Η ζωή δεν αγοράζεται ούτε πωλείται στα περίπτερα (σε αντίθεση με τη μάσκα).
Είναι το ύψιστο αγαθό και είναι μοναδική. Δεν μπορεί να υποτιμηθεί η αξία της από ένα «υποκείμενο» νόσημα, ούτε από την περασμένη ηλικία.
Όταν χάνεται ένας άνθρωπος χάνεται ένας ολόκληρος κόσμος, πολύτιμος και ανεπίστρεπτος.
Αν δεχτούμε τη μοναδικότητα και την αξία της κάθε ζωής οφείλουμε να την προστατεύσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, όσο αυτό περνά από το χέρι μας.
Μιλάω φυσικά για το θέμα των ημερών, για τον «πόλεμο» της μάσκας.
Στην περίπτωση που μας ζητούσαν να φορέσουμε μάσκα για ένα διάστημα προκειμένου να σώσουμε ένα συγκεκριμένο γνωστό μας πρόσωπο, οικείο, αγαπημένο ή απλά κάποιον του οποίου το δράμα μάθαμε και μας συγκίνησε, είμαι βέβαιος ότι θα το κάναμε με ευχαρίστηση και αυταπάρνηση.
Τώρα όταν καθημερινά ακούμε ότι έχασε τη μάχη με τον ιό ένας απρόσωπος 75χρονος ή μία άγνωστη 65χρονη με «υποκείμενο νόσημα», το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό μιας και «έτσι κι αλλιώς θα πέθαινε».
Από που αλήθεια συνάγεται αυτό το συμπέρασμα;
Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει απλά διαβήτη ή υπέρταση, να ζει φυσιολογικά για πολλά χρόνια, να χαίρεται τη ζωή του, να δημιουργεί και να δίνει νόημα στις ζωές των οικείων και των φίλων του. Κάθε ασθένεια δεν καθιστά τον ασθενή ετοιμοθάνατο. Ο ιός όμως σε συνδυασμό με αυτήν την «υποκείμενη νόσο» μπορεί να του αφαιρέσει τη ζωή.
Ακόμη και μία ζωή να μπορέσουμε να σώσουμε με τη χρήση μάσκας και την τήρηση των υπόλοιπων μέτρων ανάσχεσης του ιού, αξίζει χίλιες φορές αυτή η «ταλαιπωρία».
Όπως αξίζει να φοράμε ζώνες ασφαλείας στο αυτοκίνητο, ακόμα και αν μας «σφίγγουν», κράνη στις μηχανές ακόμα κι αν «σκάμε» από τη ζέστη, προφυλακτικά ακόμα κι αν μας «αφαιρούν» μέρος της ερωτικής απόλαυσης.
Γιατί απλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις διακυβεύεται η ίδια η ζωή μας, ή η ζωή ενός άλλου. Ο λόγος για να φορέσουμε μάσκα δεν είναι για να μην πληρώσουμε το πρόστιμο των 150 ευρώ, αλλά γιατί το πρόστιμο μπορεί να το πληρώσει άλλος και να είναι μία αθώα ανθρώπινη ζωή.
Τώρα θα μου πείτε η ζωή γενικά είναι υποτιμημένη και δεν αποτιμώνται όλες οι ζωές το ίδιο, στο χρηματιστήριο του σκληρού μας κόσμου. Θα συμφωνήσω.
Η ζωή π.χ. ενός απεγνωσμένου πρόσφυγα η ενός εξαθλιωμένου άστεγου ή ενός αρρώστου βγαίνει λιποβαρής, όταν συγκρίνεται με τη ζωή ενός υγιούς τακτοποιημένου ανθρώπου καριέρας.
Αν θέλουμε λοιπόν να αγωνιστούμε για κάτι ας αγωνιστούμε ενάντια σε αυτή την απάνθρωπη απαξίωση της ζωής και όχι ενάντια σε ένα μέτρο που θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε μια ώρα αρχύτερα από αυτόν τον εφιάλτη και να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας και την ελευθερία μας, στο βαθμό τουλάχιστον που την είχαμε πριν την πανδημία.
Η συνωμοσιολογία λοιπόν των ημερών δεν εκφράζει μία ακόμα άποψη που οφείλουμε να σεβόμαστε αλλά μοιάζει περισσότερο με ένα επικίνδυνο υποκείμενο νόσημα ενός, αρκετά μεγάλου, τμήματος της κοινωνίας το οποίο εξουθενωμένο από την παρατεταμένη οικονομική κρίση και επιφυλακτικό απέναντι σε κάθε τι που συστήνεται ή επιβάλλεται από τους κρατούντες σκιαμαχεί.
Μη βάλετε μάσκα λοιπόν (όσοι αμφιβάλλετε για το μέτρο) σαν ένδειξη υπακοής ή υποταγής σε κάποιον, κάντε το για να σώσετε ενδεχομένως μία ζωή (πιθανόν τη δική σας) υπακούοντας τη συνείδησή σας, σαν ελεύθεροι, πολιτισμένοι και κοινωνικά ευαίσθητοι άνθρωποι.
Υπάρχουν όμορφοι και δύσκολοι αγώνες να δώσουμε για να διεκδικήσουμε για εμάς και τα παιδιά μας έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο και αυτός ο άγονος αγώνας ενάντια στην πραγματικότητα πιστέψτε με δεν είναι ένας από αυτούς.
Είναι το ύψιστο αγαθό και είναι μοναδική. Δεν μπορεί να υποτιμηθεί η αξία της από ένα «υποκείμενο» νόσημα, ούτε από την περασμένη ηλικία.
Όταν χάνεται ένας άνθρωπος χάνεται ένας ολόκληρος κόσμος, πολύτιμος και ανεπίστρεπτος.
Αν δεχτούμε τη μοναδικότητα και την αξία της κάθε ζωής οφείλουμε να την προστατεύσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, όσο αυτό περνά από το χέρι μας.
Μιλάω φυσικά για το θέμα των ημερών, για τον «πόλεμο» της μάσκας.
Στην περίπτωση που μας ζητούσαν να φορέσουμε μάσκα για ένα διάστημα προκειμένου να σώσουμε ένα συγκεκριμένο γνωστό μας πρόσωπο, οικείο, αγαπημένο ή απλά κάποιον του οποίου το δράμα μάθαμε και μας συγκίνησε, είμαι βέβαιος ότι θα το κάναμε με ευχαρίστηση και αυταπάρνηση.
Τώρα όταν καθημερινά ακούμε ότι έχασε τη μάχη με τον ιό ένας απρόσωπος 75χρονος ή μία άγνωστη 65χρονη με «υποκείμενο νόσημα», το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό μιας και «έτσι κι αλλιώς θα πέθαινε».
Από που αλήθεια συνάγεται αυτό το συμπέρασμα;
Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει απλά διαβήτη ή υπέρταση, να ζει φυσιολογικά για πολλά χρόνια, να χαίρεται τη ζωή του, να δημιουργεί και να δίνει νόημα στις ζωές των οικείων και των φίλων του. Κάθε ασθένεια δεν καθιστά τον ασθενή ετοιμοθάνατο. Ο ιός όμως σε συνδυασμό με αυτήν την «υποκείμενη νόσο» μπορεί να του αφαιρέσει τη ζωή.
Ακόμη και μία ζωή να μπορέσουμε να σώσουμε με τη χρήση μάσκας και την τήρηση των υπόλοιπων μέτρων ανάσχεσης του ιού, αξίζει χίλιες φορές αυτή η «ταλαιπωρία».
Όπως αξίζει να φοράμε ζώνες ασφαλείας στο αυτοκίνητο, ακόμα και αν μας «σφίγγουν», κράνη στις μηχανές ακόμα κι αν «σκάμε» από τη ζέστη, προφυλακτικά ακόμα κι αν μας «αφαιρούν» μέρος της ερωτικής απόλαυσης.
Γιατί απλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις διακυβεύεται η ίδια η ζωή μας, ή η ζωή ενός άλλου. Ο λόγος για να φορέσουμε μάσκα δεν είναι για να μην πληρώσουμε το πρόστιμο των 150 ευρώ, αλλά γιατί το πρόστιμο μπορεί να το πληρώσει άλλος και να είναι μία αθώα ανθρώπινη ζωή.
Τώρα θα μου πείτε η ζωή γενικά είναι υποτιμημένη και δεν αποτιμώνται όλες οι ζωές το ίδιο, στο χρηματιστήριο του σκληρού μας κόσμου. Θα συμφωνήσω.
Η ζωή π.χ. ενός απεγνωσμένου πρόσφυγα η ενός εξαθλιωμένου άστεγου ή ενός αρρώστου βγαίνει λιποβαρής, όταν συγκρίνεται με τη ζωή ενός υγιούς τακτοποιημένου ανθρώπου καριέρας.
Αν θέλουμε λοιπόν να αγωνιστούμε για κάτι ας αγωνιστούμε ενάντια σε αυτή την απάνθρωπη απαξίωση της ζωής και όχι ενάντια σε ένα μέτρο που θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε μια ώρα αρχύτερα από αυτόν τον εφιάλτη και να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας και την ελευθερία μας, στο βαθμό τουλάχιστον που την είχαμε πριν την πανδημία.
Η συνωμοσιολογία λοιπόν των ημερών δεν εκφράζει μία ακόμα άποψη που οφείλουμε να σεβόμαστε αλλά μοιάζει περισσότερο με ένα επικίνδυνο υποκείμενο νόσημα ενός, αρκετά μεγάλου, τμήματος της κοινωνίας το οποίο εξουθενωμένο από την παρατεταμένη οικονομική κρίση και επιφυλακτικό απέναντι σε κάθε τι που συστήνεται ή επιβάλλεται από τους κρατούντες σκιαμαχεί.
Μη βάλετε μάσκα λοιπόν (όσοι αμφιβάλλετε για το μέτρο) σαν ένδειξη υπακοής ή υποταγής σε κάποιον, κάντε το για να σώσετε ενδεχομένως μία ζωή (πιθανόν τη δική σας) υπακούοντας τη συνείδησή σας, σαν ελεύθεροι, πολιτισμένοι και κοινωνικά ευαίσθητοι άνθρωποι.
Υπάρχουν όμορφοι και δύσκολοι αγώνες να δώσουμε για να διεκδικήσουμε για εμάς και τα παιδιά μας έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο και αυτός ο άγονος αγώνας ενάντια στην πραγματικότητα πιστέψτε με δεν είναι ένας από αυτούς.
