Κι όμως πέρασαν 21 χρόνια απ’ όταν ο Θανάσης Συλιβός αποφάσισε ένα εκδώσει το πολύτιμο περιοδικό του «Μετρονόμος» που μεγάλωσε όμορφα στα χρόνια και μεταμορφώθηκε και σε ένα εξίσου ξεχωριστό εκδοτικό οίκο.
Με είχε πλησιάσει τότε ο Θανάσης ζητώντας την εθελοντική συνδρομή μου ως συντάκτης, κάτι που αποδέχτηκα να κάνω από καρδιάς.
Στην αρχή με το κανονικό μου ονοματεπώνυμο, αργότερα με ψευδώνυμα αφού η ενασχόλησή μου με το «Δίφωνο» ως υπεύθυνος ύλης του περιοδικού δεν επέτρεπε φανερές, τουλάχιστον, αλλαξοπιστίες.
Μια πρόσφατη οικιακή ανακαίνιση, βάψιμο κοινώς, απέφερε μετακίνηση του ταπεινού αρχείου μου και σκάλισμα των στιγμών του.
Τεύχος 3 λοιπόν του Μετρονόμου, Οκτώβριος 2001, με εξώφυλλο τη Μελίνα Κανά.
Στο ξεκίνημα του περιοδικού οι «Ακριβές στιγμές» του Ηλία Κατσούλη. Κεντρικό θέμα αυτή τη φορά τα τραγούδια που ερμήνευσε ο Καζαντζίδης και που είναι συνδεδεμένα με τη ζήση του στιχουργού. Άλλωστε η απώλεια του βάρδου ήταν… νωπή. Τα είχαμε πει με τον κύριο Ηλία και αρκετές φορές από κοντά για το Στέλιο…
Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από το σημείωμά του:
Τραγούδι τέταρτο: «Μανώλια» (Στ. Καζαντζίδης – Κ. Βίρβος).
Είχα ένα συμφοιτητή και φίλο από την Κύπρο, το Ζήνωνα, που η αγάπη μιας Ναυσικάς τον έφερε να ζει τώρα στο Ρέθυμνο. Μαζί ανακαλύπταμε θέατρο, σινεμά, ποίηση και…Καζαντζίδη.
Περπατώντας στους φοιτητικούς δρόμους των Εξαρχείων, στην Ασκληπιού, στην Ιπποκράτους, ανάμεσα σε πολιτικές συζητήσεις, στίχους του Βρεττάκου, του Σεφέρη, του Ρίτσου, αναστεναγμούς για ωραίες και μοιραίες συμφοιτήτριες, ο Ζήνων τραγουδούσε τη «Μανώλια»:
Γλυκιά μου αγάπη έχε γεια
θα ζούμε τώρα χώρια
Να μην ξεχάσεις μια καρδιά
που σ’ αγαπά, Μανώλια.
Ποια αγάπη αποχαιρετούσε εκεί στην Αμμόχωστο; Σε ποιους δικούς του έστελνε φιλιά και χαιρετίσματα; Αργότερα έμαθα πως αυτό το εξωτικό, ποιητικό όνομα ήταν και ονομασία αρωματικού άνθους (γι’ αυτό ευωδιάζει έτσι;) κι ακόμη πως ήταν τούρκικο τραγούδι του θρυλικού Zeki Muren, αυτού που τυλιγμένος στα μετάξια της Προύσας θα έφευγε το Σεπτέμβρη του ’96 την ώρα που τραγουδούσε, αφήνοντας μπροστά στο μικρόφωνο σαν άρωμα μανόλιας την ψυχή του.
Όμως τι περίεργοι συνειρμοί και ποια τραγική ειρωνεία Ζήνων, Αμμόχωστος, Zeki Muren. Ένας Κύπριος να τραγουδά τούρκικο τραγούδι σαν προαίσθημα χωρισμού και μελλοντικού αποχαιρετισμού.
Βρισκόμαστε στο ’64 και δέκα χρόνια μετά ξέρουμε ποια «τύχη» περίμενε τη «Βασιλεύουσα» πόλη του.
*Ο υπότιτλος του άρθρου είναι παρμένος απ’ το «Τραγούδι τρίτο» του σημειώματος του Ηλία Κατσούλη που αναφέρεται στο «Πάρε τα χνάρια» (Θ. Δερβενιώτη – Κ. Βίρβου).
Αφορμή για ένα ακόμη ιδιαίτερο, νομίζω, κείμενο.
Με είχε πλησιάσει τότε ο Θανάσης ζητώντας την εθελοντική συνδρομή μου ως συντάκτης, κάτι που αποδέχτηκα να κάνω από καρδιάς.
Στην αρχή με το κανονικό μου ονοματεπώνυμο, αργότερα με ψευδώνυμα αφού η ενασχόλησή μου με το «Δίφωνο» ως υπεύθυνος ύλης του περιοδικού δεν επέτρεπε φανερές, τουλάχιστον, αλλαξοπιστίες.
Μια πρόσφατη οικιακή ανακαίνιση, βάψιμο κοινώς, απέφερε μετακίνηση του ταπεινού αρχείου μου και σκάλισμα των στιγμών του.
Τεύχος 3 λοιπόν του Μετρονόμου, Οκτώβριος 2001, με εξώφυλλο τη Μελίνα Κανά.
Στο ξεκίνημα του περιοδικού οι «Ακριβές στιγμές» του Ηλία Κατσούλη. Κεντρικό θέμα αυτή τη φορά τα τραγούδια που ερμήνευσε ο Καζαντζίδης και που είναι συνδεδεμένα με τη ζήση του στιχουργού. Άλλωστε η απώλεια του βάρδου ήταν… νωπή. Τα είχαμε πει με τον κύριο Ηλία και αρκετές φορές από κοντά για το Στέλιο…
Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από το σημείωμά του:
Τραγούδι τέταρτο: «Μανώλια» (Στ. Καζαντζίδης – Κ. Βίρβος).
Είχα ένα συμφοιτητή και φίλο από την Κύπρο, το Ζήνωνα, που η αγάπη μιας Ναυσικάς τον έφερε να ζει τώρα στο Ρέθυμνο. Μαζί ανακαλύπταμε θέατρο, σινεμά, ποίηση και…Καζαντζίδη.
Περπατώντας στους φοιτητικούς δρόμους των Εξαρχείων, στην Ασκληπιού, στην Ιπποκράτους, ανάμεσα σε πολιτικές συζητήσεις, στίχους του Βρεττάκου, του Σεφέρη, του Ρίτσου, αναστεναγμούς για ωραίες και μοιραίες συμφοιτήτριες, ο Ζήνων τραγουδούσε τη «Μανώλια»:
Γλυκιά μου αγάπη έχε γεια
θα ζούμε τώρα χώρια
Να μην ξεχάσεις μια καρδιά
που σ’ αγαπά, Μανώλια.
Ποια αγάπη αποχαιρετούσε εκεί στην Αμμόχωστο; Σε ποιους δικούς του έστελνε φιλιά και χαιρετίσματα; Αργότερα έμαθα πως αυτό το εξωτικό, ποιητικό όνομα ήταν και ονομασία αρωματικού άνθους (γι’ αυτό ευωδιάζει έτσι;) κι ακόμη πως ήταν τούρκικο τραγούδι του θρυλικού Zeki Muren, αυτού που τυλιγμένος στα μετάξια της Προύσας θα έφευγε το Σεπτέμβρη του ’96 την ώρα που τραγουδούσε, αφήνοντας μπροστά στο μικρόφωνο σαν άρωμα μανόλιας την ψυχή του.
Όμως τι περίεργοι συνειρμοί και ποια τραγική ειρωνεία Ζήνων, Αμμόχωστος, Zeki Muren. Ένας Κύπριος να τραγουδά τούρκικο τραγούδι σαν προαίσθημα χωρισμού και μελλοντικού αποχαιρετισμού.
Βρισκόμαστε στο ’64 και δέκα χρόνια μετά ξέρουμε ποια «τύχη» περίμενε τη «Βασιλεύουσα» πόλη του.
*Ο υπότιτλος του άρθρου είναι παρμένος απ’ το «Τραγούδι τρίτο» του σημειώματος του Ηλία Κατσούλη που αναφέρεται στο «Πάρε τα χνάρια» (Θ. Δερβενιώτη – Κ. Βίρβου).
Αφορμή για ένα ακόμη ιδιαίτερο, νομίζω, κείμενο.
