Η τελευταία ηχογράφηση του Στέλιου Καζαντζίδη, το 2000 η κυκλοφορία της, ήταν αντάξια της μοναδικότητάς του.
Δημιούργημα του Μάκη Ερημίτη… που είχε φυτεύσει τη ρίζα του τραγουδιού το 1987.
Το 1995 «ποτίστηκε» για πρώτη φορά από τον Στέλιο Καζαντζίδη, και στη συνέχεια, ο βάρδος το φρόντισε ώστε να ανθίσει και πέντε χρόνια αργότερα να δώσει τον πολύτιμο και παντοτινό καρπό του.
Η ενορχήστρωση είναι του Τάκη Σούκα, οι πενιές του Μανώλη Καραντίνη.
Δε μπορώ να φανταστώ άλλον ερμηνευτή να καρφώνει αυτά τα σπαθάτα αιμάτινα λόγια τόσο πειστικά..
«Αυτά είναι τραγούδια κύριοι, αυτά είναι τραγούδια!»
Έρχονται χρόνια δύσκολα
γεμάτα καταιγίδες
κι εμείς του κόσμου θύματα
μ’ ατέλειωτα προβλήματα
και λιγοστές ελπίδες.
Έρχονται χρόνια δύσκολα
τα πάντα άνω κάτω,
ο κόσμος είναι ανάστατος
κι εμείς πληγές γεμάτο.
Φονιάδες μονοπώλια
παντού φωτιές ανάβουν,
μας καίνε, μας δικάζουνε
και την ψυχή μας βγάζουνε
και ζωντανούς μας θάβουν.
Ποδοπατούν αλύπητα
τ’ ανθρώπινο το σώμα,
στο άγνωστο βαδίζουμε
κι όνειρα πια δε χτίζουμε,
μας κλείνουνε το στόμα.
Δημιούργημα του Μάκη Ερημίτη… που είχε φυτεύσει τη ρίζα του τραγουδιού το 1987.
Το 1995 «ποτίστηκε» για πρώτη φορά από τον Στέλιο Καζαντζίδη, και στη συνέχεια, ο βάρδος το φρόντισε ώστε να ανθίσει και πέντε χρόνια αργότερα να δώσει τον πολύτιμο και παντοτινό καρπό του.
Η ενορχήστρωση είναι του Τάκη Σούκα, οι πενιές του Μανώλη Καραντίνη.
Δε μπορώ να φανταστώ άλλον ερμηνευτή να καρφώνει αυτά τα σπαθάτα αιμάτινα λόγια τόσο πειστικά..
«Αυτά είναι τραγούδια κύριοι, αυτά είναι τραγούδια!»
Έρχονται χρόνια δύσκολα
γεμάτα καταιγίδες
κι εμείς του κόσμου θύματα
μ’ ατέλειωτα προβλήματα
και λιγοστές ελπίδες.
Έρχονται χρόνια δύσκολα
τα πάντα άνω κάτω,
ο κόσμος είναι ανάστατος
κι εμείς πληγές γεμάτο.
Φονιάδες μονοπώλια
παντού φωτιές ανάβουν,
μας καίνε, μας δικάζουνε
και την ψυχή μας βγάζουνε
και ζωντανούς μας θάβουν.
Ποδοπατούν αλύπητα
τ’ ανθρώπινο το σώμα,
στο άγνωστο βαδίζουμε
κι όνειρα πια δε χτίζουμε,
μας κλείνουνε το στόμα.
