Σαν σήμερα…
Στις 22 Ιουλίου 1982 γεννήθηκε ο Πάνος Παπαϊωάννου, ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές και μουσικούς μιας νεότερης γενιάς που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο από τις αρχές της δεκαετίας του ‘2000 και μετά…Μπορεί με τον Πάνο να μην είμαστε «κολλητοί» φίλοι, μας συνδέουν όμως δεσμοί αλληλοεκτίμησης. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξαμε συνοδοιπόροι στο Ogdoo.gr, αυτός όντας ξεχωριστός γραφίστας κι εγώ από το μετερίζι του αρθρογράφου. Τον περσινό Φλεβάρη μάλιστα, μου έκανε την τιμή και ήρθε και τραγούδησε ζωντανά στην εκπομπή μου «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης, τα περίφημα «Μεροκάματα», αλλά και μια σειρά από παλαιότερα τραγούδια...
Πρέπει επίσης να σημειώσω, πως εκτός από τις κοινές μας αγάπες για δημιουργούς και ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού, μας συνδέει μια βαθιά εκτίμηση για τον Σταύρο Κουγιουμτζή και το έργο του. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Πάνος γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, 49 χρόνια μετά…
Στη «Βάρδια» το 1998…
Πριν από λίγο καιρό ο Πάνος Παπαϊωάννου μου εμπιστεύθηκε για ψηφιοποίηση κάποιες βιντεοκασέτες με ζωντανές εμφανίσεις του που πραγματοποιήθηκαν το 1998, όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι. Σκέφτηκα λοιπόν, με αφορμή τα γενέθλιά του, να παρουσιάσουμε σήμερα ένα μικρό απόσπασμα, που τραγουδά στη μουσική σκηνή «Βάρδια» της Θεσσαλονίκης, το τραγούδι «Του έρωτα» σε μουσική του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα και ποίηση της Λένας Παππά.
Ζήτησα επίσης από τον Πάνο να μου γράψει δυο λόγια για εκείνα τα χρόνια…
«Χρόνια όμορφα!»
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 1998, η πρώτη μου εμφάνιση στην ιστορική μπουάτ «Βάρδια» στην Κάτω Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Καθώς βρίσκομαι στο τελευταίο έτος Εφαρμοσμένων Τεχνών και Γραφιστικής του Πολυκλαδικού Λυκείου Νεαπόλεως, ηχογραφώ πρόχειρα κάποια τραγούδια σε ένα κασετόφωνο στο σπίτι και η κασέτα καταλήγει στα χέρια του Θανάση Πλαταμώνα, ιδιοκτήτη τότε της «Βάρδιας». Ήταν και η αρχή για την πενταετή συνεργασία μου με το χώρο αυτό από τον οποίο πέρασαν κάποια από τα σπουδαιότερα ονόματα της ελληνικής μουσικής. Η μία βραδιά γίνανε τέσσερις Τρίτες του Δεκέμβρη κι έπειτα άλλες τέσσερις το Γενάρη κι εκεί ήρθε ο Πρατσινάκης, εκεί ήρθε κι ο Ζήκας, ο Σταυριανός, ο Μήτσης με την Αλμπένα, ο Δερμιτάσογλου και άλλοι πολλοί αγαπημένοι και μου δείχναν απλόχερα την αγάπη και τη στήριξή τους... Χαίρομαι που έμεινε αυτό το υλικό από τότε. Τότε, που για να μαγνητοσκοπήσεις κάποιον, θα έπρεπε να βρεις και κάποιον που να έχει κάμερα, εφόσον εσύ δεν διαθέτεις...
Μοιραζόμασταν το πάλκο με δύο παιδιά από τη Χαλκιδική, από το Στρατώνι νομίζω, τον Γιάννη Τομέ και τον Γιάννη Σαββίδη που έπαιζαν κυρίως ξένο ροκ. Εγώ με τον παιδικό μου φίλο Τάσο Τσιακαλά, που για τις ανάγκες του τραγουδιού παίζει τύμπανα τραγουδούσαμε μόνο ελληνικά. Η «Βάρδια» υπήρξε στέκι του Νίκου Παπάζογλου, ο Σωκράτης Μάλαμας περνούσε τακτικά από εκεί, ήταν η εποχή που οι Πυξ Λαξ σαρώνανε, οι Κατσιμιχαίοι (όπως φαίνεται κι από το βίντεο) διαχρονικοί σε κάθε πρόγραμμα που κάνω, Αλκίνοος, Περίδης, Τρύπες, Σπαθιά αλλά και ένας Λοΐζος, ένας Κουγιουμτζής ή ένας Άσιμος ή τα «Δακρυσμένα Μάτια» του Μίκη με τον τρόπο του δεκαεπτάχρονου που θα μάθει σε εκείνη το χαμηλοτάβανη και μισοσκότεινη «γιάφκα» καλλιτεχνών, πως τα όνειρα και οι ελπίδες μας θα βρίσκονται πάντα στο καλό ελληνικό τραγούδι...
Χρόνια όμορφα!
