Τον Ιούνιο του 2023 οι άνθρωποι του «Γαστρονόμου» μου χάρισαν την τελευταία τιμητική σελίδα του 207ου τεύχους του περιοδικού.
Κεντρικό θέμα του «Οι 100 μακαρονάδες της ζωής μας».
Σε αυτό φιλοξενούνταν και μουσικογαστρονομική συνέντευξη που μου παραχώρησε live, ενώ μαγείρευε περίτεχνες σπεσιαλιτέ, του ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Αντιγράφω λοιπόν ως Κώστας Μπαλαχούτης τον Κώστα Μπαλαχούτη, από την τελευταία ξεχωριστή σελίδα του «Γαστρονόμου» (της Κυριακάτικης Καθημερινής):
Τρίτη – Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια…
Το παραπάνω αδέσποτο δίστιχο αποτέλεσε βάση για τη δημιουργία πολλών ρεμπέτικων και σέρτικων τραγουδιών.
Τόσο οι ημέρες, όσο και ο τόπος, η φυλακή δηλαδή, καταδεικνύουν την ταπεινότητα αλλά και την ευκολία παρασκευής του πιάτου.
«Αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι», «δεν παρήλθον» στιγμή η «συνήθεια» αλλά και οι… «σταθερές» της.
Από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τα χρόνια του ’80, στα μαγαζιά μετά το τέλος των προγραμμάτων τους, στρώνονταν μεγάλο τραπέζι για να ταϊστούν οι ερμηνευτές, οι μουσικοί και οι τεχνικοί μετά την πολύωρη εργασία τους.
Δεδομένου ότι δούλευαν επτά ημέρες την εβδομάδα ή στην χειρότερη εξαήμερα, τα μακαρόνια αποτέλεσαν λύση ικανή και αναγκαία. Συνήθως σκέτα με τυρί ή με κόκκινη σάλτσα, αλά ναπολιτέν και σπανιότερα με κιμά.
Καθώς οι καιροί άλλαζαν και το επίπεδο βελτιώνονταν, η «after» αυτή μακαρονάδα της ιστορικής «Φαντασίας» στον Άγιο Κοσμά απέκτησε τρανή φήμη.
Την συναγωνίζονταν, με αξιώσεις η «Σόνια» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μόνιμο στέκι των καλλιτεχνών για χαλάρωση μετά το νυχτοκάματο. Η σφιχτή κόκκινη σάλτσα με πελτέ ντομάτας μνημονεύεται μέχρι σήμερα. Πολύ αργότερα, τη σκυτάλη, στο πρωϊνό ξημέρωμα, πήρε το κοντινό ξενοδοχείο «Παρκ».
Ο Χρήστος Νικολόπουλος γεύτηκε τη μακαρονάδα και των δύο. Στις μέρες μας ο ίδιος συνδυάζει την αγάπη του για την θάλασσα και τα δώρα της με αστακομαρακονάδες και γαριδομακαρονάδες.
Η φίλη και συνεργάτιδά του, απ’ τα παλιά μέχρι σήμερα, Πίτσα Παπαδοπούλου, προτιμά λευκή μακαρονάδα με άφθονη κεφαλογραβιέρα. Μια άλλη απλή πρόταση που της αρέσει είναι με φρέσκια ντομάτα, λάδι και ελάχιστο σκόρδο.
Και οι δύο τους, Παπαδοπούλου και Νικολόπουλος, πρόλαβαν και δούλεψαν νεαροί με τον Μανώλη Χιώτη λίγο πριν εκείνος φύγει βιαστικά απ’ τη ζωή. Ο Χιώτης στη ναπολιτέν ήταν μέγας μάστορας. Βέβαια ένα ξημέρωμα, στη «Σπηλιά του Παρασκευά» στην Καστέλλα, όταν σε εκείνον σέρβιραν τσιπούρες και στους μουσικούς του μακαρόνια, δεν δίστασε να αδειάσει το τραπεζομάντηλο στη θάλασσα.
Λάτρης της λιτής και απέριττης ναπολιτέν είναι και ο Βασίλης Λέκκας. Ορισμένες μάλιστα φορές κάνει μια δικιά του πατέντα. Αλέθει στο μπλέντερ ντομάτα, πιπεριά πράσινη, κρεμμύδι, δυόσμο και λάδι… και το αδειάζει ωμό πάνω στα σπαγκέτι.
Αντιστοίχως η Λένα Αλκαίου μαγειρεύει όλα τα παραπάνω συστατικά (βάζει και σκόρδο) και τα απολαμβάνει με σπαγκετίνι Νο10. Στην καρμπονάρα χρησιμοποιεί σπαγκετόνι Νο7 ενώ τον κιμά τον παντρεύει με λινγκουίνι.
Η Ελένη Ροδά πρωτοδοκίμασε σπαγκέτι με πέστο, όταν πρωτοπήγε με το θίασο Ροντήρη στην Ιταλία στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’60 κι από τότε «κόλλησε».
Παραδοσιακός ο Νίκος Μακρόπουλος επιλέγει μακαρόνια με κιμά. Ευρηματικός ο Γιώργος Μαργαρίτης με μακαρόνια τρυπητά Νο3, σκέτα με μπόλικη τριμμένη φέτα από
πάνω.
Η Μαρία Φαραντούρη έχοντας για «προσωπικό σεφ» τον Ιταλοτραφή Τηλέμαχο Χυτήρη δηλώνει την αγάπη της στο πέστο αλλά κα το σολομό.
Η διπλή επιλογή του Δημήτρη Παπαδημητρίου έχει «έντεχνο» χαρακτήρα και περιλαμβάνει:
-Με φουγκρά και τρούφες
-Με αυγοτάραχο (ειδικά στην Ράτκα στο Κολωνάκι)
(Ο Παπαδημητρίου έχει και άλλα...πολύτιμα αλλά μην τα θέλετε όλα στο...πιάτο. Ανατρέξτε στον Γαστρονόμο)
Κεντρικό θέμα του «Οι 100 μακαρονάδες της ζωής μας».
Σε αυτό φιλοξενούνταν και μουσικογαστρονομική συνέντευξη που μου παραχώρησε live, ενώ μαγείρευε περίτεχνες σπεσιαλιτέ, του ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Αντιγράφω λοιπόν ως Κώστας Μπαλαχούτης τον Κώστα Μπαλαχούτη, από την τελευταία ξεχωριστή σελίδα του «Γαστρονόμου» (της Κυριακάτικης Καθημερινής):
Τρίτη – Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια…
Το παραπάνω αδέσποτο δίστιχο αποτέλεσε βάση για τη δημιουργία πολλών ρεμπέτικων και σέρτικων τραγουδιών.
Τόσο οι ημέρες, όσο και ο τόπος, η φυλακή δηλαδή, καταδεικνύουν την ταπεινότητα αλλά και την ευκολία παρασκευής του πιάτου.
«Αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι», «δεν παρήλθον» στιγμή η «συνήθεια» αλλά και οι… «σταθερές» της.
Από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τα χρόνια του ’80, στα μαγαζιά μετά το τέλος των προγραμμάτων τους, στρώνονταν μεγάλο τραπέζι για να ταϊστούν οι ερμηνευτές, οι μουσικοί και οι τεχνικοί μετά την πολύωρη εργασία τους.
Δεδομένου ότι δούλευαν επτά ημέρες την εβδομάδα ή στην χειρότερη εξαήμερα, τα μακαρόνια αποτέλεσαν λύση ικανή και αναγκαία. Συνήθως σκέτα με τυρί ή με κόκκινη σάλτσα, αλά ναπολιτέν και σπανιότερα με κιμά.
Καθώς οι καιροί άλλαζαν και το επίπεδο βελτιώνονταν, η «after» αυτή μακαρονάδα της ιστορικής «Φαντασίας» στον Άγιο Κοσμά απέκτησε τρανή φήμη.
Την συναγωνίζονταν, με αξιώσεις η «Σόνια» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μόνιμο στέκι των καλλιτεχνών για χαλάρωση μετά το νυχτοκάματο. Η σφιχτή κόκκινη σάλτσα με πελτέ ντομάτας μνημονεύεται μέχρι σήμερα. Πολύ αργότερα, τη σκυτάλη, στο πρωϊνό ξημέρωμα, πήρε το κοντινό ξενοδοχείο «Παρκ».
Ο Χρήστος Νικολόπουλος γεύτηκε τη μακαρονάδα και των δύο. Στις μέρες μας ο ίδιος συνδυάζει την αγάπη του για την θάλασσα και τα δώρα της με αστακομαρακονάδες και γαριδομακαρονάδες.
Η φίλη και συνεργάτιδά του, απ’ τα παλιά μέχρι σήμερα, Πίτσα Παπαδοπούλου, προτιμά λευκή μακαρονάδα με άφθονη κεφαλογραβιέρα. Μια άλλη απλή πρόταση που της αρέσει είναι με φρέσκια ντομάτα, λάδι και ελάχιστο σκόρδο.
Και οι δύο τους, Παπαδοπούλου και Νικολόπουλος, πρόλαβαν και δούλεψαν νεαροί με τον Μανώλη Χιώτη λίγο πριν εκείνος φύγει βιαστικά απ’ τη ζωή. Ο Χιώτης στη ναπολιτέν ήταν μέγας μάστορας. Βέβαια ένα ξημέρωμα, στη «Σπηλιά του Παρασκευά» στην Καστέλλα, όταν σε εκείνον σέρβιραν τσιπούρες και στους μουσικούς του μακαρόνια, δεν δίστασε να αδειάσει το τραπεζομάντηλο στη θάλασσα.
Λάτρης της λιτής και απέριττης ναπολιτέν είναι και ο Βασίλης Λέκκας. Ορισμένες μάλιστα φορές κάνει μια δικιά του πατέντα. Αλέθει στο μπλέντερ ντομάτα, πιπεριά πράσινη, κρεμμύδι, δυόσμο και λάδι… και το αδειάζει ωμό πάνω στα σπαγκέτι.
Αντιστοίχως η Λένα Αλκαίου μαγειρεύει όλα τα παραπάνω συστατικά (βάζει και σκόρδο) και τα απολαμβάνει με σπαγκετίνι Νο10. Στην καρμπονάρα χρησιμοποιεί σπαγκετόνι Νο7 ενώ τον κιμά τον παντρεύει με λινγκουίνι.
Η Ελένη Ροδά πρωτοδοκίμασε σπαγκέτι με πέστο, όταν πρωτοπήγε με το θίασο Ροντήρη στην Ιταλία στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’60 κι από τότε «κόλλησε».
Παραδοσιακός ο Νίκος Μακρόπουλος επιλέγει μακαρόνια με κιμά. Ευρηματικός ο Γιώργος Μαργαρίτης με μακαρόνια τρυπητά Νο3, σκέτα με μπόλικη τριμμένη φέτα από
πάνω.
Η Μαρία Φαραντούρη έχοντας για «προσωπικό σεφ» τον Ιταλοτραφή Τηλέμαχο Χυτήρη δηλώνει την αγάπη της στο πέστο αλλά κα το σολομό.
Η διπλή επιλογή του Δημήτρη Παπαδημητρίου έχει «έντεχνο» χαρακτήρα και περιλαμβάνει:
-Με φουγκρά και τρούφες
-Με αυγοτάραχο (ειδικά στην Ράτκα στο Κολωνάκι)
(Ο Παπαδημητρίου έχει και άλλα...πολύτιμα αλλά μην τα θέλετε όλα στο...πιάτο. Ανατρέξτε στον Γαστρονόμο)
