Έχω γράψει τα… δέοντα για τις αρετές του Χρήστου Θηβαίου.
Το ίδιο έχω κάνει και για τη γραφή του Νίκου Αναγνωστάκη.
Δυο μελωδεί που επίσης εκτιμώ εμπλέκονται στο σμίξιμο των δύο παραπάνω.
Η αρχή έγινε με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και το «Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις».
Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις,
στη χούφτα σου αέρα να κρατάς.
Με τη βροχή την πλήξη να ξεπλύνεις,
μα απ' το νερό της λίμνης της Κερκίνης,
λίγο αν πιείς αλλιώς θα περπατάς.
Ακολούθησε το «Ένα σημάδι του Θεού» σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη, ένα τραγούδι που είχε πρωτοαγγίξει ένας τρανός ερμηνευτής…
Ένα σημάδι του θεού
μέσα απ’ το ίχνος του καπνού
μου έδειξε το δρόμο.
Και είδα μες τον πανικό
πως το καλό και το κακό
ακούν στον ίδιο νόμο.
«Κουμπώνει» όμορφα η ερμηνεία του Θηβαίου στα λόγια του Αναγνωστάκη.
Μακάρι να συνεχίσουν να μας κερνούν τα δώρα τους.
Το ίδιο έχω κάνει και για τη γραφή του Νίκου Αναγνωστάκη.
Δυο μελωδεί που επίσης εκτιμώ εμπλέκονται στο σμίξιμο των δύο παραπάνω.
Η αρχή έγινε με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και το «Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις».
Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις,
στη χούφτα σου αέρα να κρατάς.
Με τη βροχή την πλήξη να ξεπλύνεις,
μα απ' το νερό της λίμνης της Κερκίνης,
λίγο αν πιείς αλλιώς θα περπατάς.
Ακολούθησε το «Ένα σημάδι του Θεού» σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη, ένα τραγούδι που είχε πρωτοαγγίξει ένας τρανός ερμηνευτής…
Ένα σημάδι του θεού
μέσα απ’ το ίχνος του καπνού
μου έδειξε το δρόμο.
Και είδα μες τον πανικό
πως το καλό και το κακό
ακούν στον ίδιο νόμο.
«Κουμπώνει» όμορφα η ερμηνεία του Θηβαίου στα λόγια του Αναγνωστάκη.
Μακάρι να συνεχίσουν να μας κερνούν τα δώρα τους.
