«Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ...», τον καλύτερο της χώρας, όπως έχει εξαπλωθεί η φήμη του. Η θρυλική καφετέρια του Παγκρατίου ήταν αγαπημένο στέκι της Αθήνας. Και δεν ήταν μόνο οι Παγκρατιώτες που άραζαν στην καφετέρια της Ευτυχίδου, αλλά από κάθε γωνιά της Αθήνας έσπευδαν θαμώνες, που επιθυμούσαν να απολαύσουν τον φραπέ του Λέντζου, καθώς δεν μπορούσαν να βρουν αντίστοιχο πουθενά αλλού, πόσο μάλλον να τον φτιάξουν οι ίδιοι στο σπίτι της.
Επρόκειτο για ένα πολύ δυνατό καφέ με πλούσια γεύση, που έφερνε κάτι σε τιραμισού. Ο αφρός του ήταν τόσο πυκνός που κοβόταν με το μαχαίρι. Κρέμα γάλακτος, αβγό, μπέικιν πάουντερ ακόμα και μαρένγκα επινοήθηκαν από τον αστικό μύθο ως συστατικά της επιτυχίας. Τι ήταν όμως, αυτό, που έκανε τόσο ξεχωριστό τον φραπέ στου Λέντζου; Ποια ήταν η επτασφράγιστα μυστική συνταγή;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν το 1957, όταν ο Δημήτρης Βακόνδιος λάνσαρε τον καφέ, αντικαθιστώντας τη σοκολάτα . Ο Χρήστος Λέντζος όμως θα έκανε τη διαφορά, δημιουργώντας το μύθο της καφετέριας του.
«Το απέναντι κατάστημα από το δικό μου, το 1964 που άνοιξα, ήταν του Παπασπύρου. Εγώ εργαζόμουν 17 χρόνια στου Παπασπύρου με τη γυναίκα μου, εκεί άλλωστε τη γνώρισα. Μετά ήμουν στην Αίγλη όπου κρατούσα το ταμείο. Τότε σύχναζαν εκεί οι Τώνης Μαρούδας, Νίκος Γούναρης, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Κλειώ Δενάρδου, ο Παναγόπουλος… Είχαμε κόσμο τότε, γιατί η Αίγλη του Ζαππείου ήταν από τις λίγες επιλογές εξόδου. Μόλις μαθεύτηκε ότι έκανα δικό μου μαγαζί οι ιδιοκτήτες της Αίγλης μου είπαν πως ήταν καλύτερα να φύγω κι έτσι αποχώρησα χωρίς να πάρω αποζημίωση. Είχα πάρει όμως τέσσερις καλούς μάστορες από εκεί και πήρα άλλους δύο από το χωριό μου, τις Μηλιές Ηλείας, λίγο πιο μακριά από την Ολυμπία. Κι έτσι έφτιαξα το δικό μου κατάστημα. Ημουν αυτοδημιούργητος. Αρχικά κράτησε την επιχείρηση η γυναίκα μου, γιατί εγώ εργαζόμουν αλλού, μετά πήραμε και το απέναντι, που τώρα στεγάζεται μια τράπεζα, που ήταν του Παπασπύρου, ο οποίος μας πολέμησε μέχρι που αγοράσαμε τον χώρο του που βρισκόταν απέναντι από το αρχικό μας κατάστημα. Αυτό συνέβη το 1971», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του ο Χρήστος Λέντζος.
Και πρόσθεσε: «Μια μέρα που ήταν άρρωστη η κοπέλα που έφτιαχνε τον καφέ μπήκα στον μπουφέ κι έφτιαξα τον περιβόητο φραπέ. Παρόλο που εγώ δεν πίνω φραπέ, προτιμώ εσπρέσο. παρασκευή του μείγματος από τον οποίο προέκυπτε ο φραπέ κόστιζε πολύ. Εβαζα τέσσερις κουταλιές της σούπας καφέ. Μία κούπα ζάχαρη και ενάμιση ποτήρι νερό. Αυτά τα έβαζα στο μίξερ κι έβγαζα τέσσερις καφέδες. Τον φραπέ τον είχε φτιάξει κάποιος στη Θεσσαλονίκη με το καλαμάκι. Εγώ ήμουν ο πρώτος που τον έφτιαξε με μίξερ. Ερχονταν άνθρωποι να πιουν τον καφέ μου, όχι μόνο από όλη την Ελλάδα αλλά κι από τον κόσμο. Ηρθε να πιει φραπέ ένας Εγγλέζος, τότε που μου είχαν πάρει το κατάστημα οι ιδιοκτήτες, παρόλο που το είχα πληρώσει 250 εκατομμύρια δραχμές. Μου το έφαγε ένας δικηγόρος-τοκογλύφος. Το έβγαλε σε πλειστηριασμό πουλώντας το για 29 εκατομμύρια (από 250 εκατομμύρια) και δεν μου έδωσε τίποτα από αυτά. Παρότι τους πλήρωνα 5% τόκο κάθε μήνα, χωρίς να γίνεται κάπου καταγραφή της πληρωμής. Και μετά μου είπε ότι μου χρωστάς 70 εκατομμύρια. Πού να τα βρω; Αναγκάστηκα να το κλείσω το 2013».
Σήμερα, με την άδεια του Χρήστου Λέντζου, υφίσταται στην περιοχή καφέ με το όνομα “Λέντζος” επί της οδού Υμηττού 129 σε μια αναβίωση από μια νεότερη γενιά Παγκρατιωτών.
Ο Χρήστος Λέντζος έφυγε από σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 93 ετών.
Επρόκειτο για ένα πολύ δυνατό καφέ με πλούσια γεύση, που έφερνε κάτι σε τιραμισού. Ο αφρός του ήταν τόσο πυκνός που κοβόταν με το μαχαίρι. Κρέμα γάλακτος, αβγό, μπέικιν πάουντερ ακόμα και μαρένγκα επινοήθηκαν από τον αστικό μύθο ως συστατικά της επιτυχίας. Τι ήταν όμως, αυτό, που έκανε τόσο ξεχωριστό τον φραπέ στου Λέντζου; Ποια ήταν η επτασφράγιστα μυστική συνταγή;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν το 1957, όταν ο Δημήτρης Βακόνδιος λάνσαρε τον καφέ, αντικαθιστώντας τη σοκολάτα . Ο Χρήστος Λέντζος όμως θα έκανε τη διαφορά, δημιουργώντας το μύθο της καφετέριας του.
«Το απέναντι κατάστημα από το δικό μου, το 1964 που άνοιξα, ήταν του Παπασπύρου. Εγώ εργαζόμουν 17 χρόνια στου Παπασπύρου με τη γυναίκα μου, εκεί άλλωστε τη γνώρισα. Μετά ήμουν στην Αίγλη όπου κρατούσα το ταμείο. Τότε σύχναζαν εκεί οι Τώνης Μαρούδας, Νίκος Γούναρης, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Κλειώ Δενάρδου, ο Παναγόπουλος… Είχαμε κόσμο τότε, γιατί η Αίγλη του Ζαππείου ήταν από τις λίγες επιλογές εξόδου. Μόλις μαθεύτηκε ότι έκανα δικό μου μαγαζί οι ιδιοκτήτες της Αίγλης μου είπαν πως ήταν καλύτερα να φύγω κι έτσι αποχώρησα χωρίς να πάρω αποζημίωση. Είχα πάρει όμως τέσσερις καλούς μάστορες από εκεί και πήρα άλλους δύο από το χωριό μου, τις Μηλιές Ηλείας, λίγο πιο μακριά από την Ολυμπία. Κι έτσι έφτιαξα το δικό μου κατάστημα. Ημουν αυτοδημιούργητος. Αρχικά κράτησε την επιχείρηση η γυναίκα μου, γιατί εγώ εργαζόμουν αλλού, μετά πήραμε και το απέναντι, που τώρα στεγάζεται μια τράπεζα, που ήταν του Παπασπύρου, ο οποίος μας πολέμησε μέχρι που αγοράσαμε τον χώρο του που βρισκόταν απέναντι από το αρχικό μας κατάστημα. Αυτό συνέβη το 1971», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του ο Χρήστος Λέντζος.
Και πρόσθεσε: «Μια μέρα που ήταν άρρωστη η κοπέλα που έφτιαχνε τον καφέ μπήκα στον μπουφέ κι έφτιαξα τον περιβόητο φραπέ. Παρόλο που εγώ δεν πίνω φραπέ, προτιμώ εσπρέσο. παρασκευή του μείγματος από τον οποίο προέκυπτε ο φραπέ κόστιζε πολύ. Εβαζα τέσσερις κουταλιές της σούπας καφέ. Μία κούπα ζάχαρη και ενάμιση ποτήρι νερό. Αυτά τα έβαζα στο μίξερ κι έβγαζα τέσσερις καφέδες. Τον φραπέ τον είχε φτιάξει κάποιος στη Θεσσαλονίκη με το καλαμάκι. Εγώ ήμουν ο πρώτος που τον έφτιαξε με μίξερ. Ερχονταν άνθρωποι να πιουν τον καφέ μου, όχι μόνο από όλη την Ελλάδα αλλά κι από τον κόσμο. Ηρθε να πιει φραπέ ένας Εγγλέζος, τότε που μου είχαν πάρει το κατάστημα οι ιδιοκτήτες, παρόλο που το είχα πληρώσει 250 εκατομμύρια δραχμές. Μου το έφαγε ένας δικηγόρος-τοκογλύφος. Το έβγαλε σε πλειστηριασμό πουλώντας το για 29 εκατομμύρια (από 250 εκατομμύρια) και δεν μου έδωσε τίποτα από αυτά. Παρότι τους πλήρωνα 5% τόκο κάθε μήνα, χωρίς να γίνεται κάπου καταγραφή της πληρωμής. Και μετά μου είπε ότι μου χρωστάς 70 εκατομμύρια. Πού να τα βρω; Αναγκάστηκα να το κλείσω το 2013».
Σήμερα, με την άδεια του Χρήστου Λέντζου, υφίσταται στην περιοχή καφέ με το όνομα “Λέντζος” επί της οδού Υμηττού 129 σε μια αναβίωση από μια νεότερη γενιά Παγκρατιωτών.
Ο Χρήστος Λέντζος έφυγε από σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 93 ετών.
