Ο Χρήστος Νικολόπουλος αναφέρει στην βιογραφία του «Η ζωή μου τα τραγούδια μου» (Συγγραφέας: Κώστας Μπαλαχούτης, Εκδόσεις: Αλκυών):
*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, δίχως τη σύμφωνη γνώμη του εκδοτικού οίκου.
**Μπορείτε να αποκτήσετε τη βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου, ΕΔΩ
Φύγαμε παρέα με το θίασο του Χατζηχρήστου, μουσικοί και ηθοποιοί μαζί. Ο Καζαντζίδης δεν ήταν στα καλύτερά του γιατί φοβόταν υπερβολικά το αεροπλάνο. Είχαμε τον Πάνο Ιατρού, όρθιο μπάσο, τον Λάζαρο Κουλαξίζη στο ακορντεόν, το Μέμο Κυριαζή στη ντραμς. Μπουζούκι δεύτερο δεν υπήρχε, έπαιζα μόνος μου…
Φτάσαμε στο Σικάγο, όπου ήταν και ο πρώτος προορισμός μας. Μεγάλη υποδοχή από διοργανωτές και Έλληνες φίλους και βέβαια από τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα. Ήταν στενοί φίλοι με το Στέλιο και τη Μαρινέλλα γι’ αυτό και φύγανε μαζί κατ’ ευθείαν από το αεροδρόμιο.
Μετά από δυο μέρες δόθηκε η πρώτη συναυλία στο Σικάγο και στη συνέχεια στο Μόντρεαλ, στον Καναδά. Ακολούθησαν παραστάσεις σε διάφορες πολιτείες των Η.Π.Α αλλά και στο Τορόντο του Καναδά και πάλι στο Σικάγο. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα τεράστια ξενοδοχεία και όλος ο γιγαντισμός της Αμερικής. Μέναμε στον 25 όροφο ενός εκπληκτικού hotel, με κάτι ασανσέρ σαν γήπεδα. Ο καθένας είχε το δικό του δωμάτιο όπου υπήρχαν έγχρωμες τηλεοράσεις με κοντρόλ με καλώδιο…
Νοιώθαμε σαν ατραξιόν. Διάφοροι φίλοι Έλληνες μουσικοί μας προσκαλούσαν στα κέντρα που εμφανιζόντουσαν, μας πήγαιναν στα κατάλληλα μαγαζιά για να κάνουμε τα ψώνια μας… Φτάσαμε μέχρι και στους καταρράκτες του Νιαγάρα και μείναμε έκθαμβοι. Κάναμε και Πάσχα στο Αμέρικα δίπλα σε οικογένειες φίλων ομογενών. ..
Η κορύφωση των συναυλιών ήταν στο ξακουστό Κάρνεγκι Χολ με τρεις παραστάσεις μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Ιούνη. Σε αυτόν τον ιστορικό χώρο είχαν εμφανιστεί οι Μπήτλις, ο Σινάτρα και άλλοι Θεοί της μουσικής και του τραγουδιού. Ήταν μια πολύ όμορφα δομημένη αίθουσα, με εξαιρετικό ήχο, με άνετη αλλά όχι αχανή σκηνή και θεωρεία. Σε ένα από αυτά καθόταν ο Χιώτης και μας παρακολουθούσε την πρώτη βραδιά που παίξαμε εκεί…
Σε ένα από τα αμερικάνικα αεροδρόμια που πηγαινοερχόμαστε συναντήσαμε τη Μούσχουρη με τον Μπελαφόντε. Ήταν τότε η Νάνα στο απόγειό της γι’ αυτό και ο Μπελαφόντε της είχε κάνει πρόταση να περιοδεύσουν μαζί στην Αμερική. Είχε εγκαρδιότητα με τον Καζαντζίδη. Έσφιξα το χέρι και μ’ εκείνη και με τον Χάρι… Όταν πέρασαν τα χρόνια κι αγόρασα σιγά σιγά τους δίσκους του κι έμαθα γι’ αυτόν κατάλαβα με ποιον είχα ανταλλάξει χειραψία.
Η παραμονή αυτή στην Αμερική μου προσέφερε πάρα πολλά και σε μουσικό επίπεδο. Άκουσα πρωτόγνωρους ήχους, συμφωνικές ορχήστρες –ακόμα και στα σήριαλ και στις ταινίες συναντούσες τέτοια ακούσματα- πλούτισα μέσα μου. Όταν επέστρεψα ήταν τόσες οι επιρροές που είχα δεχτεί ώστε οι μελωδίες ανέβλυζαν απ’ την ψυχή και το μυαλό μου δίχως σταματημό.
*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, δίχως τη σύμφωνη γνώμη του εκδοτικού οίκου.
**Μπορείτε να αποκτήσετε τη βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου, ΕΔΩ
Φύγαμε παρέα με το θίασο του Χατζηχρήστου, μουσικοί και ηθοποιοί μαζί. Ο Καζαντζίδης δεν ήταν στα καλύτερά του γιατί φοβόταν υπερβολικά το αεροπλάνο. Είχαμε τον Πάνο Ιατρού, όρθιο μπάσο, τον Λάζαρο Κουλαξίζη στο ακορντεόν, το Μέμο Κυριαζή στη ντραμς. Μπουζούκι δεύτερο δεν υπήρχε, έπαιζα μόνος μου…
Φτάσαμε στο Σικάγο, όπου ήταν και ο πρώτος προορισμός μας. Μεγάλη υποδοχή από διοργανωτές και Έλληνες φίλους και βέβαια από τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα. Ήταν στενοί φίλοι με το Στέλιο και τη Μαρινέλλα γι’ αυτό και φύγανε μαζί κατ’ ευθείαν από το αεροδρόμιο.
Μετά από δυο μέρες δόθηκε η πρώτη συναυλία στο Σικάγο και στη συνέχεια στο Μόντρεαλ, στον Καναδά. Ακολούθησαν παραστάσεις σε διάφορες πολιτείες των Η.Π.Α αλλά και στο Τορόντο του Καναδά και πάλι στο Σικάγο. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα τεράστια ξενοδοχεία και όλος ο γιγαντισμός της Αμερικής. Μέναμε στον 25 όροφο ενός εκπληκτικού hotel, με κάτι ασανσέρ σαν γήπεδα. Ο καθένας είχε το δικό του δωμάτιο όπου υπήρχαν έγχρωμες τηλεοράσεις με κοντρόλ με καλώδιο…
Νοιώθαμε σαν ατραξιόν. Διάφοροι φίλοι Έλληνες μουσικοί μας προσκαλούσαν στα κέντρα που εμφανιζόντουσαν, μας πήγαιναν στα κατάλληλα μαγαζιά για να κάνουμε τα ψώνια μας… Φτάσαμε μέχρι και στους καταρράκτες του Νιαγάρα και μείναμε έκθαμβοι. Κάναμε και Πάσχα στο Αμέρικα δίπλα σε οικογένειες φίλων ομογενών. ..
Η κορύφωση των συναυλιών ήταν στο ξακουστό Κάρνεγκι Χολ με τρεις παραστάσεις μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Ιούνη. Σε αυτόν τον ιστορικό χώρο είχαν εμφανιστεί οι Μπήτλις, ο Σινάτρα και άλλοι Θεοί της μουσικής και του τραγουδιού. Ήταν μια πολύ όμορφα δομημένη αίθουσα, με εξαιρετικό ήχο, με άνετη αλλά όχι αχανή σκηνή και θεωρεία. Σε ένα από αυτά καθόταν ο Χιώτης και μας παρακολουθούσε την πρώτη βραδιά που παίξαμε εκεί…
Σε ένα από τα αμερικάνικα αεροδρόμια που πηγαινοερχόμαστε συναντήσαμε τη Μούσχουρη με τον Μπελαφόντε. Ήταν τότε η Νάνα στο απόγειό της γι’ αυτό και ο Μπελαφόντε της είχε κάνει πρόταση να περιοδεύσουν μαζί στην Αμερική. Είχε εγκαρδιότητα με τον Καζαντζίδη. Έσφιξα το χέρι και μ’ εκείνη και με τον Χάρι… Όταν πέρασαν τα χρόνια κι αγόρασα σιγά σιγά τους δίσκους του κι έμαθα γι’ αυτόν κατάλαβα με ποιον είχα ανταλλάξει χειραψία.
Η παραμονή αυτή στην Αμερική μου προσέφερε πάρα πολλά και σε μουσικό επίπεδο. Άκουσα πρωτόγνωρους ήχους, συμφωνικές ορχήστρες –ακόμα και στα σήριαλ και στις ταινίες συναντούσες τέτοια ακούσματα- πλούτισα μέσα μου. Όταν επέστρεψα ήταν τόσες οι επιρροές που είχα δεχτεί ώστε οι μελωδίες ανέβλυζαν απ’ την ψυχή και το μυαλό μου δίχως σταματημό.
