Ο βουλευτής της «Πλεύσης Ελευθερίας» και πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, αποκάλυψε στα τηλεοπτικά συνεργεία που τον προσέγγισαν σε μια εκδήλωση, ότι άγνωστος άντρας του επιτέθηκε λεκτικά ύστερα από την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια.
«Δέχτηκα μια επίθεση στο δρόμο από έναν κύριο με ποδήλατο, πολύ χυδαία. Δεν μπορώ να σας πω τι είπε. Όχι χειρονομία, λεκτική επίθεση. Δεν λέγεται στην τηλεόραση. Εγώ του είπα "σας τρομάξαμε;" και μου λέει "ναι". Και του είπα "καλά κάναμε και σας τρομάξαμε, για να ξυπνήσετε"».
Ο Σπύρος Μπιμπίλας, λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου απέσπασε θερμό χειροκρότημα, όχι μόνο από τα βουλευτικά έδρανα, αλλά και από τα έδρανα της κυβέρνησης.
«Θα κλείσω με μια προσωπική μου αναφορά, με μια δημόσια εξομολόγηση. Εγώ, γεννήθηκα στη δεκαετία του 50, σε μια συνηθισμένη μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της πόλης. Ανδρώθηκα στη 10ετία του 60. Από πολύ μικρός κατάλαβα ότι σε κάτι διέφερα από άλλους ανθρώπους. Πως το κατάλαβα; Όταν στα μουσεία, που εγώ λατρεύω την αρχαία Ελλάδα από μικρό παιδί, προσκολλιόμουν στα αγάλματα τα ανδρικά και όχι τα γυναικεία. 'Αρα κάτι με τραβούσε από τη φύση μου. Διάβαζα Καβάφη και Λαπαθιώτη και ταυτιζόμουν με αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς. Έκλαιγα κρυφά, γιατί έπρεπε να κρύψω κάτι, που ντρεπόμουν γι΄αυτό και δεν μπορούσα να το πω ούτε στους γονείς μου. Έγινα ένα εσωστρεφές, ένα μελαγχολικό παιδί που έγραφε ποιήματα. Μεγάλωσα όμως έφτιαξα ισχυρές σχέσεις, δεσμούς, σπουδαίους συντρόφους, οι οποίοι σήμερα είναι η ακριβή μου οικογένεια, μαζί με τα αδέλφια μου. Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα στα 68 μου χρόνια να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον, για να είναι ευτυχισμένα, για να μην φοβηθούν να πουν τι είναι, τι τους ελκύει, με ποιους θέλουν να ζήσουν. Επιτέλους είμαστε όλοι άνθρωποι».
«Δέχτηκα μια επίθεση στο δρόμο από έναν κύριο με ποδήλατο, πολύ χυδαία. Δεν μπορώ να σας πω τι είπε. Όχι χειρονομία, λεκτική επίθεση. Δεν λέγεται στην τηλεόραση. Εγώ του είπα "σας τρομάξαμε;" και μου λέει "ναι". Και του είπα "καλά κάναμε και σας τρομάξαμε, για να ξυπνήσετε"».
Ο Σπύρος Μπιμπίλας, λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου απέσπασε θερμό χειροκρότημα, όχι μόνο από τα βουλευτικά έδρανα, αλλά και από τα έδρανα της κυβέρνησης.
«Θα κλείσω με μια προσωπική μου αναφορά, με μια δημόσια εξομολόγηση. Εγώ, γεννήθηκα στη δεκαετία του 50, σε μια συνηθισμένη μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της πόλης. Ανδρώθηκα στη 10ετία του 60. Από πολύ μικρός κατάλαβα ότι σε κάτι διέφερα από άλλους ανθρώπους. Πως το κατάλαβα; Όταν στα μουσεία, που εγώ λατρεύω την αρχαία Ελλάδα από μικρό παιδί, προσκολλιόμουν στα αγάλματα τα ανδρικά και όχι τα γυναικεία. 'Αρα κάτι με τραβούσε από τη φύση μου. Διάβαζα Καβάφη και Λαπαθιώτη και ταυτιζόμουν με αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς. Έκλαιγα κρυφά, γιατί έπρεπε να κρύψω κάτι, που ντρεπόμουν γι΄αυτό και δεν μπορούσα να το πω ούτε στους γονείς μου. Έγινα ένα εσωστρεφές, ένα μελαγχολικό παιδί που έγραφε ποιήματα. Μεγάλωσα όμως έφτιαξα ισχυρές σχέσεις, δεσμούς, σπουδαίους συντρόφους, οι οποίοι σήμερα είναι η ακριβή μου οικογένεια, μαζί με τα αδέλφια μου. Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα στα 68 μου χρόνια να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον, για να είναι ευτυχισμένα, για να μην φοβηθούν να πουν τι είναι, τι τους ελκύει, με ποιους θέλουν να ζήσουν. Επιτέλους είμαστε όλοι άνθρωποι».
