Αν ζούσε, σήμερα θα γινόταν 40 χρονών. Και το πιο πιθανό είναι ότι θα μας είχε δώσει ακόμα κάποια albums και κάποια τραγούδια που θα τα είχαμε αγαπήσει όσο και αυτά που πρόλαβε να γράψει στη σύντομη ζωή της. Η Έιμυ Γουαινχάουζ γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1983 και στα λίγα χρόνια που έζησε πρόλαβε να γίνει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της εποχής της. Αγγλίδα τραγουδοποιός, ίσως η σπουδαιότερη της γενιάς της, με το ταλέντο, αλλά και την πολυτάραχη ζωή της, απασχόλησε όσο λίγες το κοινό και τα μέσα ενημέρωσης την πρώτη δεκαετία του 2000. Διέθετε μία βαθιά εκφραστική κοντράλτο φωνή και η μουσική της ήταν ένα εκλεκτικό μείγμα σόουλ, ρυθμ εντ μπλουζ και τζαζ.
Ο πρόωρος θάνατός της, την έκανε μέλος του περίφημου «club των 27», δίπλα στον Μπράιαν Τζόουνς των Rolling Stones, τον Τζίμμυ Χέντριξ, τη Τζάνις Τζόπλιν, τον Τζίμ Μόρισον και τον Κέρτ Κομπέιν. Το club των 27 είναι το πάνθεον των θρυλικών καλλιτεχνών της μουσικής που πέθαναν στην ηλικία των 27 χρόνων, πάνω στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους.
Η Έιμι Γουαϊνχάουζ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 14 Σεπτεμβρίου 1983 από γονείς που αγαπούσαν τη μουσική και την εμφύσησαν στα δύο παιδιά τους. Ο πατέρας της, Μιτς Γουϊανχάουζ, ήταν τεχνίτης υαλοπινάκων και η μητέρα της, Τζάνις Σίτον, φαρμακοποιός. Από τα 14 χρόνια της άρχισε να ασχολείται με τη μουσική και να σκαρώνει τα πρώτα της τραγούδια, ενώ συμμετείχε σε διάφορα τοπικά γκρουπ.
Στις αρχές του 2000 εμφανιζόταν σε κλαμπ του Λονδίνου, τραγουδώντας σόουλ και τζαζ επιτυχίες. Η εκφραστική φωνή της εντυπωσίασε τα αφεντικά της Island και το 2002 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τη θρυλική αγγλική δισκογραφική εταιρεία, θυγατρική πλέον της Universal. Στις 20 Οκτωβρίου 2003 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Frank», που γνώρισε κριτική αποδοχή και εμπορική αποδοχή. Από τον δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Stronger Than Me», «Take the Box», «In My Bed» και «Fuck Me Pumps».
Στις αρχές του χρόνου είχε γνωρίσει σ’ ένα μπαρ του Λονδίνου τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερό της Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ, τεχνικό της τηλεόρασης, με τον οποίο θα έχει μία θυελλώδη ερωτική σχέση. Συχνά θα απασχολήσουν τα πρωτοσέλιδα του βρετανικού λαϊκού Τύπου με τη βίαιη συμπεριφορά τους και την εμπλοκή τους σε υποθέσεις ναρκωτικών. Θα παντρευτούν τον Μάιο του 2007 στο Μαϊάμι και θα χωρίσουν τον Αύγουστο του 2009. Τον Ιούνιο του 2006 πεθαίνει η γιαγιά της Σύνθια, που ήταν τραγουδίστρια της τζαζ, κι ένα πρόσωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Η Έιμι καταρρέει και πολλοί εντοπίζουν ξανά τη στροφή της στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.
Στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το δεύτερό της άλμπουμ με τίτλο «Back to Black», που απογείωσε την καριέρα της και τις χάρισε πέντε βραβεία Γκράμι, τα περισσότερα που έχει κατακτήσει μία καλλιτέχνιδα σε μία μόνο διοργάνωση. Από τον δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Rehab», «You Know I'm No Good», «Back to Black», «Tears Dry on Their Own» και «Love Is a Losing Game».
Στις 14 Φεβρουαρίου του 2007, κέρδισε ένα βραβείο Μπριτ, αυτό της Καλύτερης Βρετανίδας Γυναίκας Καλλιτέχνιδας, ενώ είχε προταθεί επίσης για το βραβείο Καλύτερου Βρετανικού Άλμπουμ. Έχει κερδίσει τρεις φορές το βραβείο Άιβορ Νοβέλο, μία φορά το 2004 για το Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι (σε μουσική και στίχους) για το τραγούδι Stronger Than Me , μία φορά το 2007 για το Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι για το τραγούδι Rehab και μία φορά το 2008 για το Καλύτερο Τραγούδι (σε στίχους και μουσική) για το τραγούδι Love Is A Losing Game, μεταξύ άλλων σημαντικών διακρίσεων. Η Γουάινχαουζ έχει αναγνωριστεί ως επιρροή για την ανάπτυξη της καριέρας πολλών γυναικών καλλιτεχνών της σόουλ μουσικής, καθώς και για την ανανέωση της βρετανικής μουσικής.
H επίδραση που έχει πλέον στη μουσική βιομηχανία είναι τόσο μεγάλη, ώστε να δημιουργηθεί ο όρος «το φαινόμενο Γουάινχαουζ» για να περιγράψει το πώς η επιτυχία της άνοιξε το δρόμο για την ολική επαναφορά της βρετανικής μουσικής στο παγκόσμιο προσκήνιο, για πρώτη φορά μετά τους Beatles. Η σαρωτική επιτυχία του δίσκου έσπασε τα όρια της μουσικής και πέρασε στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα: η εμφάνισή της, με τα παλιομοδίτικα ρούχα και τα εντυπωσιακά χτενίσματα, έγινε πρότυπο για αμέτρητες γυναίκες, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί δραστικά η βιομηχανία της μόδας.
Η κατάσταση της υγείας της, όμως, επιδεινωνόταν δραματικά, λόγω του εθισμού της στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά Η τελευταία -και ίσως η χειρότερη της καριέρας της- συναυλία έγινε στις 18 Ιουνίου 2011 στο Βελιγράδι. Η Γουαϊνχάουζ εμφανίστηκε στη σκηνή σε κατάσταση μέθης και αποδοκιμάστηκε έντονα από τους 20.000 θεατές. Τέσσερις ημέρες αργότερα ήταν προγραμματισμένη και η πρώτη της συναυλία στην Αθήνα, η οποία ακυρώθηκε. Η Έιμι Γουαϊνχάουζ άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Λονδίνο στις 23 Ιουλίου 2011, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Ο θάνατός της οφειλόταν, σύμφωνα με τις τοξικολογικές εξετάσεις, σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Η Γουάινχαουζ βρέθηκε νεκρή στις 23 Ιουλίου του 2011 στο σπίτι της στο Λονδίνο. Αιτία του θανάτου σύμφωνα με τους ιατροδικαστές ήταν υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μετά από περίοδο αποτοξίνωσης. Το 2011, το άλμπουμ της Back to Black έγινε το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του 21ου αιώνα σε πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η κηδεία της τραγουδίστριας έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο, με την παρουσία ελάχιστων φίλων της, στο κοιμητήριο του Έτζγουερ, στο βορειοδυτικό Λονδίνο στις 26 Ιουλίου του 2011.Οι γονείς της, Τζάνις και Μιτς Γουάινχαουζ, η στενή φίλη Κέλι Όσμπορν, ο παραγωγός Μαρκ Ρόνσον και ο δεσμός της Ρετζ Τράβις ήταν μεταξύ των παρόντων στην κηδεία. Ο πατέρας της έβγαλε τον επικήδειο λόγο, στον οποίο είπε: "Καληνύχτα, άγγελέ μου, κοιμήσου ήρεμα. Η μητέρα και ο πατέρας σου σε αγαπούν τόσο πολύ". Το τραγούδι «So Far Away» της Κάρολ Κινγκ έκλεισε την τελετή. Η Γουάινχαουζ τάφηκε στο Κρεματόριο Γκόλντερς Γκριν. Η Γουάινχαουζ δεν άφησε διαθήκη και οι γονείς της κληρονόμησαν την περιουσία της. Ίδρυσαν το Ίδρυμα Γουάινχαουζ Γουάινχαουζ ώστε να αποτρέψουν την ζημιά από την κακή χρήση των ναρκωτικών μεταξύ των νέων ανθρώπων.
Ο πρόωρος θάνατός της, την έκανε μέλος του περίφημου «club των 27», δίπλα στον Μπράιαν Τζόουνς των Rolling Stones, τον Τζίμμυ Χέντριξ, τη Τζάνις Τζόπλιν, τον Τζίμ Μόρισον και τον Κέρτ Κομπέιν. Το club των 27 είναι το πάνθεον των θρυλικών καλλιτεχνών της μουσικής που πέθαναν στην ηλικία των 27 χρόνων, πάνω στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους.
Η Έιμι Γουαϊνχάουζ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 14 Σεπτεμβρίου 1983 από γονείς που αγαπούσαν τη μουσική και την εμφύσησαν στα δύο παιδιά τους. Ο πατέρας της, Μιτς Γουϊανχάουζ, ήταν τεχνίτης υαλοπινάκων και η μητέρα της, Τζάνις Σίτον, φαρμακοποιός. Από τα 14 χρόνια της άρχισε να ασχολείται με τη μουσική και να σκαρώνει τα πρώτα της τραγούδια, ενώ συμμετείχε σε διάφορα τοπικά γκρουπ.
Στις αρχές του 2000 εμφανιζόταν σε κλαμπ του Λονδίνου, τραγουδώντας σόουλ και τζαζ επιτυχίες. Η εκφραστική φωνή της εντυπωσίασε τα αφεντικά της Island και το 2002 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τη θρυλική αγγλική δισκογραφική εταιρεία, θυγατρική πλέον της Universal. Στις 20 Οκτωβρίου 2003 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Frank», που γνώρισε κριτική αποδοχή και εμπορική αποδοχή. Από τον δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Stronger Than Me», «Take the Box», «In My Bed» και «Fuck Me Pumps».
Στις αρχές του χρόνου είχε γνωρίσει σ’ ένα μπαρ του Λονδίνου τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερό της Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ, τεχνικό της τηλεόρασης, με τον οποίο θα έχει μία θυελλώδη ερωτική σχέση. Συχνά θα απασχολήσουν τα πρωτοσέλιδα του βρετανικού λαϊκού Τύπου με τη βίαιη συμπεριφορά τους και την εμπλοκή τους σε υποθέσεις ναρκωτικών. Θα παντρευτούν τον Μάιο του 2007 στο Μαϊάμι και θα χωρίσουν τον Αύγουστο του 2009. Τον Ιούνιο του 2006 πεθαίνει η γιαγιά της Σύνθια, που ήταν τραγουδίστρια της τζαζ, κι ένα πρόσωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Η Έιμι καταρρέει και πολλοί εντοπίζουν ξανά τη στροφή της στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.
Στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το δεύτερό της άλμπουμ με τίτλο «Back to Black», που απογείωσε την καριέρα της και τις χάρισε πέντε βραβεία Γκράμι, τα περισσότερα που έχει κατακτήσει μία καλλιτέχνιδα σε μία μόνο διοργάνωση. Από τον δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Rehab», «You Know I'm No Good», «Back to Black», «Tears Dry on Their Own» και «Love Is a Losing Game».
Στις 14 Φεβρουαρίου του 2007, κέρδισε ένα βραβείο Μπριτ, αυτό της Καλύτερης Βρετανίδας Γυναίκας Καλλιτέχνιδας, ενώ είχε προταθεί επίσης για το βραβείο Καλύτερου Βρετανικού Άλμπουμ. Έχει κερδίσει τρεις φορές το βραβείο Άιβορ Νοβέλο, μία φορά το 2004 για το Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι (σε μουσική και στίχους) για το τραγούδι Stronger Than Me , μία φορά το 2007 για το Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι για το τραγούδι Rehab και μία φορά το 2008 για το Καλύτερο Τραγούδι (σε στίχους και μουσική) για το τραγούδι Love Is A Losing Game, μεταξύ άλλων σημαντικών διακρίσεων. Η Γουάινχαουζ έχει αναγνωριστεί ως επιρροή για την ανάπτυξη της καριέρας πολλών γυναικών καλλιτεχνών της σόουλ μουσικής, καθώς και για την ανανέωση της βρετανικής μουσικής.
H επίδραση που έχει πλέον στη μουσική βιομηχανία είναι τόσο μεγάλη, ώστε να δημιουργηθεί ο όρος «το φαινόμενο Γουάινχαουζ» για να περιγράψει το πώς η επιτυχία της άνοιξε το δρόμο για την ολική επαναφορά της βρετανικής μουσικής στο παγκόσμιο προσκήνιο, για πρώτη φορά μετά τους Beatles. Η σαρωτική επιτυχία του δίσκου έσπασε τα όρια της μουσικής και πέρασε στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα: η εμφάνισή της, με τα παλιομοδίτικα ρούχα και τα εντυπωσιακά χτενίσματα, έγινε πρότυπο για αμέτρητες γυναίκες, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί δραστικά η βιομηχανία της μόδας.
Η κατάσταση της υγείας της, όμως, επιδεινωνόταν δραματικά, λόγω του εθισμού της στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά Η τελευταία -και ίσως η χειρότερη της καριέρας της- συναυλία έγινε στις 18 Ιουνίου 2011 στο Βελιγράδι. Η Γουαϊνχάουζ εμφανίστηκε στη σκηνή σε κατάσταση μέθης και αποδοκιμάστηκε έντονα από τους 20.000 θεατές. Τέσσερις ημέρες αργότερα ήταν προγραμματισμένη και η πρώτη της συναυλία στην Αθήνα, η οποία ακυρώθηκε. Η Έιμι Γουαϊνχάουζ άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Λονδίνο στις 23 Ιουλίου 2011, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Ο θάνατός της οφειλόταν, σύμφωνα με τις τοξικολογικές εξετάσεις, σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Η Γουάινχαουζ βρέθηκε νεκρή στις 23 Ιουλίου του 2011 στο σπίτι της στο Λονδίνο. Αιτία του θανάτου σύμφωνα με τους ιατροδικαστές ήταν υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μετά από περίοδο αποτοξίνωσης. Το 2011, το άλμπουμ της Back to Black έγινε το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του 21ου αιώνα σε πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η κηδεία της τραγουδίστριας έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο, με την παρουσία ελάχιστων φίλων της, στο κοιμητήριο του Έτζγουερ, στο βορειοδυτικό Λονδίνο στις 26 Ιουλίου του 2011.Οι γονείς της, Τζάνις και Μιτς Γουάινχαουζ, η στενή φίλη Κέλι Όσμπορν, ο παραγωγός Μαρκ Ρόνσον και ο δεσμός της Ρετζ Τράβις ήταν μεταξύ των παρόντων στην κηδεία. Ο πατέρας της έβγαλε τον επικήδειο λόγο, στον οποίο είπε: "Καληνύχτα, άγγελέ μου, κοιμήσου ήρεμα. Η μητέρα και ο πατέρας σου σε αγαπούν τόσο πολύ". Το τραγούδι «So Far Away» της Κάρολ Κινγκ έκλεισε την τελετή. Η Γουάινχαουζ τάφηκε στο Κρεματόριο Γκόλντερς Γκριν. Η Γουάινχαουζ δεν άφησε διαθήκη και οι γονείς της κληρονόμησαν την περιουσία της. Ίδρυσαν το Ίδρυμα Γουάινχαουζ Γουάινχαουζ ώστε να αποτρέψουν την ζημιά από την κακή χρήση των ναρκωτικών μεταξύ των νέων ανθρώπων.
