Όταν προηγείται το επίθετο «άστεγος», το όνομα του ανθρώπου που ακολουθεί και ο ίδιος ο άνθρωπος μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το επίθετο «άστεγος» είναι αυτό που υπερισχύει και προσδιορίζει τον άνθρωπο, στην ουσία τον ισοπεδώνει το βάρος του, του αφαιρεί κάθε άλλη ιδιότητα. Πώς άραγε έχει αποτιμηθεί στη συνείδησή μας η αξία της ζωής ενός άστεγου;
Πόσες «ζωές άστεγες» πρέπει να τοποθετηθούν στη μια μεριά της αόρατης κοινωνικής τραμπάλας για να ισορροπήσουν τη ζωή ενός στεγασμένου, ενός «κανονικού» ανθρώπου;
Αυτή η σκέψη με απασχολεί διαβάζοντας την είδηση για το θάνατο του Χρήστου της Σταδίου, που τον συναντούσες καθισμένο στο αριστερό πεζοδρόμιο προς το Σύνταγμα λίγο μετά την Κοραή.
« Πέθανε ο πιο γνωστός άστεγος της Ελλάδας», «Πέθανε ο Χρηστάρας, ο άστεγος της Σταδίου που στόλιζε κάθε χρόνο δέντρο», «Θλίψη: Πέθανε ο πιο παλιός άστεγος της Αθήνας - Ο Χρηστάρας της οδού Σταδίου», «Πέθανε ο Χρήστος, ο «διάσημος» άστεγος της Σταδίου - Μάλλον από κορωνοϊό».
Δεν γνώριζα το όνομά του, αλλά ως Χρήστος, μισώ το «Χρηστάρας» εκτός αν προέρχεται από ανθρώπους που ξέρω ότι με αγαπούν αληθινά. Εδώ σε αυτή την περίπτωση το «Χρηστάρας» γραμμένο από ξένους ηχεί στα αυτιά μου υποτιμητικά, σαν να προσδιορίζει έναν ημιτελή Χρήστο, μία ανθρώπινη ύπαρξη περιορισμένης ευθύνης, έναν παρία.
Τον έβλεπα καθισμένο στο σκαλοπάτι του, με όλα τα υπάρχοντά του τριγύρω απλωμένα, σπαράγματα μιας άλλης εποχής, τότε που διέθετε υπόσταση, επίθετο και… στέγη. Που διέθετε αγαπημένους και ελπίδα.
Φωτο:Κώστας Τσίπηρας
Όταν η στέγη απουσιάζει, χάνεται και το επίθετο, δεν το δικαιούσαι χωρίς ένα κεραμίδι επάνω από το κεφάλι σου, σου το αφαιρούν μαζί με την ταυτότητα και τα δικαιώματά σου, μαζί με την ανθρώπινη υπόστασή σου. Δεν δικαιούσαι πλέον αγάπη, παρά μόνο μία μικρή φευγαλέα δόση οίκτου που αρκεί για να σου δηλητηριάζει το αίμα.
Τον έβλεπα στο πλατύσκαλό του, καθισμένο με μία πληγωμένη αλλά ζωντανή αξιοπρέπεια, με ένα διαρκές όνειρο φυγής να αποτυπώνεται στις ζωγραφιές του, που σκάρωνε με κηρομπογιά σε χοντρά φύλλα ιχνογραφίας.
Παιδικές ζωγραφιές με μπλε ουρανούς, καφέ βουνά, γαλάζια ποτάμια, πράσινα δέντρα, έναν ελπιδοφόρο κίτρινο ήλιο επάνω δεξιά και ελεύθερα πουλιά να σκίζουν τον άνεμο σε σχήμα ουράνιων κυμάτων.
Απουσίαζαν τα σπίτια από τα φύλλα της ιχνογραφίας, σαν να μην είχαν θέση ούτε στα όνειρά του, σαν να μην τα είχε πια ανάγκη ή να του θύμιζαν κάτι πονεμένο.
Σε αυτό τον τόπο που ζωγράφιζε φαντάζομαι τον Χρήστο, ελεύθερο, χωρίς πόνο, ξαπλωμένο κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, πλάι στο ποτάμι…
Υ.Γ Κρατώ στο χέρι μου τη ζωγραφιά με την υπογραφή MIKY FREE, επέμεινε να μου την προσφέρει σαν αντάλλαγμα για λίγα ψιλά που του είχα γλιστρήσει στο χέρι τον περασμένο Δεκέμβρη, ποτέ δε θα τον ξεχρεώσω.
Πόσες «ζωές άστεγες» πρέπει να τοποθετηθούν στη μια μεριά της αόρατης κοινωνικής τραμπάλας για να ισορροπήσουν τη ζωή ενός στεγασμένου, ενός «κανονικού» ανθρώπου;
Αυτή η σκέψη με απασχολεί διαβάζοντας την είδηση για το θάνατο του Χρήστου της Σταδίου, που τον συναντούσες καθισμένο στο αριστερό πεζοδρόμιο προς το Σύνταγμα λίγο μετά την Κοραή.
« Πέθανε ο πιο γνωστός άστεγος της Ελλάδας», «Πέθανε ο Χρηστάρας, ο άστεγος της Σταδίου που στόλιζε κάθε χρόνο δέντρο», «Θλίψη: Πέθανε ο πιο παλιός άστεγος της Αθήνας - Ο Χρηστάρας της οδού Σταδίου», «Πέθανε ο Χρήστος, ο «διάσημος» άστεγος της Σταδίου - Μάλλον από κορωνοϊό».
Δεν γνώριζα το όνομά του, αλλά ως Χρήστος, μισώ το «Χρηστάρας» εκτός αν προέρχεται από ανθρώπους που ξέρω ότι με αγαπούν αληθινά. Εδώ σε αυτή την περίπτωση το «Χρηστάρας» γραμμένο από ξένους ηχεί στα αυτιά μου υποτιμητικά, σαν να προσδιορίζει έναν ημιτελή Χρήστο, μία ανθρώπινη ύπαρξη περιορισμένης ευθύνης, έναν παρία.
Τον έβλεπα καθισμένο στο σκαλοπάτι του, με όλα τα υπάρχοντά του τριγύρω απλωμένα, σπαράγματα μιας άλλης εποχής, τότε που διέθετε υπόσταση, επίθετο και… στέγη. Που διέθετε αγαπημένους και ελπίδα.
Φωτο:Κώστας ΤσίπηραςΌταν η στέγη απουσιάζει, χάνεται και το επίθετο, δεν το δικαιούσαι χωρίς ένα κεραμίδι επάνω από το κεφάλι σου, σου το αφαιρούν μαζί με την ταυτότητα και τα δικαιώματά σου, μαζί με την ανθρώπινη υπόστασή σου. Δεν δικαιούσαι πλέον αγάπη, παρά μόνο μία μικρή φευγαλέα δόση οίκτου που αρκεί για να σου δηλητηριάζει το αίμα.
Τον έβλεπα στο πλατύσκαλό του, καθισμένο με μία πληγωμένη αλλά ζωντανή αξιοπρέπεια, με ένα διαρκές όνειρο φυγής να αποτυπώνεται στις ζωγραφιές του, που σκάρωνε με κηρομπογιά σε χοντρά φύλλα ιχνογραφίας.
Παιδικές ζωγραφιές με μπλε ουρανούς, καφέ βουνά, γαλάζια ποτάμια, πράσινα δέντρα, έναν ελπιδοφόρο κίτρινο ήλιο επάνω δεξιά και ελεύθερα πουλιά να σκίζουν τον άνεμο σε σχήμα ουράνιων κυμάτων.
Απουσίαζαν τα σπίτια από τα φύλλα της ιχνογραφίας, σαν να μην είχαν θέση ούτε στα όνειρά του, σαν να μην τα είχε πια ανάγκη ή να του θύμιζαν κάτι πονεμένο.
Σε αυτό τον τόπο που ζωγράφιζε φαντάζομαι τον Χρήστο, ελεύθερο, χωρίς πόνο, ξαπλωμένο κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, πλάι στο ποτάμι…
Υ.Γ Κρατώ στο χέρι μου τη ζωγραφιά με την υπογραφή MIKY FREE, επέμεινε να μου την προσφέρει σαν αντάλλαγμα για λίγα ψιλά που του είχα γλιστρήσει στο χέρι τον περασμένο Δεκέμβρη, ποτέ δε θα τον ξεχρεώσω.
