Ο χρόνος όταν πέφτει το σκοτάδι φυγαδεύει τους έρωτες, διαστέλλεται βίαια και τρυφερά από τα πάθη των σωμάτων και τους όρκους των εραστών, που ζουν ακμαίοι ώσπου να εξαϋλωθούν με τρόπο φαντασμαγορικό από την πρώτη ηλιαχτίδα.
Η αγάπη είναι ο χρόνος, ο χρόνος είναι η αγάπη. Ο χρόνος που ανιχνεύουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον και νιώθουν ότι γνωρίζονται από παλιά, από μια άλλη περασμένη ζωή ενώ απλά κάποια ξεχασμένη μακρόσυρτη νύχτα είχαν ονειρευτεί ο ένας τον άλλον.
Ο χρόνος που αφιερώνουμε για να παρηγορούμε για να χαϊδεύουμε, για να νανουρίζουμε, για να ενθαρρύνουμε, για να εξοργίζουμε, για να ανάβουμε και να σβήνουμε ο ένας τη φλόγα του άλλου. Η αγάπη που κρατάει χρόνια, οι στιγμές που μοιάζουν χρόνια όταν αγαπάς. Ο αιώνας που αγγίζονται τα χέρια, οι γραμμές της παλάμης που αλλάζουν κατευθύνσεις σμιλεμένες από τα δάχτυλα του άλλου, εκτροχιάζοντας τη μοίρα.
Ο χρόνος που αιχμαλωτίζονται τα βλέμματα, τα μάτια που λαίμαργα αναζητούν τα αγαπημένα μάτια για να μαντέψουν και να προλάβουν ανείπωτες επιθυμίες λίγα δευτερόλεπτα πριν εκφραστούν.
Ο χρόνος της αποδοχής και ο χρόνος της απόρριψης, ο χρόνος που οι ψυχές συγκλίνουν, εισχωρούν η μία στις κοιλότητες της άλλης και το ένα τελεσίδικο λεπτό που αποχωρίζονται. Η διάρκεια που είναι υπερτιμημένη, η διάρκεια που σημαίνει τα πάντα όταν οι αισθήσεις δεν νεκρώνονται από τη συνήθεια.
Ο χρόνος ο αδηφάγος, ο καλύτερος και ο χειρότερος γιατρός, ο μετρονόμος που συντονίζει τις παράφορες καρδιές όταν παλεύουν να δραπετεύσουν από τη φυλακή των ξεχωριστών σωμάτων.
Τα χρόνια που χωρίζουν, τα χρόνια που ενώνουν, ένα τρεμόπαιγμα των βλεφάρων μπροστά στον άπειρο συμπαντικό χρόνο. Το θαύμα που βρεθήκαμε την ίδια στιγμή, στην ίδια σπιθαμή του πλανήτη και μέσα από μια αλληλουχία αδιανόητων συμπτώσεων γίναμε μοναδικοί ο ένας για τον άλλον καταργώντας για λίγο τον θάνατο, δοξάζοντας το δώρο της ζωής σε μία ακατάληπτη γλώσσα που ψιθυρίζουμε με ενωμένα χείλη.
Είναι αγάπη ο χρόνος στο ζεστό κουκούλι της μάνας, ο χρόνος της μάνας ακέραιος προσφορά στον βωμό της αγάπης.
Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά τις νύχτες, ακολουθεί την ταχύτητα του σκότους και το σκοτάδι είναι γνωστό ότι είναι τεμπέλικο από γεννησιμιού του, κινείται ράθυμα σέρνοντας τις παντόφλες του και σκοντάφτει, υποκύπτοντας, πάνω σε ανομολόγητες επιθυμίες που ψηλαφίζει σχεδόν στα τυφλά. Σχηματίζει με την αφή τα σώματα, σμιλεύει τα πρόσωπα, ανάβει πόθους που μπορούν να γκρεμίσουν χιλιόχρονες αυτοκρατορίες ή να χτίσουν σε μία νύχτα νέες.
Η αγάπη είναι ο χρόνος που ξοδεύουμε γι’ αυτούς που αγαπάμε και ο χρόνος είναι πολύτιμος γιατί είναι ελάχιστος… Μόνο κάτω από το κάτοπτρο της αγάπης γιγαντώνεται και ξεχνά την ασθενική του κράση, γίνεται εύρωστος και σπάταλος σαν ευαίσθητος ληστής που σκορπά τη λεία του για να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους.
Ο χρόνος είναι σχετικός και παντοδύναμος, η αγάπη επίσης σχετική, παντοδύναμη και ευκολόπιστη κι εμείς άσχετοι, φοβισμένοι και ανυποψίαστοι παρασυρόμαστε από τους παράδοξους ανέμους της τύχης, σαν τους ιπτάμενους σπόρους του χρυσαλιφούρφουρου, αναζητώντας ένα γόνιμο σώμα για να ριζώσουμε και να βλαστίσουμε κουρασμένοι από την εκ γενετής μας περιπλάνηση.
Ένα σώμα αγαπημένο που θα καθηλώσει τον χρόνο, θα τιθασεύσει την τρελή του πορεία προς το κενό και θα μας επιτρέψει πριν πέσουμε να απολαύσουμε για λίγο την απαράμιλλή θέα μιας υπέροχης ύπαρξης που μας δόθηκε δώρο, χωρίς να τη ζητήσουμε, χωρίς να κοπιάσουμε καθόλου. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι την ξοδεύουμε αλόγιαστα σαν κακομαθημένοι γόνοι πλουσίων.
Η σωστή αγάπη στον σωστό χρόνο, η σωστή αγάπη στον λάθος χρόνο, η λάθος αγάπη επειδή πιέζει ο χρόνος, η σωστή στιγμή αλλά τα λάθος χρόνια, ο χρόνος γέφυρα και ο χρόνος βάραθρο, ο χρόνος σπορέας και ο χρόνος θεριστής των ερώτων.
Η αγάπη είναι ο χρόνος και ο χρόνος είναι αγάπη, μεγέθη ευθέως και απολύτως ανάλογα. Όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύεις για κάποιον τόσο περισσότερο τον αγαπάς ή όσο περισσότερο αγαπάς κάποιον δεν σκέφτεσαι τον φραγμό του χρόνου;
Κάπου εδώ οι δεσμώτες του χρόνου ομονοούν με τους δεσμώτες της αγάπης και αναφωνούν χορωδιακά όπως ταιριάζει στο grand finale μιας μπερδεμένης παραληρηματικής ιστορίας:
Αγάπησέ με/ δώσε μου χρόνο/ αγάπησέ με/ πέρα απ’ το χρόνο.
Η αγάπη είναι ο χρόνος, ο χρόνος είναι η αγάπη. Ο χρόνος που ανιχνεύουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον και νιώθουν ότι γνωρίζονται από παλιά, από μια άλλη περασμένη ζωή ενώ απλά κάποια ξεχασμένη μακρόσυρτη νύχτα είχαν ονειρευτεί ο ένας τον άλλον.
Ο χρόνος που αφιερώνουμε για να παρηγορούμε για να χαϊδεύουμε, για να νανουρίζουμε, για να ενθαρρύνουμε, για να εξοργίζουμε, για να ανάβουμε και να σβήνουμε ο ένας τη φλόγα του άλλου. Η αγάπη που κρατάει χρόνια, οι στιγμές που μοιάζουν χρόνια όταν αγαπάς. Ο αιώνας που αγγίζονται τα χέρια, οι γραμμές της παλάμης που αλλάζουν κατευθύνσεις σμιλεμένες από τα δάχτυλα του άλλου, εκτροχιάζοντας τη μοίρα.
Ο χρόνος που αιχμαλωτίζονται τα βλέμματα, τα μάτια που λαίμαργα αναζητούν τα αγαπημένα μάτια για να μαντέψουν και να προλάβουν ανείπωτες επιθυμίες λίγα δευτερόλεπτα πριν εκφραστούν.
Ο χρόνος της αποδοχής και ο χρόνος της απόρριψης, ο χρόνος που οι ψυχές συγκλίνουν, εισχωρούν η μία στις κοιλότητες της άλλης και το ένα τελεσίδικο λεπτό που αποχωρίζονται. Η διάρκεια που είναι υπερτιμημένη, η διάρκεια που σημαίνει τα πάντα όταν οι αισθήσεις δεν νεκρώνονται από τη συνήθεια.
Ο χρόνος ο αδηφάγος, ο καλύτερος και ο χειρότερος γιατρός, ο μετρονόμος που συντονίζει τις παράφορες καρδιές όταν παλεύουν να δραπετεύσουν από τη φυλακή των ξεχωριστών σωμάτων.
Τα χρόνια που χωρίζουν, τα χρόνια που ενώνουν, ένα τρεμόπαιγμα των βλεφάρων μπροστά στον άπειρο συμπαντικό χρόνο. Το θαύμα που βρεθήκαμε την ίδια στιγμή, στην ίδια σπιθαμή του πλανήτη και μέσα από μια αλληλουχία αδιανόητων συμπτώσεων γίναμε μοναδικοί ο ένας για τον άλλον καταργώντας για λίγο τον θάνατο, δοξάζοντας το δώρο της ζωής σε μία ακατάληπτη γλώσσα που ψιθυρίζουμε με ενωμένα χείλη.
Είναι αγάπη ο χρόνος στο ζεστό κουκούλι της μάνας, ο χρόνος της μάνας ακέραιος προσφορά στον βωμό της αγάπης.
Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά τις νύχτες, ακολουθεί την ταχύτητα του σκότους και το σκοτάδι είναι γνωστό ότι είναι τεμπέλικο από γεννησιμιού του, κινείται ράθυμα σέρνοντας τις παντόφλες του και σκοντάφτει, υποκύπτοντας, πάνω σε ανομολόγητες επιθυμίες που ψηλαφίζει σχεδόν στα τυφλά. Σχηματίζει με την αφή τα σώματα, σμιλεύει τα πρόσωπα, ανάβει πόθους που μπορούν να γκρεμίσουν χιλιόχρονες αυτοκρατορίες ή να χτίσουν σε μία νύχτα νέες.
Η αγάπη είναι ο χρόνος που ξοδεύουμε γι’ αυτούς που αγαπάμε και ο χρόνος είναι πολύτιμος γιατί είναι ελάχιστος… Μόνο κάτω από το κάτοπτρο της αγάπης γιγαντώνεται και ξεχνά την ασθενική του κράση, γίνεται εύρωστος και σπάταλος σαν ευαίσθητος ληστής που σκορπά τη λεία του για να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους.
Ο χρόνος είναι σχετικός και παντοδύναμος, η αγάπη επίσης σχετική, παντοδύναμη και ευκολόπιστη κι εμείς άσχετοι, φοβισμένοι και ανυποψίαστοι παρασυρόμαστε από τους παράδοξους ανέμους της τύχης, σαν τους ιπτάμενους σπόρους του χρυσαλιφούρφουρου, αναζητώντας ένα γόνιμο σώμα για να ριζώσουμε και να βλαστίσουμε κουρασμένοι από την εκ γενετής μας περιπλάνηση.
Ένα σώμα αγαπημένο που θα καθηλώσει τον χρόνο, θα τιθασεύσει την τρελή του πορεία προς το κενό και θα μας επιτρέψει πριν πέσουμε να απολαύσουμε για λίγο την απαράμιλλή θέα μιας υπέροχης ύπαρξης που μας δόθηκε δώρο, χωρίς να τη ζητήσουμε, χωρίς να κοπιάσουμε καθόλου. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι την ξοδεύουμε αλόγιαστα σαν κακομαθημένοι γόνοι πλουσίων.
Η σωστή αγάπη στον σωστό χρόνο, η σωστή αγάπη στον λάθος χρόνο, η λάθος αγάπη επειδή πιέζει ο χρόνος, η σωστή στιγμή αλλά τα λάθος χρόνια, ο χρόνος γέφυρα και ο χρόνος βάραθρο, ο χρόνος σπορέας και ο χρόνος θεριστής των ερώτων.
Η αγάπη είναι ο χρόνος και ο χρόνος είναι αγάπη, μεγέθη ευθέως και απολύτως ανάλογα. Όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύεις για κάποιον τόσο περισσότερο τον αγαπάς ή όσο περισσότερο αγαπάς κάποιον δεν σκέφτεσαι τον φραγμό του χρόνου;
Κάπου εδώ οι δεσμώτες του χρόνου ομονοούν με τους δεσμώτες της αγάπης και αναφωνούν χορωδιακά όπως ταιριάζει στο grand finale μιας μπερδεμένης παραληρηματικής ιστορίας:
Αγάπησέ με/ δώσε μου χρόνο/ αγάπησέ με/ πέρα απ’ το χρόνο.
