είχαμε γνωρίσει και από τα αναγνωστικά του δημοτικού σχολείου. Ένα από τα δεκάδες ποιήματα του που έγιναν τραγούδια, και μάλιστα σε μια πρώιμη τραγουδοποιητική εποχή. Μελοποιήθηκε το 1927 από τον οπερετικό συνθέτη Νίκο Χατζηαποστόλου και τραγουδήθηκε από τον βαρύτονο, του κλασσικού ρεπερτορίου της Οντεον, Τίτο Ξηρέλλη.
Πάνω σε αυτό το ποίημα του Πολέμη βασίστηκε και ένα από τα μεταγενέστερα τραγούδια του ρεπερτορίου του θρυλικού Αϊβαλιώτη τραγουδιστή του ρεμπέτικου Στράτου Παγιουμτζή. Το περίφημο ζεϊμπέκικο «Κάπελα καταραμένε» που γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 από τον Μαρινάκη Γαβριήλ και τον Στράτο και κυκλοφόρησε σε δισκάκι από το label της Fidelity , Polydisc . Θυμάμαι ότι κάποτε, στους κύκλους των συλλεκτών, ήταν από τα πιο δυσεύρετα και περιζήτητα 45ράκια. Ο Στράτος υπήρξε της γενιάς του Χατζηαποοστόλου και του Ξηρέλλη. Σίγουρα, όχι του ιδίου αστικού περιβάλλοντος αν και η φωνητική του κουλτούρα ήταν μεγαλύτερου εύρους και αποκωδικοποιούσε αρκετά περισσότερα στοιχεία από αυτά που σε πρώτο επίπεδο, πιθανόν, ο ίδιος να αντιλαμβανόταν, απηχώντας έναν συνολικότερο αστικό πολιτισμό, αναλόγως με την περίπτωση, το ύφος, του τραγουδιού, ασφαλώς. Εν προκειμένω, πάντως, αν και ο Πολέμης ασπάστηκε τη δημοτική και είχε την τάση να επικοινωνεί με το ερύτερο κοινό, το πνεύμα του ποιητή δίνεται, όχι με την οπερέτα, αλλά με το ζεϊμπέκικο και την ερμηνεία, όχι των στομφωδών μελοδραματικών αλλά του μεγαλύτερου τραγουδιστή του ρεμπέτικου.
Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ᾿ το ξανθό,
και πίνω κι απ᾿ το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;
Ιωάννης Πολέμης (1862-1924)
