Ο Πέτρος Βαγιόπουλος έχει το δικό του χαρακτήρα και το δικό του τρόπο στην τραγουδοποιία μας.
Με τον ευφυή λόγο του Μανώλη Ρασούλη γέννησε αριστουργήματα.
Ο Βαγιόπουλος όμως «κέντησε» και με τον Γιάννη Λογοθέτη όμορφη προίκα αλλά και με άλλους μαστόρους αφού πάντα έδινε προσοχή στο στίχο που έντυνε με τις μελωδικές του σκέψεις όπως και στην ενορχήστρωση των τραγουδιών.
Τελευταία μας κερνά όμορφα τραγούδια συμπράττοντας με τους ΣΟΥΑΡέ έχοντας συχνά καλεσμένους δημοφιλείς ερμηνευτές, τα οποία όμως παρουσιάζει ένα ένα.
Ο ίδιος σε συνέντευξη που μου παραχώρησε «αποκαλύπτει» την πρακτική του:
Είμαι πονηρός (χαμόγελα). Προσαρμόζομαι στα δεδομένα των καιρών και στην λογική των… singles. Αν κυκλοφορούσε πέρσι όλος ο δίσκος πες μου εσύ που είσαι άνθρωπος και γνώστης του μουσικού χώρου, πόσα τραγούδια θα πρωτοακούγονταν; Ενώ έτσι τα τραγούδια παίρνουν τις ανάσες τους μέσα στο γενικότερο τοπίο που έχει διαμορφωθεί και αφορά την επαφή τους με τους ακροατές και την γενικότερη προώθησή τους. Μοιραία θα βγουν σπαστά τα τραγούδια και στο τέλος ο δίσκος.
Ο Βαγιόπουλος μου «εξήγησε» και τη συνεργασία του με τους ΣΟΥΑΡέ:
Πριν μερικά χρόνια, είχα κάνει ένα τραγούδι, το «Αν τύχει» με την Χριστιάνα Γαλιάτσου. Έρχεται μια μέρα στο σπίτι μου και μου λέει: «Πάμε ν’ ακούσεις το γιο σου». Τα παιδιά μου έχουν κι αυτά αρρώστια με τη μουσική. Ο μεγάλος που είναι γιατρός, παίζει 6-7 όργανα. Τον μικρό, τον Λευτέρη, τον είχα δει πριν καιρό, τότε, με την παρέα του σε ένα ταβερνάκι. Θυμάμαι, μου φάνηκαν καλοί. Αυτό όμως που είδα με την Γαλιάτσου στον Πειραιά ήταν το κάτι άλλο. Ένας κι ένας όλοι τους. Πολυμουσικοί εξαιρετικοί με ωραίο δέσιμο μεταξύ τους, διφωνίες, τριφωνίες, ρεπερτόριο μοναδικό με πλατιά γκάμα από λαϊκά και έντεχνα μέχρι κινηματογραφικά και κεφαλλονίτικα. Και με αισθητική. «Τι είν’ αυτοί ρε παιδί μου», είπα μέσα μου. Έδωσα και τα συγχαρητήρια μου στον Λευτέρη, ο οποίος είναι αρχιτέκτονας. Έτσι ξεκίνησε το «πάντρεμα», Ήμασταν στο σπίτι του Αλκαίου Σουγιούλ, ο οποίος παίζει έγχορδα και τραγουδά στους ΣΟΥΑΡέ ενώ είναι και ικανότατος ηχολήπτης. Σουγιούλ βλέπεις, το όνομα τα λέει όλα! Η μουσική κυλάει στο αίμα του. Τους έβαλα και άκουσαν την «Καλημέρα». Τρελαθήκανε. Λέω να φέρουμε τον Περίδη στο ρεφραίν; Ξετρελαθήκανε.
Τέλος ο Βαγιόπουλος μου μίλησε για την επιλογή της Μερόπη Γραμμένου στο λόγο:
Είναι μια ιδιαίτερη στιχουργός, με μεγάλες δυνατότητες. Μου ταιριάζει και… της ταιριάζω νομίζω. Και τα θέματά της είναι ξεχωριστά και η τεχνική της. Συνδυάζει «σκεπτικισμό» και «ποιητικό κλίμα». Τα τραγούδια αυτά που θα ενωθούν ως «Σμίλη» έχουν βαθιά ρίζα στο χρόνο. Δημιουργήθηκα πριν πολύ καιρό και… εξελίσσονται μέχρι την ηχογράφησή τους.
Με τον ευφυή λόγο του Μανώλη Ρασούλη γέννησε αριστουργήματα.
Ο Βαγιόπουλος όμως «κέντησε» και με τον Γιάννη Λογοθέτη όμορφη προίκα αλλά και με άλλους μαστόρους αφού πάντα έδινε προσοχή στο στίχο που έντυνε με τις μελωδικές του σκέψεις όπως και στην ενορχήστρωση των τραγουδιών.
Τελευταία μας κερνά όμορφα τραγούδια συμπράττοντας με τους ΣΟΥΑΡέ έχοντας συχνά καλεσμένους δημοφιλείς ερμηνευτές, τα οποία όμως παρουσιάζει ένα ένα.
Ο ίδιος σε συνέντευξη που μου παραχώρησε «αποκαλύπτει» την πρακτική του:
Είμαι πονηρός (χαμόγελα). Προσαρμόζομαι στα δεδομένα των καιρών και στην λογική των… singles. Αν κυκλοφορούσε πέρσι όλος ο δίσκος πες μου εσύ που είσαι άνθρωπος και γνώστης του μουσικού χώρου, πόσα τραγούδια θα πρωτοακούγονταν; Ενώ έτσι τα τραγούδια παίρνουν τις ανάσες τους μέσα στο γενικότερο τοπίο που έχει διαμορφωθεί και αφορά την επαφή τους με τους ακροατές και την γενικότερη προώθησή τους. Μοιραία θα βγουν σπαστά τα τραγούδια και στο τέλος ο δίσκος.
Ο Βαγιόπουλος μου «εξήγησε» και τη συνεργασία του με τους ΣΟΥΑΡέ:
Πριν μερικά χρόνια, είχα κάνει ένα τραγούδι, το «Αν τύχει» με την Χριστιάνα Γαλιάτσου. Έρχεται μια μέρα στο σπίτι μου και μου λέει: «Πάμε ν’ ακούσεις το γιο σου». Τα παιδιά μου έχουν κι αυτά αρρώστια με τη μουσική. Ο μεγάλος που είναι γιατρός, παίζει 6-7 όργανα. Τον μικρό, τον Λευτέρη, τον είχα δει πριν καιρό, τότε, με την παρέα του σε ένα ταβερνάκι. Θυμάμαι, μου φάνηκαν καλοί. Αυτό όμως που είδα με την Γαλιάτσου στον Πειραιά ήταν το κάτι άλλο. Ένας κι ένας όλοι τους. Πολυμουσικοί εξαιρετικοί με ωραίο δέσιμο μεταξύ τους, διφωνίες, τριφωνίες, ρεπερτόριο μοναδικό με πλατιά γκάμα από λαϊκά και έντεχνα μέχρι κινηματογραφικά και κεφαλλονίτικα. Και με αισθητική. «Τι είν’ αυτοί ρε παιδί μου», είπα μέσα μου. Έδωσα και τα συγχαρητήρια μου στον Λευτέρη, ο οποίος είναι αρχιτέκτονας. Έτσι ξεκίνησε το «πάντρεμα», Ήμασταν στο σπίτι του Αλκαίου Σουγιούλ, ο οποίος παίζει έγχορδα και τραγουδά στους ΣΟΥΑΡέ ενώ είναι και ικανότατος ηχολήπτης. Σουγιούλ βλέπεις, το όνομα τα λέει όλα! Η μουσική κυλάει στο αίμα του. Τους έβαλα και άκουσαν την «Καλημέρα». Τρελαθήκανε. Λέω να φέρουμε τον Περίδη στο ρεφραίν; Ξετρελαθήκανε.
Τέλος ο Βαγιόπουλος μου μίλησε για την επιλογή της Μερόπη Γραμμένου στο λόγο:
Είναι μια ιδιαίτερη στιχουργός, με μεγάλες δυνατότητες. Μου ταιριάζει και… της ταιριάζω νομίζω. Και τα θέματά της είναι ξεχωριστά και η τεχνική της. Συνδυάζει «σκεπτικισμό» και «ποιητικό κλίμα». Τα τραγούδια αυτά που θα ενωθούν ως «Σμίλη» έχουν βαθιά ρίζα στο χρόνο. Δημιουργήθηκα πριν πολύ καιρό και… εξελίσσονται μέχρι την ηχογράφησή τους.
