Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης ξεκίνησε το Σάββατο 14 Οκτωβρίου μαζί με τους συνεργάτες του τις παραστάσεις του στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Θα ακολουθήσουν άλλες δύο, τα επόμενα Σάββατα, 21 και 28 του μήνα.
Η χειμερινή τους βόλτα θα συνεχιστεί σε αγαπημένες τους πόλεις σε όλη την χώρα, ήδη τρέχουν οι ημερομηνίες.
Καίριος και ιδιαίτερος ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, με «συνεπή» πορεία τεσσάρων δεκαετιών, με ευρύ και ευαίσθητο περισκόπιο, και στα καλλιτεχνικά και στα ανθρώπινα.
Πως χωράνε 40 χρόνια διαδρομής σε μια παράσταση;
Χωράνε μέσα από την αγάπη μας για αυτό που κάνουμε. Ζούμε μέσα από αυτό. Ένα ασφαλές πέρασμα. Ιδιαίτερα συναρπαστικό και περιπετειώδες! Το ευτύχημα είναι πως μέσα σε αυτήν μακρόχρονη διαδρομή, προέκυψαν τραγούδια ως βασικά δομικά στοιχεία της επικοινωνίας μας. Από δίσκο σε δίσκο μείνανε στιγμές, να συγκινούν τους φίλους μας αλλά και εμάς στην απόδοσή τους όταν ασκούμε την Τέχνη μας. Είναι μια ζωντανή αλληλεπίδραση. Ένα ικανό πλεόνασμα αγάπης αποτελούν τα τραγούδια φίλων σε μια παράλληλη δισκογραφία. Δώρα που μου ήρθαν με καλλιτεχνική γενναιοδωρία από παλαιότερους αλλά και νεότερους ομότεχνους. Στο μίγμα προστίθενται ενίοτε και τραγούδια «σταθμοί», τα οποία τα νιώθω ως σημαντικότατα σημεία αναφοράς και αφορούν τους δημιουργούς που έχουν προηγηθεί μέσα στα χρόνια, χαρίζοντας στον τόπο, σε όλους εμάς, υψηλά δείγματα της Μουσικής και της Στιχουργικής. Κοινωνούμε αυτήν την παράδοση ως βαθύ εσωτερικό μας πλούτο.
Τι ξεχωριστό ή όχι έχει ο Σταυρός του Νότου από άλλες σκηνές. Το λέω γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο απ’ τους σταθερούς αθηναϊκούς… προορισμούς σας;
Καταρχάς έχει στηθεί μέσα στα χρόνια μια σχέση εμπιστοσύνης την οποία τιμάμε και τα δύο μέρη. Ο ΣτΝ έχει δημιουργήσει μια βαθιά παράδοση στην αξιοπιστία του τι προτείνει στο κοινό. Το ξεχωριστό που έχει πρόσθετα, είναι το γεγονός ότι πλέον αποτελεί για εμάς ένα γνώριμο σημείο αναφοράς απολύτως διαχειρίσιμο. Αυτό μας χαρίζει έναν αυτοματισμό στο να κάνουμε με καλό και αποδοτικό τρόπο την δουλειά μας. Γνωριζόμαστε πια με τους ηχολήπτες που για παράδειγμα εργάζονται σταθερά στον χώρο και μέσα από την συνεργασία με τον δικό μας άνθρωπο στο πόστο αυτό, παράγουμε αβίαστα το ποθούμενο αποτέλεσμα. Η αφαιρετική αισθητική του χώρου είναι επίσης κάτι που μας ταιριάζει. Τέλος η θέση του παταριού του το οποίο σε φέρνει στην αγκαλιά του κόσμου.
Φωτογραφία: Χρήστος Κισατζεκιάν
Το βαρύ κοινωνικό κλίμα (καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι) επηρεάζει το… τραγουδιστικό;
Η ουσία της Τέχνης μας είναι συνυφασμένη με ότι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Αυτό είναι και το βασικό χαρισματικό χαρακτηριστικό τους είδους που υπηρετούμε. Αυτό που αρέσκομαι να περιγράφω ως βιωματική τραγουδοποιία. Οι καιροί δεν μας αφήνουν διψασμένους από ερεθίσματα και φόρτιση. Η δημιουργικότητά μας επηρεάζεται άμεσα και πιστεύω πως θα «δώσει» το αντίστοιχο αποτέλεσμα. ¨Ήδη δίνει. Υπάρχουν νέα ρεύματα τάσεις και διαφυγές. Νέες εκφραστικές ανάγκες. Μέσα από αντιθέσεις προκύπτουν νέες δημιουργικές συζεύξεις. Η φόρμα αρχίζει και υποχωρεί μπροστά στην ελευθεριακή έκφραση κι αυτό είναι κάτι που βοηθά την Τέχνη μας να αναπνέει ελεύθερη, ακόμη και μέσα στην σκοτεινιά των καιρών. Ξεκινώντας από το κοινωνικό πείραμα της πανδημίας και δυστυχώς φτάνοντας στους δύο πολέμους οι οποίοι βρίσκονται σε τρομακτική για όλους μας εξέλιξη. Ζούμε τον Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέσα από αυτές τις περιφερειακές τόσο σκληρές και αιματηρές συγκρούσεις. Η Τέχνη μας δεν μπορεί και δεν δικαιούται αν θέλετε να είναι απλά ωσεί παρούσα.
Με ποια τραγούδια μεγαλώσατε;
H Moυσική κυριαρχεί στη ζωή μου από την παιδική μου ηλικία. Οι γονείς μου τραγουδούσαν μαζί και πολύ όμορφα. Αγαπημένοι τους ο Αττίκ και ο Γούναρης μεταξύ πολλών άλλων. Ο πατέρας μας «σκάλιζε» λίγο και μια «χαβάγια». Τα Ρεμπέτικα τα γνώρισα πολύ νωρίς από έναν μπάρμπα μου. Τα Δημοτικά και την Βυζαντινή από τον δάσκαλό μου στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Τον Χατζιδάκι ως μαθητής. Τον Καζαντζίδη μέσα από τα μεροκάματα. Τον Θεοδωράκη μέσα από την απαγόρευση των τραγουδιών του επί χούντας. Ο Σαββόπουλος, με είχε συγκλονίσει στην παιδική ακόμη ηλικία, όταν «έπεσα» επάνω στο Φορτηγό του. Τον Μαρκόπουλο μέσα από τα Ριζίτικα του Ξυλούρη. Τον Λοϊζο με τον αγαπημένο μας Δρόμο. Τον Μικρούτσικο με τα έξοχα Πολιτικά του. Doors. Pink Floyd. Neil Young. Βοb Dylan. Όλο το Ροκ κλίμα μιας παρατεταμένης άνοιξης. Τom Waits. Leonard Cohen . Kαι βέβαια μια ιδιαίτερη αγάπη και προτίμηση στη Blues αλλά και Jazz μουσική σήμερα. Μια αγάπη που βαθαίνει με τα χρόνια. Λατρεύω τις μουσικές του κόσμου. Για παράδειγμα των Ζουλού, με την οποία ήρθα σε επαφή πριν από λίγο καιρό τυχαία.
Ραδιόφωνο ακούτε; Παίζονται τα δικά σας τραγούδια στις επίσημες συχνότητες ή ακόμα και για καταξιωμένες περιπτώσεις σαν τη δική σας υπάρχουν δυσκολίες;
Το λατρεύω το Ραδιόφωνο ως το μέσο που εξάπτει μοναδικά το φαντασιακό. Έχω υπάρξει και παιδί του από το πόστο του παραγωγού ξεκινώντας από τον 102 FM της Θεσσαλονίκης, περνώντας για περίπου έναν χρόνο από τον «Μελωδία» των Αθηνών. Στο Ράδιο ΜΥΘΟΣ επίσης στη Σαλονίκη. Σήμερα έχω μια εκπομπή τις ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΙΕΣ, την οποία περιφέρω όπου με φιλοξενούν στο διαδίκτυο βασικά. Μια εκπομπή για τη Μουσική και την περιπέτεια των νοημάτων. Από όσα μαθαίνω «υπάρχω» ως καλλιτεχνική πρόταση στα επίσημα ραδιόφωνα και μάλιστα με ικανή συχνότητα, ιδιαίτερα στα κρατικά κανάλια, συνολικά ως έργο από χρόνο σε χρόνο. Αυτό καταγράφεται και από την απόδοση των πνευματικών μου δικαιωμάτων. Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα διαφοροποιούνται. Εκεί αντιλαμβάνομαι μια μονομανία. Μια σχεδόν εμμονική σχέση με πολλούς από εμάς, η οποία αφορά τα πιο αναγνωρίσιμα από τον καθένα μας τραγούδια, σύμφωνα με κριτήρια τα οποία δημιουργούν ελλείμματα στην κοινωνικοποίηση του συνόλου της δουλειάς μας. Πράγμα το οποίο θεωρώ βαθιά άδικο διότι αλλοιώνει τον χαρακτήρα του έργου μας στον βωμό του διαφημιστικού τζίρου. Υπάρχουν πράγματα που επιδέχονται βελτίωσης. Η αλλαγή της ποσόστωσης της ραδιοφωνικής μετάδοσης υπέρ των Ελλήνων δημιουργών, είναι ένα από αυτά. Χώρες όπως η Γαλλία για παράδειγμα εφαρμόζει μια σχέση 60-40 υπέρ του Γαλλικού τραγουδιού και μάλιστα θεσμοθετημένα.
Όταν βρίσκεστε στη σκηνή ποια είναι τα συναισθήματα, τι σκέφτεστε και τι επιζητείτε;
Εσάς. Όλες και όλους. Η σχέση μου με την σκηνή είναι βαθιά ερωτική. Είναι το σημείο αναφοράς όπου νιώθω ποιος πραγματικά είμαι. Όχι ποιος θα ήθελα να είμαι ως ανεκπλήρωτο. Είναι μεγάλη χαρά να το ζεις αυτό. Εύνοια της τύχης θα έλεγα. Αυτός είναι και ο λόγος που έμαθα από νωρίς να σέβομαι το πατάρι αλλά πιο πολύ το κοινό και την άδολη αγάπη του.
Παρότι έχουν δει πολλά τα μάτια σας, σας φοβίζει κάτι στις μέρες μας;
Αγαπητέ με φοβίζει η επανάκαμψη του Ναζισμού και του Φασισμού στην Ευρώπη συνολικά. Ο φτηνός λαϊκισμός που μέρα με τη μέρα δείχνει να κυριαρχεί στη ζωή μας ως αισθητική και ψευδεπίγραφη ιδεολογία, με βασανίζει ως πολίτη. Το μίσος δεν μπορεί να είναι ιδεολογία. Η απαξία στην ανθρώπινη ύπαρξη, δεν μπορεί να αποτελεί το νέο πολιτισμικό θέσφατο του ανθρώπου. Είναι άδικο. Οι ωμότητες που γίνονται και προβάλλονται αφειδώς ως μέσο καταστολής και διάχυσης του φόβου, επηρεάζουν την καθημερινότητά μου. Δεν σας το κρύβω. Είμαι κρεμασμένος στις ειδήσεις από το μέτωπο της Παλαιστίνης. Η γενίκευση αυτού του πολέμου, θα προσθέσει απίστευτα δεινά πάνω στα ήδη υπάρχοντα. Νιώθω πως όλα αυτά μας δηλητηριάζουν και μας αρρωσταίνουν βαθιά.
Μετά το Σταυρό;
Ξεκινάμε την χειμερινή μας βόλτα στις αγαπημένες μας πόλεις σε όλη την χώρα, ήδη ανακοινώνεται το πρόγραμμα. Ωστόσο επιτρέψτε μου να σταθώ στην δημιουργική μας εκφορά. Ένα τραγούδι σε μουσική του Χρήστου Τσαπράζη κι στίχους Νίκου Μοσχόπουλου βρίσκεται προ των πυλών για το Studio. Mια δεύτερη προσπάθεια, πιο ευρεία τολμώ να πω, αφορά 9 νέα τραγούδια σε μουσική του «αποκεντρωμένου» των Αθηνών Γιώργου Κομπογιάννη. Μια προσέγγιση σε 5 παγκόσμιους ποιητές όπως ο Μπρεχτ, ο Τ.Σ Έλιοτ, ο Μαγιακόφσκι, ο Λασκαράτος και ο Σαχτούρης. Μια αμιγώς πολιτική – κοινωνική δουλειά, χωρίς να εντάσσεται η να στρατεύεται σε σκοπιμότητες και μηχανισμούς. Ένα ισχυρό σήμα που μας χαρίζει το πέρασμα αυτών των σπουδαίων ανθρώπων από την ζωή και το βαθύ τους εσωτερικό μήνυμα. «Γιατί η μοίρα του ανθρώπου… Είναι ο άνθρωπος!» Όπως μας «ορμήνεψε» ο Μπέρτολτ Μπρεχτ…Αναμείνατε παρακαλώ!
Μια ευχή;
ΕΙΡΗΝΗ.
Θα ακολουθήσουν άλλες δύο, τα επόμενα Σάββατα, 21 και 28 του μήνα.
Η χειμερινή τους βόλτα θα συνεχιστεί σε αγαπημένες τους πόλεις σε όλη την χώρα, ήδη τρέχουν οι ημερομηνίες.
Καίριος και ιδιαίτερος ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, με «συνεπή» πορεία τεσσάρων δεκαετιών, με ευρύ και ευαίσθητο περισκόπιο, και στα καλλιτεχνικά και στα ανθρώπινα.
Πως χωράνε 40 χρόνια διαδρομής σε μια παράσταση;
Χωράνε μέσα από την αγάπη μας για αυτό που κάνουμε. Ζούμε μέσα από αυτό. Ένα ασφαλές πέρασμα. Ιδιαίτερα συναρπαστικό και περιπετειώδες! Το ευτύχημα είναι πως μέσα σε αυτήν μακρόχρονη διαδρομή, προέκυψαν τραγούδια ως βασικά δομικά στοιχεία της επικοινωνίας μας. Από δίσκο σε δίσκο μείνανε στιγμές, να συγκινούν τους φίλους μας αλλά και εμάς στην απόδοσή τους όταν ασκούμε την Τέχνη μας. Είναι μια ζωντανή αλληλεπίδραση. Ένα ικανό πλεόνασμα αγάπης αποτελούν τα τραγούδια φίλων σε μια παράλληλη δισκογραφία. Δώρα που μου ήρθαν με καλλιτεχνική γενναιοδωρία από παλαιότερους αλλά και νεότερους ομότεχνους. Στο μίγμα προστίθενται ενίοτε και τραγούδια «σταθμοί», τα οποία τα νιώθω ως σημαντικότατα σημεία αναφοράς και αφορούν τους δημιουργούς που έχουν προηγηθεί μέσα στα χρόνια, χαρίζοντας στον τόπο, σε όλους εμάς, υψηλά δείγματα της Μουσικής και της Στιχουργικής. Κοινωνούμε αυτήν την παράδοση ως βαθύ εσωτερικό μας πλούτο.
Τι ξεχωριστό ή όχι έχει ο Σταυρός του Νότου από άλλες σκηνές. Το λέω γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο απ’ τους σταθερούς αθηναϊκούς… προορισμούς σας;
Καταρχάς έχει στηθεί μέσα στα χρόνια μια σχέση εμπιστοσύνης την οποία τιμάμε και τα δύο μέρη. Ο ΣτΝ έχει δημιουργήσει μια βαθιά παράδοση στην αξιοπιστία του τι προτείνει στο κοινό. Το ξεχωριστό που έχει πρόσθετα, είναι το γεγονός ότι πλέον αποτελεί για εμάς ένα γνώριμο σημείο αναφοράς απολύτως διαχειρίσιμο. Αυτό μας χαρίζει έναν αυτοματισμό στο να κάνουμε με καλό και αποδοτικό τρόπο την δουλειά μας. Γνωριζόμαστε πια με τους ηχολήπτες που για παράδειγμα εργάζονται σταθερά στον χώρο και μέσα από την συνεργασία με τον δικό μας άνθρωπο στο πόστο αυτό, παράγουμε αβίαστα το ποθούμενο αποτέλεσμα. Η αφαιρετική αισθητική του χώρου είναι επίσης κάτι που μας ταιριάζει. Τέλος η θέση του παταριού του το οποίο σε φέρνει στην αγκαλιά του κόσμου.
Φωτογραφία: Χρήστος Κισατζεκιάν
Το βαρύ κοινωνικό κλίμα (καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι) επηρεάζει το… τραγουδιστικό;
Η ουσία της Τέχνης μας είναι συνυφασμένη με ότι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Αυτό είναι και το βασικό χαρισματικό χαρακτηριστικό τους είδους που υπηρετούμε. Αυτό που αρέσκομαι να περιγράφω ως βιωματική τραγουδοποιία. Οι καιροί δεν μας αφήνουν διψασμένους από ερεθίσματα και φόρτιση. Η δημιουργικότητά μας επηρεάζεται άμεσα και πιστεύω πως θα «δώσει» το αντίστοιχο αποτέλεσμα. ¨Ήδη δίνει. Υπάρχουν νέα ρεύματα τάσεις και διαφυγές. Νέες εκφραστικές ανάγκες. Μέσα από αντιθέσεις προκύπτουν νέες δημιουργικές συζεύξεις. Η φόρμα αρχίζει και υποχωρεί μπροστά στην ελευθεριακή έκφραση κι αυτό είναι κάτι που βοηθά την Τέχνη μας να αναπνέει ελεύθερη, ακόμη και μέσα στην σκοτεινιά των καιρών. Ξεκινώντας από το κοινωνικό πείραμα της πανδημίας και δυστυχώς φτάνοντας στους δύο πολέμους οι οποίοι βρίσκονται σε τρομακτική για όλους μας εξέλιξη. Ζούμε τον Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέσα από αυτές τις περιφερειακές τόσο σκληρές και αιματηρές συγκρούσεις. Η Τέχνη μας δεν μπορεί και δεν δικαιούται αν θέλετε να είναι απλά ωσεί παρούσα.
Με ποια τραγούδια μεγαλώσατε;
H Moυσική κυριαρχεί στη ζωή μου από την παιδική μου ηλικία. Οι γονείς μου τραγουδούσαν μαζί και πολύ όμορφα. Αγαπημένοι τους ο Αττίκ και ο Γούναρης μεταξύ πολλών άλλων. Ο πατέρας μας «σκάλιζε» λίγο και μια «χαβάγια». Τα Ρεμπέτικα τα γνώρισα πολύ νωρίς από έναν μπάρμπα μου. Τα Δημοτικά και την Βυζαντινή από τον δάσκαλό μου στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Τον Χατζιδάκι ως μαθητής. Τον Καζαντζίδη μέσα από τα μεροκάματα. Τον Θεοδωράκη μέσα από την απαγόρευση των τραγουδιών του επί χούντας. Ο Σαββόπουλος, με είχε συγκλονίσει στην παιδική ακόμη ηλικία, όταν «έπεσα» επάνω στο Φορτηγό του. Τον Μαρκόπουλο μέσα από τα Ριζίτικα του Ξυλούρη. Τον Λοϊζο με τον αγαπημένο μας Δρόμο. Τον Μικρούτσικο με τα έξοχα Πολιτικά του. Doors. Pink Floyd. Neil Young. Βοb Dylan. Όλο το Ροκ κλίμα μιας παρατεταμένης άνοιξης. Τom Waits. Leonard Cohen . Kαι βέβαια μια ιδιαίτερη αγάπη και προτίμηση στη Blues αλλά και Jazz μουσική σήμερα. Μια αγάπη που βαθαίνει με τα χρόνια. Λατρεύω τις μουσικές του κόσμου. Για παράδειγμα των Ζουλού, με την οποία ήρθα σε επαφή πριν από λίγο καιρό τυχαία.
Ραδιόφωνο ακούτε; Παίζονται τα δικά σας τραγούδια στις επίσημες συχνότητες ή ακόμα και για καταξιωμένες περιπτώσεις σαν τη δική σας υπάρχουν δυσκολίες;
Το λατρεύω το Ραδιόφωνο ως το μέσο που εξάπτει μοναδικά το φαντασιακό. Έχω υπάρξει και παιδί του από το πόστο του παραγωγού ξεκινώντας από τον 102 FM της Θεσσαλονίκης, περνώντας για περίπου έναν χρόνο από τον «Μελωδία» των Αθηνών. Στο Ράδιο ΜΥΘΟΣ επίσης στη Σαλονίκη. Σήμερα έχω μια εκπομπή τις ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΙΕΣ, την οποία περιφέρω όπου με φιλοξενούν στο διαδίκτυο βασικά. Μια εκπομπή για τη Μουσική και την περιπέτεια των νοημάτων. Από όσα μαθαίνω «υπάρχω» ως καλλιτεχνική πρόταση στα επίσημα ραδιόφωνα και μάλιστα με ικανή συχνότητα, ιδιαίτερα στα κρατικά κανάλια, συνολικά ως έργο από χρόνο σε χρόνο. Αυτό καταγράφεται και από την απόδοση των πνευματικών μου δικαιωμάτων. Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα διαφοροποιούνται. Εκεί αντιλαμβάνομαι μια μονομανία. Μια σχεδόν εμμονική σχέση με πολλούς από εμάς, η οποία αφορά τα πιο αναγνωρίσιμα από τον καθένα μας τραγούδια, σύμφωνα με κριτήρια τα οποία δημιουργούν ελλείμματα στην κοινωνικοποίηση του συνόλου της δουλειάς μας. Πράγμα το οποίο θεωρώ βαθιά άδικο διότι αλλοιώνει τον χαρακτήρα του έργου μας στον βωμό του διαφημιστικού τζίρου. Υπάρχουν πράγματα που επιδέχονται βελτίωσης. Η αλλαγή της ποσόστωσης της ραδιοφωνικής μετάδοσης υπέρ των Ελλήνων δημιουργών, είναι ένα από αυτά. Χώρες όπως η Γαλλία για παράδειγμα εφαρμόζει μια σχέση 60-40 υπέρ του Γαλλικού τραγουδιού και μάλιστα θεσμοθετημένα.
Όταν βρίσκεστε στη σκηνή ποια είναι τα συναισθήματα, τι σκέφτεστε και τι επιζητείτε;
Εσάς. Όλες και όλους. Η σχέση μου με την σκηνή είναι βαθιά ερωτική. Είναι το σημείο αναφοράς όπου νιώθω ποιος πραγματικά είμαι. Όχι ποιος θα ήθελα να είμαι ως ανεκπλήρωτο. Είναι μεγάλη χαρά να το ζεις αυτό. Εύνοια της τύχης θα έλεγα. Αυτός είναι και ο λόγος που έμαθα από νωρίς να σέβομαι το πατάρι αλλά πιο πολύ το κοινό και την άδολη αγάπη του.
Παρότι έχουν δει πολλά τα μάτια σας, σας φοβίζει κάτι στις μέρες μας;
Αγαπητέ με φοβίζει η επανάκαμψη του Ναζισμού και του Φασισμού στην Ευρώπη συνολικά. Ο φτηνός λαϊκισμός που μέρα με τη μέρα δείχνει να κυριαρχεί στη ζωή μας ως αισθητική και ψευδεπίγραφη ιδεολογία, με βασανίζει ως πολίτη. Το μίσος δεν μπορεί να είναι ιδεολογία. Η απαξία στην ανθρώπινη ύπαρξη, δεν μπορεί να αποτελεί το νέο πολιτισμικό θέσφατο του ανθρώπου. Είναι άδικο. Οι ωμότητες που γίνονται και προβάλλονται αφειδώς ως μέσο καταστολής και διάχυσης του φόβου, επηρεάζουν την καθημερινότητά μου. Δεν σας το κρύβω. Είμαι κρεμασμένος στις ειδήσεις από το μέτωπο της Παλαιστίνης. Η γενίκευση αυτού του πολέμου, θα προσθέσει απίστευτα δεινά πάνω στα ήδη υπάρχοντα. Νιώθω πως όλα αυτά μας δηλητηριάζουν και μας αρρωσταίνουν βαθιά.
Μετά το Σταυρό;
Ξεκινάμε την χειμερινή μας βόλτα στις αγαπημένες μας πόλεις σε όλη την χώρα, ήδη ανακοινώνεται το πρόγραμμα. Ωστόσο επιτρέψτε μου να σταθώ στην δημιουργική μας εκφορά. Ένα τραγούδι σε μουσική του Χρήστου Τσαπράζη κι στίχους Νίκου Μοσχόπουλου βρίσκεται προ των πυλών για το Studio. Mια δεύτερη προσπάθεια, πιο ευρεία τολμώ να πω, αφορά 9 νέα τραγούδια σε μουσική του «αποκεντρωμένου» των Αθηνών Γιώργου Κομπογιάννη. Μια προσέγγιση σε 5 παγκόσμιους ποιητές όπως ο Μπρεχτ, ο Τ.Σ Έλιοτ, ο Μαγιακόφσκι, ο Λασκαράτος και ο Σαχτούρης. Μια αμιγώς πολιτική – κοινωνική δουλειά, χωρίς να εντάσσεται η να στρατεύεται σε σκοπιμότητες και μηχανισμούς. Ένα ισχυρό σήμα που μας χαρίζει το πέρασμα αυτών των σπουδαίων ανθρώπων από την ζωή και το βαθύ τους εσωτερικό μήνυμα. «Γιατί η μοίρα του ανθρώπου… Είναι ο άνθρωπος!» Όπως μας «ορμήνεψε» ο Μπέρτολτ Μπρεχτ…Αναμείνατε παρακαλώ!
Μια ευχή;
ΕΙΡΗΝΗ.
