Δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις ο Χρήστος Νικολόπουλος… αλλά ούτε και ο Νίκος Αναγνωστάκης ως στιχουργός.
Μπαρουτοκαπνισμένος και πολυπαρασημοφορημένος ο ένας, εραστής της τέχνης του ο άλλος, με την ακριβή σημασία των λέξεων αλλά και αδρό καταστάλαγμα πλέον.
Νικολόπουλος & Αναγνωστάκης παρουσίασαν πριν λίγο καιρό τα ξεχωριστά «Απρόοπτά» τους και τώρα ετοιμάζονται να μας κεράσουν το δεύτερο «κύκλο» τους.
Τα τραγούδια που τους σμίγουν είναι γέννημα της πολύχρονης φιλίας και αγάπης δυο ανθρώπων, που αν όχι καθημερινά, τακτικότατα είναι ο ένας δίπλα στον άλλον, στα μικρά και στα μεγάλα τους.
Δυο καλλιτεχνών που λατρεύουν κυριολεκτικά το τραγούδι και τους ικανούς συντελεστές του, και που χωρίς αυτό, η ζωή τους θα ήταν λειψή.
Νικολόπουλος & Αναγνωστάκης δίνουν υπόσταση στη ζήση τους με μελωδίες και στίχους, αναπνέουν μαζί τους, και μέσα από αυτά προσπαθούν να εκφράσουν τα ζητούμενά τους, να αλαφρύνουν την πατημασιά τους, και την ίδια ώρα να ομορφύνουν τις στιγμές των άλλων, τη δική μας περπατησιά. Είναι πομποί και δέκτες μαζί.
Ένα ταξίδεμα σε 10 «στιγμές τους, σαν μια ταινία στο… «Σινεμαδάκι» της δισκογραφίας.
Μετά ήρθε… η «Μοναξιά»….
…που ευτυχώς τον «ενικό» της τον έδιωξαν οι αγάπες και οι φίλοι.
Κάπως βρεθήκαμε «Μέσα στο μπαρ». Άλλωστε «Ένα τσιγάρο δρόμος είναι όταν αγαπάς»…
Τα πράγματα όμως γίνονται ζόρικα όταν «διπλώνουν τα ποτά» και το «ταβάνι χαμηλώνει»
Ευτυχώς διέξοδο διαφυγής… δίνει ο Πρόεδρος (ένας είναι ο Πρόεδρος)
Σαν ευχή στον έρωτα… «Αχ και να ‘ταν όλα όπως χθες».
…Ή τουλάχιστον… «Άσε με να σε σκέφτομαι»…
Μιας και…
Έτσι αγαπάω τη ζωή όταν δεν την αντέχω
αρκεί να ξέρω δίπλα μου εσένα πως θα έχω
Φινάλε:
Και μες στους κύκλους του καπνού
Κρυφά μες στην καβάτζα
Αν κάτι δε το λέω καλά
Συγχώρα μου τα φάλτσα
Μπαρουτοκαπνισμένος και πολυπαρασημοφορημένος ο ένας, εραστής της τέχνης του ο άλλος, με την ακριβή σημασία των λέξεων αλλά και αδρό καταστάλαγμα πλέον.
Νικολόπουλος & Αναγνωστάκης παρουσίασαν πριν λίγο καιρό τα ξεχωριστά «Απρόοπτά» τους και τώρα ετοιμάζονται να μας κεράσουν το δεύτερο «κύκλο» τους.
Τα τραγούδια που τους σμίγουν είναι γέννημα της πολύχρονης φιλίας και αγάπης δυο ανθρώπων, που αν όχι καθημερινά, τακτικότατα είναι ο ένας δίπλα στον άλλον, στα μικρά και στα μεγάλα τους.
Δυο καλλιτεχνών που λατρεύουν κυριολεκτικά το τραγούδι και τους ικανούς συντελεστές του, και που χωρίς αυτό, η ζωή τους θα ήταν λειψή.
Νικολόπουλος & Αναγνωστάκης δίνουν υπόσταση στη ζήση τους με μελωδίες και στίχους, αναπνέουν μαζί τους, και μέσα από αυτά προσπαθούν να εκφράσουν τα ζητούμενά τους, να αλαφρύνουν την πατημασιά τους, και την ίδια ώρα να ομορφύνουν τις στιγμές των άλλων, τη δική μας περπατησιά. Είναι πομποί και δέκτες μαζί.
Ένα ταξίδεμα σε 10 «στιγμές τους, σαν μια ταινία στο… «Σινεμαδάκι» της δισκογραφίας.
Μετά ήρθε… η «Μοναξιά»….
…που ευτυχώς τον «ενικό» της τον έδιωξαν οι αγάπες και οι φίλοι.
Κάπως βρεθήκαμε «Μέσα στο μπαρ». Άλλωστε «Ένα τσιγάρο δρόμος είναι όταν αγαπάς»…
Τα πράγματα όμως γίνονται ζόρικα όταν «διπλώνουν τα ποτά» και το «ταβάνι χαμηλώνει»
Ευτυχώς διέξοδο διαφυγής… δίνει ο Πρόεδρος (ένας είναι ο Πρόεδρος)
Σαν ευχή στον έρωτα… «Αχ και να ‘ταν όλα όπως χθες».
…Ή τουλάχιστον… «Άσε με να σε σκέφτομαι»…
Μιας και…
Έτσι αγαπάω τη ζωή όταν δεν την αντέχω
αρκεί να ξέρω δίπλα μου εσένα πως θα έχω
Φινάλε:
Και μες στους κύκλους του καπνού
Κρυφά μες στην καβάτζα
Αν κάτι δε το λέω καλά
Συγχώρα μου τα φάλτσα
