Ήρθε λοιπόν η αδιανόητη εποχή που φοβόμαστε τα χέρια μας. Τα χέρια από σύμβολο της ανθρώπινης επικράτησης στον πλανήτη έγιναν άξαφνα οι εχθροί της.
Τα χιλιοτραγουδισμένα χέρια, των φίλων, των εραστών, της τέχνης, της γνωριμίας έγιναν δύο άγρια απειλητικά ζώα που απειλούν να μας καταβροχθίσουν.
Πώς όμως μπορείς να μισήσεις τα χέρια; Αυτά που σου χάρισαν τόσες απολαύσεις, αυτά που σου έμαθαν να ψηλαφείς τον κόσμο και κράτησαν τρυφερά τους αγαπημένους σου;
Πως μπορείς να διαγράψεις τη μνήμη της αφής; Ακόμα και φυλακισμένη σχηματίζει νοητά ξανά και ξανά τα οικεία πρόσωπα, τα διάπυρα σώματα, ψαύει τις ρυτίδες των προγόνων και τα χείλη της χαράς.
Τα χέρια θυμούνται τα χάδια που δέχτηκαν και τις ηδονές που χάρισαν, τις ακανόνιστες διαδρομές των δακτύλων, τις λέξεις που έγραψαν, τις σιωπές που διέταξαν, τις γροθιές που διεκδίκησαν.
Τα χέρια σκλήρυναν από τη δουλειά, τα χέρια ενσάρκωσαν τη φαντασία, δημιούργησαν κόσμους που αναδύθηκαν από την καταστροφή.
Δεν μπορείς να μισήσεις τα χέρια, τα χέρια ήταν πάντα και είναι αθώα, αυτά θα μας φροντίσουν, αυτά θα μας σώσουν και θα μας δώσουν και πάλι τη ζωή μας πίσω.
Τα χέρια των γενναίων δημιουργικών ανθρώπων που κρατούν σφιχτά, «σαν τον ήλιο το χάρτινο τις ελπίδες μας».
Ας ελπίσουμε ότι, όταν αυτός ο εφιάλτης εξαχνωθεί κάτω από το εκτυφλωτικό καλοκαιρινό φως, τα χέρια ελεύθερα και πάλι θα είναι αυτά που θα διεκδικήσουν έναν νέο πιο ανθρώπινο και πιο δίκαιο κόσμο.
Είναι στο χέρι μας…
«…Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.»
Μιχάλης Γκανάς «Τα χέρια»
*Οδυσσέας Ελύτης «Μονόγραμμα»
Τα χιλιοτραγουδισμένα χέρια, των φίλων, των εραστών, της τέχνης, της γνωριμίας έγιναν δύο άγρια απειλητικά ζώα που απειλούν να μας καταβροχθίσουν.
Πώς όμως μπορείς να μισήσεις τα χέρια; Αυτά που σου χάρισαν τόσες απολαύσεις, αυτά που σου έμαθαν να ψηλαφείς τον κόσμο και κράτησαν τρυφερά τους αγαπημένους σου;
Πως μπορείς να διαγράψεις τη μνήμη της αφής; Ακόμα και φυλακισμένη σχηματίζει νοητά ξανά και ξανά τα οικεία πρόσωπα, τα διάπυρα σώματα, ψαύει τις ρυτίδες των προγόνων και τα χείλη της χαράς.
Τα χέρια θυμούνται τα χάδια που δέχτηκαν και τις ηδονές που χάρισαν, τις ακανόνιστες διαδρομές των δακτύλων, τις λέξεις που έγραψαν, τις σιωπές που διέταξαν, τις γροθιές που διεκδίκησαν.
Τα χέρια σκλήρυναν από τη δουλειά, τα χέρια ενσάρκωσαν τη φαντασία, δημιούργησαν κόσμους που αναδύθηκαν από την καταστροφή.
Δεν μπορείς να μισήσεις τα χέρια, τα χέρια ήταν πάντα και είναι αθώα, αυτά θα μας φροντίσουν, αυτά θα μας σώσουν και θα μας δώσουν και πάλι τη ζωή μας πίσω.
Τα χέρια των γενναίων δημιουργικών ανθρώπων που κρατούν σφιχτά, «σαν τον ήλιο το χάρτινο τις ελπίδες μας».
Ας ελπίσουμε ότι, όταν αυτός ο εφιάλτης εξαχνωθεί κάτω από το εκτυφλωτικό καλοκαιρινό φως, τα χέρια ελεύθερα και πάλι θα είναι αυτά που θα διεκδικήσουν έναν νέο πιο ανθρώπινο και πιο δίκαιο κόσμο.
Είναι στο χέρι μας…
«…Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.»
Μιχάλης Γκανάς «Τα χέρια»
*Οδυσσέας Ελύτης «Μονόγραμμα»
