που γράψαν θριάμβους σαν παραμύθια», όπως έλεγε το τραγούδι του Θρύλου εκείνη την εποχή.
Ο Θεοδωρίδης δεν καταδέχτηκε ποτέ να πάρει πριμ απ’ την ομάδα και το μοίραζε στους συμπαίκτες του. Δεν πήρε ποτέ αμοιβή από την ομάδα για οποιαδήποτε υπηρεσία προσέφερε σε αυτή.
Στάθηκε δίπλα στον Ολυμπιακό στη δύσκολη, μετά Γουλανδρή, εποχή - τον μεγάλο αυτό ηγέτη τον οποίο οι παρατρεχάμενοι «Ολυμπιακάρες» τον έκαναν να αηδιάσει και να εγκαταλείψει την ομάδα.
Στάθηκε δίπλα στο Νταϊφά, στον Κόκκαλη και την τελευταία δεκαετία στο Βαγγέλη Μαρινάκη, σα γενικός αρχηγός, αντιπρόεδρος και εκπρόσωπος επικοινωνίας.
Με τα εξαιρετικά ελληνικά του και τις ξένες γλώσσες του δημιούργησε σημαντικές γνωριμίες στο εξωτερικό και καταξιώθηκε σα μια παγκόσμια ποδοσφαιρική προσωπικότητα όπως ο Ντι Στέφανο στη Ρεάλ, ο Μπεκενπάουερ στη Μπάγερν Μονάχου, ο Μπόμπι Τσάρλτον στη Μάντσεστερ Γιουναϊτεντ και ο Εουσέμπιο στη Μπενφίκα.
Πάντα, όταν η ομάδα έμπαινε στο γήπεδο, έκανε χάι φάϊβ στους ποδοσφαιριστές και τους χτύπαγε στην πλάτη για να τους εμψυχώσει. Πάντα όρθιος, παρακολουθούσε τους αγώνες και δεν φοβήθηκε ποτέ να πηγαίνει στα εκτός έδρας παιχνίδια όπου τον σέβονταν οι αντίπαλοι παρά τις ορισμένες λεκτικές υπερβολές που οφείλονταν στη μεγάλη του αγάπη για τον Ολυμπιακό - πάντα όμως σε ένα πεδίο κοσμιότητας και ευπρέπειας.
Η μεγαλοσύνη του Σάββα αποδεικνύεται από την τιμή και το σεβασμό που απότισαν οι αντίπαλοί του με αφορμή την αναχώρησή του για άλλους τόπους.
Ευτυχώς πρόλαβε ένα μήνα περίπου πριν, να γνωρίσει την αποθέωση με την αφιέρωση του 45ου πρωταθλήματος από το Μαρινάκη, όταν μπήκε στο γήπεδο συνοδευόμενος από τον Κριστιάν Καρεμπέ.
Ο Σάββας Θεοδωρίδης υπήρξε ένας πιστός στρατιώτης για τον Ολυμπιακό και ένα διαχρονικό σύμβολο που δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Για την απώλειά του δάκρυσαν χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού, ακόμα και ο δαφνοστεφανομένος έφηβος...
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κόκκινος Πρωταθλητής» της 19/08/2020
