Είναι καλοκαίρι του προηγούμενου αιώνα, απόγευμα του Ιουνίου. Δύο νέα παιδιά συναντιούνται στην πλατεία του Πνευματικού κέντρου στην Ακαδημίας. Μια στιγμιαία αμηχανία, υποχώρησε άτακτα μπροστά στην αδημονία της συνάντησης.
Το κορίτσι έλαμπε σαν την μοναδική σταγόνα νερού κάτω από τον ήλιο της ερήμου.
Εκείνος διψούσε να τη φιλήσει αλλά φοβήθηκε ότι η έρημός του θα έμενε εντελώς άνυδρη και δεν το τόλμησε.
Δύο εβδομάδες πριν, βρέθηκαν για πρώτη φορά σε μια συναυλία του Βιμ Μέρτενς στο θέατρο βράχων, εκείνος τόλμησε να της πιάσει το χέρι, χωρίς να την κοιτάζει.
Εκείνη τον ρώτησε κάπως απότομα, «Τι είναι αυτό τώρα;» κι εκείνος αποκαρδιωμένος αλλά διακρίνοντας και κάτι τρυφερό στο μάλωμά της, της απάντησε «Καλά λοιπόν σου το επιστρέφω» και απόθεσε πάλι σε αργή κίνηση το χέρι με τα μακριά «πιανιστικά δάχτυλα» στο γόνατό της.
Έπειτα κατέβηκαν στα Εξάρχεια, τον ζωτικό του χώρο και κατέφυγαν στον «Ένοικο». Εκείνη ζήτησε «έναν λευκό ή μαύρο Ρώσο»; (η μνήμη του διχάζεται), εκείνος το αιώνιο Τζιν τόνικ που του είχε μάθει η Λίζυ στη βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής και από τότε μόνο αυτό πίνει.
Δε θυμάται τι ακριβώς είπαν, αλλά θυμάται την αίσθηση, τις σύντομες σιωπές, τις ριπές των βλεμμάτων της. Είχε ξεχάσει πόσο μοιραία μπορεί να αποβούν τα πράσινα μάτια αν δεν προσέξεις.
Στάθηκε απέναντί τους απερίσκεπτα ανυπεράσπιστος.
Του ζήτησε να τα ξαναπούν σε δύο εβδομάδες, την ημέρα των γενεθλίων του, για να «δούμε πως θα νιώσουμε». Θα πήγαιναν στη συναυλία του Κυπουργού στον Λυκαβηττό. Ραντεβού στο Πνευματικό.
Του έδωσε το δώρο του τυλιγμένο με ευοίωνη προσοχή σε όμορφο χαρτί. Ήταν ένα σκληρόδετο σημειωματάριο, από αυτά που αγαπούσε και τον προδιέθετε να το γεμίσει με λέξεις που θα επινοούσε μόνο για εκείνη.
Άρχισαν να ανηφορίζουν τον λόφο με βήμα ταχύ, ανυπόμονο, ποτέ δεν τον είχε ανέβει τόσο γρήγορα. Ήταν σαν να τους περίμενε στην κορυφή κάτι πολύτιμο που θα μπορούσε να βρει κάποιος άλλος και θα το έχαναν για πάντα. Και τους περίμενε…
Έφτασαν νωρίς, το φως ήταν ακόμα ρωμαλέο και η αχανής πόλη χωρίς βάρος, τρεμόπαιζε αιωρούμενη από τα κύματα της ζέστης.
Κοιτάχτηκαν και γέλασαν αυθόρμητα με μία σιωπηρή συνενοχή.
Την πλησίασε, είχαν το ίδιο ύψος, πρώτη φορά δεν έβλεπε κορίτσι αφ’ υψηλού.
Αγκαλιάστηκαν τρέμοντας ελαφρά, ένιωθε την ομορφιά της παντού, σχεδόν τον πονούσε.
Τη φίλησε.
«Το σανίδωμα υποχώρησε από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου» και ο παλιός του κόσμος σωριάστηκε σε ερείπια.
Έμειναν αγκαλιασμένοι όλη τη νύχτα, η συναυλία γινόταν μόνο για εκείνους, τους έδινε άλλοθι να σχηματίσουν για πρώτη φορά στο σκοτάδι, ψηλαφώντας, τα σώματά τους.
Ήταν το καλοκαίρι που έφυγε ο Χατζιδάκις…
Υ.Γ. 1 Ένα άθικτο μήνυμα κλεισμένο σε φθαρμένη μποτίλια, ξεβράστηκε αίφνης εμπρός του, στην παραλία μιας ανυποψίαστης θάλασσας και τον έκανε να την αναζητήσει πάλι.
Άγνωστες οι βουλές του αναρχικού ανέμου «που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές».
Υ.Γ. 2 Και μόνο αυτό το αριστούργημα να είχαν γράψει οι αδελφοί Κατσιμίχα θα μνημονεύονταν δια παντός.
Έλα στ’ όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές
Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς
Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ’ αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ’ όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ’ εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.
Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
Το κορίτσι έλαμπε σαν την μοναδική σταγόνα νερού κάτω από τον ήλιο της ερήμου.
Εκείνος διψούσε να τη φιλήσει αλλά φοβήθηκε ότι η έρημός του θα έμενε εντελώς άνυδρη και δεν το τόλμησε.
Δύο εβδομάδες πριν, βρέθηκαν για πρώτη φορά σε μια συναυλία του Βιμ Μέρτενς στο θέατρο βράχων, εκείνος τόλμησε να της πιάσει το χέρι, χωρίς να την κοιτάζει.
Εκείνη τον ρώτησε κάπως απότομα, «Τι είναι αυτό τώρα;» κι εκείνος αποκαρδιωμένος αλλά διακρίνοντας και κάτι τρυφερό στο μάλωμά της, της απάντησε «Καλά λοιπόν σου το επιστρέφω» και απόθεσε πάλι σε αργή κίνηση το χέρι με τα μακριά «πιανιστικά δάχτυλα» στο γόνατό της.
Έπειτα κατέβηκαν στα Εξάρχεια, τον ζωτικό του χώρο και κατέφυγαν στον «Ένοικο». Εκείνη ζήτησε «έναν λευκό ή μαύρο Ρώσο»; (η μνήμη του διχάζεται), εκείνος το αιώνιο Τζιν τόνικ που του είχε μάθει η Λίζυ στη βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής και από τότε μόνο αυτό πίνει.
Δε θυμάται τι ακριβώς είπαν, αλλά θυμάται την αίσθηση, τις σύντομες σιωπές, τις ριπές των βλεμμάτων της. Είχε ξεχάσει πόσο μοιραία μπορεί να αποβούν τα πράσινα μάτια αν δεν προσέξεις.
Στάθηκε απέναντί τους απερίσκεπτα ανυπεράσπιστος.
Του ζήτησε να τα ξαναπούν σε δύο εβδομάδες, την ημέρα των γενεθλίων του, για να «δούμε πως θα νιώσουμε». Θα πήγαιναν στη συναυλία του Κυπουργού στον Λυκαβηττό. Ραντεβού στο Πνευματικό.
Του έδωσε το δώρο του τυλιγμένο με ευοίωνη προσοχή σε όμορφο χαρτί. Ήταν ένα σκληρόδετο σημειωματάριο, από αυτά που αγαπούσε και τον προδιέθετε να το γεμίσει με λέξεις που θα επινοούσε μόνο για εκείνη.
Άρχισαν να ανηφορίζουν τον λόφο με βήμα ταχύ, ανυπόμονο, ποτέ δεν τον είχε ανέβει τόσο γρήγορα. Ήταν σαν να τους περίμενε στην κορυφή κάτι πολύτιμο που θα μπορούσε να βρει κάποιος άλλος και θα το έχαναν για πάντα. Και τους περίμενε…
Έφτασαν νωρίς, το φως ήταν ακόμα ρωμαλέο και η αχανής πόλη χωρίς βάρος, τρεμόπαιζε αιωρούμενη από τα κύματα της ζέστης.
Κοιτάχτηκαν και γέλασαν αυθόρμητα με μία σιωπηρή συνενοχή.
Την πλησίασε, είχαν το ίδιο ύψος, πρώτη φορά δεν έβλεπε κορίτσι αφ’ υψηλού.
Αγκαλιάστηκαν τρέμοντας ελαφρά, ένιωθε την ομορφιά της παντού, σχεδόν τον πονούσε.
Τη φίλησε.
«Το σανίδωμα υποχώρησε από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου» και ο παλιός του κόσμος σωριάστηκε σε ερείπια.
Έμειναν αγκαλιασμένοι όλη τη νύχτα, η συναυλία γινόταν μόνο για εκείνους, τους έδινε άλλοθι να σχηματίσουν για πρώτη φορά στο σκοτάδι, ψηλαφώντας, τα σώματά τους.
Ήταν το καλοκαίρι που έφυγε ο Χατζιδάκις…
Υ.Γ. 1 Ένα άθικτο μήνυμα κλεισμένο σε φθαρμένη μποτίλια, ξεβράστηκε αίφνης εμπρός του, στην παραλία μιας ανυποψίαστης θάλασσας και τον έκανε να την αναζητήσει πάλι.
Άγνωστες οι βουλές του αναρχικού ανέμου «που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές».
Υ.Γ. 2 Και μόνο αυτό το αριστούργημα να είχαν γράψει οι αδελφοί Κατσιμίχα θα μνημονεύονταν δια παντός.
Έλα στ’ όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές
Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς
Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ’ αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ’ όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ’ εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.
Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
