Έπρεπε να μείνουμε σπίτι για να καταλάβουμε τα καλά της ζωής που είχαμε πριν. Ωστόσο μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό τοπίο είναι μια καλή ευκαιρία να στοχαστούμε τι είδους ζωή είχαμε πριν το ξέσπασμα της επιδημίας.
Σε σύγκριση με το τώρα σίγουρα η «προηγούμενη» ζωή μας φαντάζει ως μία ατελείωτη περιπέτεια. Είναι όμως αυτό αλήθεια; Μάλλον όχι.
Χαμένοι στις υποχρεώσεις, παραδομένοι άνευ όρων σε έναν φρενήρη ρυθμό ζωής που θόλωνε τις εικόνες γύρω μας, αποφεύγαμε επιμελώς να σκεφτούμε το νόημα που υπήρχε πίσω από όλα αυτά. Είναι ειρωνικό, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που έχει το δώρο του λογισμού, να το έχει χρησιμοποιήσει κυρίως για να επινοήσει τρόπους για να μη σκέφτεται.
Μιλούν πολλοί για την αβάσταχτη ρουτίνα του εγκλεισμού στο σπίτι και προφανώς ξεχνούν εντελώς την καθημερινότητά τους πριν την επιδημία, λες και πριν ζούσαν «ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή» εξασκώντας την μέγιστη των τεχνών, την τέχνη του να ζεις.
Δεν το είδα αυτό στα ξεχειλισμένα τραίνα το πρωί. Δεν το συνάντησα στους ασθμαίνοντες δεσμώτες του άγχους, που είναι ικανοί να ποδοπατήσουν όποιον βραδυπορεί, δεν το είδα στην αδιαφορία για την ομορφιά των εικόνων της άνοιξης που επελαύνει, δεν το είδα στα χαμένα, απλανή μάτια που αγκυροβολούν σε μία οθόνη.
Δεν κατηγορώ κανέναν ούτε λησμονώ τον αγώνα που δίνουν όλοι για την καθημερινή επιβίωση, απλά επισημαίνω ότι υπάρχει και κάτι άλλο ουσιώδες στη ζωή που διαρκώς μας διαφεύγει, ρέει ανεπιστρεπτί όπως η άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλα.
Και δυστυχώς δεν αναπληρώνεται η πολύτιμη ευκαιρία μας να χαρούμε μέσα από τις όποιες δυσκολίες το δώρο της ζωής, το οποίο μας δόθηκε σαν ένα παιχνίδι που αδυνατούμε να το χαρούμε γιατί δεν αφιερώνουμε χρόνο για να μάθουμε τη λειτουργία του και το αφήνουμε παρατημένο στο ράφι. Και ενώ η ζωή μας κοιτάζει αμήχανη από το ράφι εμείς αναλωνόμαστε σε ένα κυνήγι που έχει ως θήραμα καθετί που μπορεί να μας δώσει χαρά και ψυχική ανάταση.
Και πιστέψτε με τα καταφέρνουμε περίφημα!
Τα έργα της αδικίας, της βίας, η απληστία και η ανισότητα, η αδιαφορία για τον άνθρωπο, τη φύση και τον πνευματικό κόσμο είναι τα αριστουργήματα που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Ελπίζω να τα αμφισβητήσουν και να τα γκρεμίσουν, οικοδομώντας έναν νέο κόσμο με τα συντρίμμια τους.
Ο ποιητής γράφει:
«Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια»,
Δεν αρκεί λοιπόν να σταματήσει αυτή η τρομερή περιπέτεια που ζούμε και να γυρίσουμε απλά στην κενή μας εν πολλοίς καθημερινότητα, αλλά να γυρίσουμε λίγο καλύτεροι, με τις καρδιές ανοιχτές και το νου στα ουσιώδη. Να αγαπήσουμε περισσότερο τη ζωή και το πολύτιμο αγαθό της. Να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε περισσότερο, να αγαπάμε και μα ερωτευόμαστε πιο βαθιά και ουσιαστικά και όχι μόνο το ταπεινό μας σαρκίο. Ας σκεφτούμε, όχι τη ζωή που χάσαμε εξαιτίας του κορονοϊού, αλλά τη ζωή που ΔΕΝ είχαμε πριν από συτόν.
Και κλείνω με τα λόγια πάλι του Ελύτη από την «Ιδιωτική οδό» που αυτές τις ημέρες έχουμε άπλετο χρόνο να την αναζητήσουμε. Είθε να την ανακαλύψουμε, να βγάλουμε το πολύτιμο αραχνιασμένο παιχνίδι από το ράφι και να το παίξουμε...
«Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως· την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί μια ή δυο φορές στη ζωή τους να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο.»
Σε σύγκριση με το τώρα σίγουρα η «προηγούμενη» ζωή μας φαντάζει ως μία ατελείωτη περιπέτεια. Είναι όμως αυτό αλήθεια; Μάλλον όχι.
Χαμένοι στις υποχρεώσεις, παραδομένοι άνευ όρων σε έναν φρενήρη ρυθμό ζωής που θόλωνε τις εικόνες γύρω μας, αποφεύγαμε επιμελώς να σκεφτούμε το νόημα που υπήρχε πίσω από όλα αυτά. Είναι ειρωνικό, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που έχει το δώρο του λογισμού, να το έχει χρησιμοποιήσει κυρίως για να επινοήσει τρόπους για να μη σκέφτεται.
Μιλούν πολλοί για την αβάσταχτη ρουτίνα του εγκλεισμού στο σπίτι και προφανώς ξεχνούν εντελώς την καθημερινότητά τους πριν την επιδημία, λες και πριν ζούσαν «ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή» εξασκώντας την μέγιστη των τεχνών, την τέχνη του να ζεις.
Δεν το είδα αυτό στα ξεχειλισμένα τραίνα το πρωί. Δεν το συνάντησα στους ασθμαίνοντες δεσμώτες του άγχους, που είναι ικανοί να ποδοπατήσουν όποιον βραδυπορεί, δεν το είδα στην αδιαφορία για την ομορφιά των εικόνων της άνοιξης που επελαύνει, δεν το είδα στα χαμένα, απλανή μάτια που αγκυροβολούν σε μία οθόνη.
Δεν κατηγορώ κανέναν ούτε λησμονώ τον αγώνα που δίνουν όλοι για την καθημερινή επιβίωση, απλά επισημαίνω ότι υπάρχει και κάτι άλλο ουσιώδες στη ζωή που διαρκώς μας διαφεύγει, ρέει ανεπιστρεπτί όπως η άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλα.
Και δυστυχώς δεν αναπληρώνεται η πολύτιμη ευκαιρία μας να χαρούμε μέσα από τις όποιες δυσκολίες το δώρο της ζωής, το οποίο μας δόθηκε σαν ένα παιχνίδι που αδυνατούμε να το χαρούμε γιατί δεν αφιερώνουμε χρόνο για να μάθουμε τη λειτουργία του και το αφήνουμε παρατημένο στο ράφι. Και ενώ η ζωή μας κοιτάζει αμήχανη από το ράφι εμείς αναλωνόμαστε σε ένα κυνήγι που έχει ως θήραμα καθετί που μπορεί να μας δώσει χαρά και ψυχική ανάταση.
Και πιστέψτε με τα καταφέρνουμε περίφημα!
Τα έργα της αδικίας, της βίας, η απληστία και η ανισότητα, η αδιαφορία για τον άνθρωπο, τη φύση και τον πνευματικό κόσμο είναι τα αριστουργήματα που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Ελπίζω να τα αμφισβητήσουν και να τα γκρεμίσουν, οικοδομώντας έναν νέο κόσμο με τα συντρίμμια τους.
Ο ποιητής γράφει:
«Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια»,
Δεν αρκεί λοιπόν να σταματήσει αυτή η τρομερή περιπέτεια που ζούμε και να γυρίσουμε απλά στην κενή μας εν πολλοίς καθημερινότητα, αλλά να γυρίσουμε λίγο καλύτεροι, με τις καρδιές ανοιχτές και το νου στα ουσιώδη. Να αγαπήσουμε περισσότερο τη ζωή και το πολύτιμο αγαθό της. Να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε περισσότερο, να αγαπάμε και μα ερωτευόμαστε πιο βαθιά και ουσιαστικά και όχι μόνο το ταπεινό μας σαρκίο. Ας σκεφτούμε, όχι τη ζωή που χάσαμε εξαιτίας του κορονοϊού, αλλά τη ζωή που ΔΕΝ είχαμε πριν από συτόν.
Και κλείνω με τα λόγια πάλι του Ελύτη από την «Ιδιωτική οδό» που αυτές τις ημέρες έχουμε άπλετο χρόνο να την αναζητήσουμε. Είθε να την ανακαλύψουμε, να βγάλουμε το πολύτιμο αραχνιασμένο παιχνίδι από το ράφι και να το παίξουμε...
«Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως· την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί μια ή δυο φορές στη ζωή τους να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο.»
