Άλλοι μουσικοί έχουν αλλάξει τον ήχο της τζαζ με διάφορους τρόπους. Αλλά ο Ahmad Jamal στην πραγματικότητα μεταμόρφωσε τον χρόνο και τον χώρο. Έχοντας πίσω του μια καριέρα πάνω από επτά δεκαετίες πέθανε σε ηλικία 92 ετών. Την είδηση επιβεβαίωσε η κόρη του, Σουμάγια Τζαμάλ, στους New York Times αναφέροντας ότι αιτία θανάτου ήταν ο καρκίνος του προστάτη.
Άνοιξε ένα εναλλακτικό σύμπαν ήχου, πιο ελεύθερο και λιγότερο περιορισμένο από αυτό που είχαμε ακούσει πριν. Οι κανόνες της αυτοσχέδιας μουσικής ήταν διαφορετικοί μετά την εμφάνιση του στη σκηνή. Παρά όλα τα επιτεύγματά του, παρέμεινε ταπεινός, ευγενικός και βαθιά αφοσιωμένος στην επιδίωξη της αριστείας σε ό,τι κάνει.
Ο Ahmad Jamal (Αχμάντ Τζαμάλ) γεννήθηκε το 1930 σε μια μουσική οικογένεια στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Από μικρός έδειξε ένα φυσικό ταλέντο στο πιάνο. Άρχισε να παίζει σε ηλικία 14 ετών και σύντομα κέρδισε τον έπαινο του βιρτουόζου της τζαζ Art Tatum και από την εποχή που ήταν έφηβος έπαιζε ήδη σε τοπικά τζαζ κλαμπ. Ήταν ξεκάθαρο σε όλους όσοι τον άκουσαν να παίζει ότι ήταν κάτι ξεχωριστό.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Frederick Russell “Fritz” Jones, αλλά το 1950 ασπάστηκε το Ισλάμ και υιοθέτησε τη νέα του ταυτότητα ως Ahmad Jamal.
Καθώς μεγάλωνε, το ταλέντο του Ahmad συνέχισε να ανθίζει. Άρχισε να ταξιδεύει και να εμφανίζει σε όλη τη χώρα και γρήγορα απέκτησε τη φήμη ενός από τους πιο συναρπαστικούς νέους μουσικούς της τζαζ στη σκηνή. Το μοναδικό του στυλ και το δεξιοτεχνικό του παίξιμο τράβηξαν σύντομα την προσοχή μερικών από τα μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ και άρχισε να λαμβάνει προσκλήσεις να παίξει με τους Miles Davis και John Coltrane.
Παρά την επιτυχία του, ο Ahmad δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις δάφνες του. Συνέχισε να πειραματίζεται με νέα στυλ και ήχους, πιέζοντας πάντα τον εαυτό του να εξελιχθεί ως μουσικός. Η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά του απέδωσαν και σύντομα έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς και σεβαστούς πιανίστες της τζαζ της γενιάς του.
AHMAD JAMAL " Blue Moon " . Live Marciac 2014
Η κληρονομιά του Ahmad ξεπερνά κατά πολύ τα απίστευτα μουσικά του επιτεύγματα. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, υπήρξε ένας ακούραστος υπέρμαχος της φυλετικής δικαιοσύνης και της ισότητας, χρησιμοποιώντας την μουσική του για να μιλήσει ενάντια στις διακρίσεις και τις προκαταλήψεις. Υπήρξε επίσης αφοσιωμένος μέντορας σε αμέτρητους νέους μουσικούς, μεταδίδοντας τις γνώσεις και τη σοφία του στην επόμενη γενιά.
Παρά τις πολλές προκλήσεις και εμπόδια που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ahmad Jamal παρέμεινε πάντα πιστός στην τέχνη και τις αξίες του. Σήμερα, αναγνωρίζεται ως ένας από τους αληθινούς θρύλους της τζαζ, μια πανύψηλη φιγούρα της οποίας η επιρροή μπορεί να γίνει αισθητή στο έργο αμέτρητων μουσικών σε όλο τον κόσμο.
«Φαίνεται ότι το πραγματικό όργανο του Τζαμάλ δεν είναι καθόλου το πιάνο, αλλά το κοινό του». Είχε αναφέρει ο κριτικός Μάρτιν Ουίλιαμς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει τον τρόπο του να γοητεύει τους ακροατές ενώ παίζει τόσο λίγες νότες.
Στην αρχή μόνο οι θαυμαστές της τζαζ το πρόσεχαν αυτό, αλλά με την κυκλοφορία του At the Pershing: But Not for Me το 1958, ο Jamal άρχισε να προσελκύει ένα μεγάλο κοινό στα crossover. Αυτό το ρεκόρ παρέμεινε στο τσαρτ άλμπουμ του Billboard για 107 εβδομάδες ! Ο Τζαμάλ κράτησε αυτό το crossover κοινό για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ahmad Jamal Trio at the Pershing - But Not for Me
Λίγους μήνες αργότερα, ο Miles Davis κυκλοφόρησε το άλμπουμ του Kind of Blue, το οποίο εξακολουθεί να κατέχει μια μοναδική θέση στα χρονικά της τζαζ εδώ και περισσότερο από 60 χρόνια αργότερα και λέγεται ότι για να το αποδώσει μελέτησε πρώτα το έργο του Τζαμάλ της δεκαετίας του 1950.
Η επιλογή του Davis για τους συμπαίκτες του συγκροτήματος του, ιδιαίτερα τους πιανίστες, διαμορφώθηκε σαφώς από την επιθυμία του να μιμηθεί τον ήχο του Jamal.
Το μυστήριο είναι γιατί ο Μάιλς δεν ηχογράφησε ποτέ άλμπουμ με τον ίδιο τον Τζαμάλ. Θα ήταν μια ιστορική συνάντηση. Ωστόσο, με κάθε άλλο τρόπο, ο Ντέιβις απέτισε συχνά φόρο τιμής σε αυτόν τον καλλιτέχνη.
Ο Τζαμάλ είχε προσελκύσει άλλους διάσημους θαυμαστές στα πρώτα του χρόνια. Γεννημένος στο Πίτσμπουργκ Σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη στους New York Times, ο πιανίστας εξήγησε ότι απήγγειλε προσευχές στα αραβικά πέντε φορές την ημέρα, ξεκινώντας στις 5 π.μ. Η μεταστροφή του του είχε φέρει «ηρεμία στο μυαλό», είπε στον δημοσιογράφο, και είχε επίσης κινήσει το ενδιαφέρον του για τις αφρικανικές μουσικές παραδόσεις.
Η επιτυχία του άλμπουμ του At the Pershing ενισχύθηκε από ένα επιτυχημένο σινγκλ «Poinciana», το οποίο θα γινόταν το χαρακτηριστικό θέμα του πιανίστα. Άλλοι είχαν ηχογραφήσει αυτό το τραγούδι πριν από τον Jamal, αλλά εκείνος το μετέτρεψε σε μια αξέχαστη μελωδία light groove vamp. Στα μετέπειτα χρόνια, όταν άλλοι έπαιζαν αυτό το τραγούδι, αναπόφευκτα μιμήθηκαν το βαμπ που δημιούργησε αυτός ο επιδραστικός προκάτοχός του, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο έβγαζε τζουκ μποξ με ένα εκλεπτυσμένο τζαζ τρίο ορχηστρικό.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ο Τζαμάλ ρωτήθηκε τι του είχε απομείνει να καταφέρει. Απάντησε: «Θέλω να πειραματιστώ με την ειρήνη—θέλω να εξερευνήσω όλα τα στοιχεία της ειρήνης. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου».
Άνοιξε ένα εναλλακτικό σύμπαν ήχου, πιο ελεύθερο και λιγότερο περιορισμένο από αυτό που είχαμε ακούσει πριν. Οι κανόνες της αυτοσχέδιας μουσικής ήταν διαφορετικοί μετά την εμφάνιση του στη σκηνή. Παρά όλα τα επιτεύγματά του, παρέμεινε ταπεινός, ευγενικός και βαθιά αφοσιωμένος στην επιδίωξη της αριστείας σε ό,τι κάνει.
Ο Ahmad Jamal (Αχμάντ Τζαμάλ) γεννήθηκε το 1930 σε μια μουσική οικογένεια στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Από μικρός έδειξε ένα φυσικό ταλέντο στο πιάνο. Άρχισε να παίζει σε ηλικία 14 ετών και σύντομα κέρδισε τον έπαινο του βιρτουόζου της τζαζ Art Tatum και από την εποχή που ήταν έφηβος έπαιζε ήδη σε τοπικά τζαζ κλαμπ. Ήταν ξεκάθαρο σε όλους όσοι τον άκουσαν να παίζει ότι ήταν κάτι ξεχωριστό.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Frederick Russell “Fritz” Jones, αλλά το 1950 ασπάστηκε το Ισλάμ και υιοθέτησε τη νέα του ταυτότητα ως Ahmad Jamal.
Καθώς μεγάλωνε, το ταλέντο του Ahmad συνέχισε να ανθίζει. Άρχισε να ταξιδεύει και να εμφανίζει σε όλη τη χώρα και γρήγορα απέκτησε τη φήμη ενός από τους πιο συναρπαστικούς νέους μουσικούς της τζαζ στη σκηνή. Το μοναδικό του στυλ και το δεξιοτεχνικό του παίξιμο τράβηξαν σύντομα την προσοχή μερικών από τα μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ και άρχισε να λαμβάνει προσκλήσεις να παίξει με τους Miles Davis και John Coltrane.
Παρά την επιτυχία του, ο Ahmad δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις δάφνες του. Συνέχισε να πειραματίζεται με νέα στυλ και ήχους, πιέζοντας πάντα τον εαυτό του να εξελιχθεί ως μουσικός. Η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά του απέδωσαν και σύντομα έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς και σεβαστούς πιανίστες της τζαζ της γενιάς του.
AHMAD JAMAL " Blue Moon " . Live Marciac 2014
Η κληρονομιά του Ahmad ξεπερνά κατά πολύ τα απίστευτα μουσικά του επιτεύγματα. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, υπήρξε ένας ακούραστος υπέρμαχος της φυλετικής δικαιοσύνης και της ισότητας, χρησιμοποιώντας την μουσική του για να μιλήσει ενάντια στις διακρίσεις και τις προκαταλήψεις. Υπήρξε επίσης αφοσιωμένος μέντορας σε αμέτρητους νέους μουσικούς, μεταδίδοντας τις γνώσεις και τη σοφία του στην επόμενη γενιά.
Παρά τις πολλές προκλήσεις και εμπόδια που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ahmad Jamal παρέμεινε πάντα πιστός στην τέχνη και τις αξίες του. Σήμερα, αναγνωρίζεται ως ένας από τους αληθινούς θρύλους της τζαζ, μια πανύψηλη φιγούρα της οποίας η επιρροή μπορεί να γίνει αισθητή στο έργο αμέτρητων μουσικών σε όλο τον κόσμο.
«Φαίνεται ότι το πραγματικό όργανο του Τζαμάλ δεν είναι καθόλου το πιάνο, αλλά το κοινό του». Είχε αναφέρει ο κριτικός Μάρτιν Ουίλιαμς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει τον τρόπο του να γοητεύει τους ακροατές ενώ παίζει τόσο λίγες νότες.
Στην αρχή μόνο οι θαυμαστές της τζαζ το πρόσεχαν αυτό, αλλά με την κυκλοφορία του At the Pershing: But Not for Me το 1958, ο Jamal άρχισε να προσελκύει ένα μεγάλο κοινό στα crossover. Αυτό το ρεκόρ παρέμεινε στο τσαρτ άλμπουμ του Billboard για 107 εβδομάδες ! Ο Τζαμάλ κράτησε αυτό το crossover κοινό για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ahmad Jamal Trio at the Pershing - But Not for Me
Λίγους μήνες αργότερα, ο Miles Davis κυκλοφόρησε το άλμπουμ του Kind of Blue, το οποίο εξακολουθεί να κατέχει μια μοναδική θέση στα χρονικά της τζαζ εδώ και περισσότερο από 60 χρόνια αργότερα και λέγεται ότι για να το αποδώσει μελέτησε πρώτα το έργο του Τζαμάλ της δεκαετίας του 1950.
Η επιλογή του Davis για τους συμπαίκτες του συγκροτήματος του, ιδιαίτερα τους πιανίστες, διαμορφώθηκε σαφώς από την επιθυμία του να μιμηθεί τον ήχο του Jamal.
Το μυστήριο είναι γιατί ο Μάιλς δεν ηχογράφησε ποτέ άλμπουμ με τον ίδιο τον Τζαμάλ. Θα ήταν μια ιστορική συνάντηση. Ωστόσο, με κάθε άλλο τρόπο, ο Ντέιβις απέτισε συχνά φόρο τιμής σε αυτόν τον καλλιτέχνη.
Ο Τζαμάλ είχε προσελκύσει άλλους διάσημους θαυμαστές στα πρώτα του χρόνια. Γεννημένος στο Πίτσμπουργκ Σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη στους New York Times, ο πιανίστας εξήγησε ότι απήγγειλε προσευχές στα αραβικά πέντε φορές την ημέρα, ξεκινώντας στις 5 π.μ. Η μεταστροφή του του είχε φέρει «ηρεμία στο μυαλό», είπε στον δημοσιογράφο, και είχε επίσης κινήσει το ενδιαφέρον του για τις αφρικανικές μουσικές παραδόσεις.
Η επιτυχία του άλμπουμ του At the Pershing ενισχύθηκε από ένα επιτυχημένο σινγκλ «Poinciana», το οποίο θα γινόταν το χαρακτηριστικό θέμα του πιανίστα. Άλλοι είχαν ηχογραφήσει αυτό το τραγούδι πριν από τον Jamal, αλλά εκείνος το μετέτρεψε σε μια αξέχαστη μελωδία light groove vamp. Στα μετέπειτα χρόνια, όταν άλλοι έπαιζαν αυτό το τραγούδι, αναπόφευκτα μιμήθηκαν το βαμπ που δημιούργησε αυτός ο επιδραστικός προκάτοχός του, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο έβγαζε τζουκ μποξ με ένα εκλεπτυσμένο τζαζ τρίο ορχηστρικό.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ο Τζαμάλ ρωτήθηκε τι του είχε απομείνει να καταφέρει. Απάντησε: «Θέλω να πειραματιστώ με την ειρήνη—θέλω να εξερευνήσω όλα τα στοιχεία της ειρήνης. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου».
