Η Βίκυ Καρατζόγλου είναι ικανή ερμηνεύτρια με «συνεπή» στάση στο καλό τραγούδι και εκλεκτικές επιλογές. Βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο με δύο εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου και με νέο δίσκο, με τον τίτλο «3’+κάτι», στις αποσκευές της. Το καλοκαίρι θα περιοδεύσει με τον Νίκο Πορτοκάλογλου ξαναπιάνοντας το νήμα της συνεργασίας τους που είχε ζορίσει η πανδημία και τα μοιραία μέτρα προστασίας.
Τι θα ακούσουμε στο Σταυρό του Νότου;
Αυτό που θα δείτε και θα ακούσετε στο Σταυρό του Νότου είναι το αποτύπωμα που άφησαν μέσα μου αυτά τα δύο χρόνια. Άλλαξαν πολλά πράγματα αλλά το σημαντικότερο που μου συνέβη ήταν πως απελευθερώθηκα από αυτά που με βάραιναν και ανακάλυψα πως υπάρχουν πτυχές του εαυτού μου που δεν είχα ξεδιπλώσει πάνω και κάτω από τη σκηνή. Με μια νέα ηλεκτρική μπάντα, που μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσω τις πιο δυναμικές και εξωστρεφείς πλευρές μου, αυτό που θα ακούσετε είναι η Βίκυ στο σήμερα. Που δίνει το στίγμα του ήχου και του κόσμου που θέλω να δημιουργήσω με τα τραγούδια μου. Η Μαργαρίτα Μυτιληναίου επιμελήθηκε και επέλεξε τραγούδια που έχω αγαπήσει μέσα στο χρόνο και που συνδέθηκα μαζί τους. Τραγούδια από τον νέο μου δίσκο «3’ και κάτι» που κυκλοφορεί στις 10/5 και που πια δυναμώνουν το στίγμα μου στο μουσικό χάρτη.
Σου έλειψε η σκηνή, η επαφή με τον κόσμο;
Μου έλειψε, είναι μια πηγή ενέργειας για εμένα που δεν μπορεί να την αντικαταστήσει τίποτα. Η πρώτη περίοδος της καραντίνας ήταν χρήσιμη κατά κάποιον τρόπο. Βρήκα χρόνο για μένα, επαναπροσδιόρισα τα θέλω μου, έβαλα σε τάξη το μυαλό μου και έψαξα να θυμηθώ την πηγή που αντλούσα την αισιοδοξία μου και τη δύναμη μου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τότε συνειδητοποίησα πως την αντλούσα από την επαφή μου με τον κόσμο. Η στιγμή που μοιράζεσαι τη χαρά, τη λύπη, τις αλήθειες σου με τους άλλους και δεν είσαι πια μόνος. Νιώθω τυχερή που μπορώ να το ζω απλά κάνοντας αυτό που αγαπάω.
Artwork αφίσας : Luca de Salvia
Πόσο δύσκολο ή όχι -παρότι «αναγκαίο»- είναι να παρουσιάζει ένας ερμηνευτής νέα τραγούδια στη σύγχρονη δισκογραφική πραγματικότητα;
Είναι πλέον πολύ δύσκολο. Ενώ υπάρχουν ταλαντούχοι συνθέτες και στιχουργοί και γράφονται πολύ ωραία τραγούδια, υπάρχει δυσκολία στο να καταφέρει ένα τραγούδι να ακουστεί και να περάσει στο κοινό. Η δισκογραφία είναι πια μια δύσκολη υπόθεση, είναι πολυτέλεια να καταφέρεις να βγάλεις ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Σε μια εποχή που η δουλειά μας κατάντησε να είναι ένα Σαββατόβραδο όλα γίνονται πιο δύσκολα. Είναι σημαντικό που έχω τη στήριξη όλων αυτών των δημιουργών που απλόχερα μου χαρίζουν ένα κομμάτι της ψυχής τους και της δουλειάς τους, της εταιρείας μου της Panik και του συνεργάτη - μουσικού παραγωγού μου Αντώνη Θυσιάδη. Αυτοί είναι το στήριγμα για να συνεχίσω να κάνω μουσική. Ξέρω πως χωρίς όλους αυτούς θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο.
Τι σημαίνει «3’+κάτι»;
Τρία λεπτά και κάτι, είναι συνήθως η διάρκεια ενός τραγουδιού. Ενός ξεχωριστού μουσικού ταξιδιού, με οδηγούς τους δημιουργούς και όχημα τη φωνή μου. Όπως στα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια που ένα τραγούδι μπορούσε να με βγάλει από τους τέσσερις τοίχους του παιδικού μου δωματίου και να με ταξιδέψει οπουδήποτε στον κόσμο, έτσι εύχομαι και όλα τα δικά μου 3’ + κάτι να γίνουν μια διέξοδος από τα προβλήματα και να ταξιδεύουν όσους τα ακούν, όπου εκείνοι επιλέγουν.
Όλα τα ζόρικα που μας περιτριγυρίζουν (επιδημίες, πόλεμοι, προσφυγικό και όχι μόνο) «βγαίνουν» στα τραγούδια και αν ναι πως πρέπει να συμβαίνει αυτό ώστε να «περνάνε» το μήνυμα στον κόσμο;
Η τέχνη είναι ένας αντικατοπτρισμός της κοινωνικής πραγματικότητας. Δε θα μπορούσε να «απέχει» από όλα όσα συμβαίνουν. Είναι πάνω από συμφέροντα και πολιτικές. Η τέχνη ομορφαίνει, εξομαλύνει, λυτρώνει. Ναι τα τραγούδια μπορούν να περνάνε μηνύματα στον κόσμο, αν αυτό γίνεται με ειλικρίνεια και σεβασμό στο ίδιο το πρόβλημα, αν είναι κομμάτι της αλήθειας και της ψυχής του καλλιτέχνη και δεν είναι απλώς ένας τρόπος για να βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Είσαι ευχαριστημένη απ’ όσα επιτύχει έως τώρα;
Αν καθίσω αποστασιοποιημένη και σκεφτώ την πορεία μου από τότε που κατέβηκα από τη Δράμα μέχρι σήμερα, θα σου απαντήσω πως ναι, είμαι ευχαριστημένη.
Στην Αθήνα ήρθα πολύ μικρή και δεν γνώριζα κανέναν του χώρου. Είχα μόνο τη στήριξη της οικογένειας μου. Σιγά σιγά με υπομονή κατάφερα να μπω στη δουλειά, να έχω συνεργάτες που τους θεωρώ πλέον οικογένεια μου, να κάνω ακόμη και φίλους μέσα σε έναν τόσο δύσκολο χώρο. Δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις, δεν πήγα σε δουλειές που ήταν μακριά από τη δική μου αισθητική και δεν πούλησα κανέναν. Έχω τη χαρά να έχω δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια και να σπάσω τα στερεότυπα που θέλουν τη γυναίκα ή μανα ή επαγγελματία και νιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτό. Σε κάθε επόμενο βήμα μου ανεβάζω τον πήχη, κάποιες φορές φαίνομαι ανικανοποίητη με όσα καταφέρνω, άλλες φορές μένω στα λάθη και χάνω την πραγματική ουσία αλλά είναι και αυτό πιστεύω μέρος της ψυχής του καλλιτέχνη, βλέπεις η ανάγκη για εξέλιξη είναι μεγάλη.
Ποια ήταν τα «πρότυπά» σου όταν ξεκινούσες την πορεία σου και ποια είναι -αν είναι- τώρα;
Μπαίνοντας στον χώρο του τραγουδιού γνώρισα πολλούς καλλιτέχνες, κάποιους τους αγάπησα και άλλους τους απομυθοποίησα. Όμως οι μύθοι μου είναι ακόμα εκεί ψηλά, όπως τους είχα. Γιατί τα πρότυπα μου εκτός από τεράστιες φωνές είναι και καλλιτέχνες με άποψη που θαυμάζω για τη στάση τους στον χώρο όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η Δήμητρα Γαλάνη, η Χαρούλα Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου, όσο στερεοτυπικά και αν ακούγονται αυτά τα ονόματα είναι ο πλούτος του ελληνικού τραγουδιού.
Το τελευταίο καλό τραγούδι που ξεχώρισες;
Το «Εγώ σ’ αγάπησα το Μάη», σε στίχους της Ελένης Φωτάκη και μουσική του Μίνου Μάτσα που τραγούδησε ο Μάλαμας.
Η πιο όμορφη συνεργασία σου;
Αυτή που θα ξαναζήσω το καλοκαίρι που μας έρχεται. Με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Ξεκινήσαμε τον χειμώνα σε δύσκολες συνθήκες όπως όλοι γνωρίζουμε και δεν προλάβαμε να νιώσουμε τη χαρά όλου αυτού που φτιάξαμε. Ο Νικος είναι ένας συνεργάτης που θα έχω πάντα στην καρδιά μου για τη μεγαλοψυχία του και το σεβασμό του απέναντι μου. Είναι ένας Κύριος με Κ κεφάλαιο που ξεχωρίζει για το ήθος, την ευγένεια του και φυσικά την δημιουργικότητα του. Σε λίγες μέρες ξεκινάει η καλοκαιρινή μας περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και ανυπομονώ να ξανά τραγουδήσουμε παρέα.
Αυτή που «ζηλεύεις»;
Δεν ξέρω γιατί αλλά δε ζηλεύω συνεργασίες. Δεν έχει σημασία για μένα μόνο το όνομα του καλλιτέχνη αλλά η χημεία επάνω και κάτω από τη σκηνή. Συνεπώς πρέπει να ζήσω κάτι για να δω αν είναι αυτό που ονειρευόμουν. Αν δεν το έχω δει, δεν το έχω νιώσει, δεν το ζηλεύω. Άσε που πιστεύω πως όλα αυτά που πρέπει να έρθουν, έρχονται αβίαστα και όταν πρέπει, οπότε απολαμβάνω αυτό που μου συμβαίνει στο τώρα.
Ακούς ραδιόφωνο; Τι σου αρέσει και τι όχι;
Ακούω πολύ ραδιόφωνο στο σπίτι και κυρίως στο αυτοκίνητο. Μου αρέσει να ακούω νέα τραγούδια, πράγματα που δεν ξέρω και να ανακαλύπτω νέες δουλειές, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στα ραδιόφωνα από τη μια, από την άλλη πάντα κάτι νέο τρυπώνει με δυσκολία στις λίστες των ραδιοφώνων και αυτό του δίνει μια μεγαλύτερη αξία. Βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια, βαριέμαι όταν δεν υπάρχει πρόταση σε αυτό που μου πλασάρουν, βαριέμαι και τα ανέμπνευστα τραγούδια που πρέπει σώνει και καλά να τα ακούσουμε και να τα αγαπήσουμε. Ακούω κυρίως ραδιόφωνα που παίζουν ελληνική μουσική αλλά κάποιες φορές βάζω και τα αποθηκευμένα από την κόρη μου ραδιόφωνα με τα ξένα hit της εποχής και τα απολαμβάνω πολύ.
Φωτογραφία : Θωμάς Αρσένης
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Στη μάνα μου και στον πατέρα μου. Με έκαναν να πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα. Στην οικογένεια μου, τον άντρα μου και την κόρη μου. Για την υπομονή τους και την πίστη τους στο δικό μου όνειρο. Στον άνθρωπο που εδώ και πέντε χρόνια έχει γίνει το άλλο μου μισό, είναι η φωνή μέσα μου που με σπρώχνει να συνεχίσω ακόμα και στα πιο δύσκολα, είναι δίπλα μου και πιστεύει σε μένα πιο πολύ και από μένα. Στον συνεργάτη μου, Αντώνη Θυσιάδη. Το ευχαριστώ με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος πηγαίνει στους δημιουργούς των τραγουδιών, που για μια τραγουδίστρια είναι το Α και το Ω, αυτοί είναι τα τραγούδια μου.
Σε φοβίζει κάτι;
Φοβάμαι μη συνηθίσουμε να φοβόμαστε. Μη και μας γίνει συνήθεια αυτός ο τρόπος ζωής που πάνε να μας πείσουνε ότι είναι αναγκαίος. Φοβάμαι να μην έχουμε πια οι άνθρωποι ανάγκη την επικοινωνία και την επαφή. Το βλέπω να έρχεται στη γενιά της κόρης μου και τρομάζω. Φοβάμαι μη και καμιά φορά δεν καταφέρω να «σηκωθώ» από τον καναπέ μου και σταματήσω να αγωνίζομαι για τα αυτονόητα. Για την ελευθερία του νου και της ψυχής. Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς, όπως λέει και ο στίχος.
Ένα όνειρο;
Ονειρεύομαι η κόρη μου και όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν και να νιώθουν ελεύθερα. Ελεύθερα να επιλέξουν αυτό που θέλουν να είναι, αυτό που θέλουν να κάνουν με την ψυχή και το κορμί τους. Χωρίς ταμπού, χωρίς «πρέπει» και να μπορούν να αλλάξουν γνώμη όποτε και αν θελήσουν. Ονειρεύομαι να αλλάξει ριζικά η πραγματικότητα που ζούμε σήμερα.
Μια ευχή;
Εύχομαι να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να υπάρχει λιγότερος πόνος γύρω μου. Χωρίς κακοποιημένες γυναίκες, λιγότερα παιδιά που έχουν βιώσει τη βία, λιγότερος ρατσισμός. Να μην υπάρξει ξανά κανένας Ζακ, καμία Τοπαλούδη, κανένας Φύσσας θύμα του συστήματος και των φοβισμένων νοικοκυραίων που δεν αντέχουν το διαφορετικό και σκοτώνουν στο όνομα της «ασφάλειας» και του «φυσιολογικού». Να υπάρχει σεβασμός, αλληλεγγύη, ο γάμος να είναι δικαίωμα ανάμεσα σε όποιον άνθρωπο αγαπάει έναν άλλο άνθρωπο. Εύχομαι οι οικογένειες που έχουν να δώσουν αγάπη ανεξαρτήτως φύλου να μπορούν να μεγαλώσουν και να αποκτούν παιδιά.
Τι θα ακούσουμε στο Σταυρό του Νότου;
Αυτό που θα δείτε και θα ακούσετε στο Σταυρό του Νότου είναι το αποτύπωμα που άφησαν μέσα μου αυτά τα δύο χρόνια. Άλλαξαν πολλά πράγματα αλλά το σημαντικότερο που μου συνέβη ήταν πως απελευθερώθηκα από αυτά που με βάραιναν και ανακάλυψα πως υπάρχουν πτυχές του εαυτού μου που δεν είχα ξεδιπλώσει πάνω και κάτω από τη σκηνή. Με μια νέα ηλεκτρική μπάντα, που μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσω τις πιο δυναμικές και εξωστρεφείς πλευρές μου, αυτό που θα ακούσετε είναι η Βίκυ στο σήμερα. Που δίνει το στίγμα του ήχου και του κόσμου που θέλω να δημιουργήσω με τα τραγούδια μου. Η Μαργαρίτα Μυτιληναίου επιμελήθηκε και επέλεξε τραγούδια που έχω αγαπήσει μέσα στο χρόνο και που συνδέθηκα μαζί τους. Τραγούδια από τον νέο μου δίσκο «3’ και κάτι» που κυκλοφορεί στις 10/5 και που πια δυναμώνουν το στίγμα μου στο μουσικό χάρτη.
Σου έλειψε η σκηνή, η επαφή με τον κόσμο;
Μου έλειψε, είναι μια πηγή ενέργειας για εμένα που δεν μπορεί να την αντικαταστήσει τίποτα. Η πρώτη περίοδος της καραντίνας ήταν χρήσιμη κατά κάποιον τρόπο. Βρήκα χρόνο για μένα, επαναπροσδιόρισα τα θέλω μου, έβαλα σε τάξη το μυαλό μου και έψαξα να θυμηθώ την πηγή που αντλούσα την αισιοδοξία μου και τη δύναμη μου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τότε συνειδητοποίησα πως την αντλούσα από την επαφή μου με τον κόσμο. Η στιγμή που μοιράζεσαι τη χαρά, τη λύπη, τις αλήθειες σου με τους άλλους και δεν είσαι πια μόνος. Νιώθω τυχερή που μπορώ να το ζω απλά κάνοντας αυτό που αγαπάω.
Artwork αφίσας : Luca de Salvia
Πόσο δύσκολο ή όχι -παρότι «αναγκαίο»- είναι να παρουσιάζει ένας ερμηνευτής νέα τραγούδια στη σύγχρονη δισκογραφική πραγματικότητα;
Είναι πλέον πολύ δύσκολο. Ενώ υπάρχουν ταλαντούχοι συνθέτες και στιχουργοί και γράφονται πολύ ωραία τραγούδια, υπάρχει δυσκολία στο να καταφέρει ένα τραγούδι να ακουστεί και να περάσει στο κοινό. Η δισκογραφία είναι πια μια δύσκολη υπόθεση, είναι πολυτέλεια να καταφέρεις να βγάλεις ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Σε μια εποχή που η δουλειά μας κατάντησε να είναι ένα Σαββατόβραδο όλα γίνονται πιο δύσκολα. Είναι σημαντικό που έχω τη στήριξη όλων αυτών των δημιουργών που απλόχερα μου χαρίζουν ένα κομμάτι της ψυχής τους και της δουλειάς τους, της εταιρείας μου της Panik και του συνεργάτη - μουσικού παραγωγού μου Αντώνη Θυσιάδη. Αυτοί είναι το στήριγμα για να συνεχίσω να κάνω μουσική. Ξέρω πως χωρίς όλους αυτούς θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο.
Τι σημαίνει «3’+κάτι»;
Τρία λεπτά και κάτι, είναι συνήθως η διάρκεια ενός τραγουδιού. Ενός ξεχωριστού μουσικού ταξιδιού, με οδηγούς τους δημιουργούς και όχημα τη φωνή μου. Όπως στα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια που ένα τραγούδι μπορούσε να με βγάλει από τους τέσσερις τοίχους του παιδικού μου δωματίου και να με ταξιδέψει οπουδήποτε στον κόσμο, έτσι εύχομαι και όλα τα δικά μου 3’ + κάτι να γίνουν μια διέξοδος από τα προβλήματα και να ταξιδεύουν όσους τα ακούν, όπου εκείνοι επιλέγουν.
Όλα τα ζόρικα που μας περιτριγυρίζουν (επιδημίες, πόλεμοι, προσφυγικό και όχι μόνο) «βγαίνουν» στα τραγούδια και αν ναι πως πρέπει να συμβαίνει αυτό ώστε να «περνάνε» το μήνυμα στον κόσμο;
Η τέχνη είναι ένας αντικατοπτρισμός της κοινωνικής πραγματικότητας. Δε θα μπορούσε να «απέχει» από όλα όσα συμβαίνουν. Είναι πάνω από συμφέροντα και πολιτικές. Η τέχνη ομορφαίνει, εξομαλύνει, λυτρώνει. Ναι τα τραγούδια μπορούν να περνάνε μηνύματα στον κόσμο, αν αυτό γίνεται με ειλικρίνεια και σεβασμό στο ίδιο το πρόβλημα, αν είναι κομμάτι της αλήθειας και της ψυχής του καλλιτέχνη και δεν είναι απλώς ένας τρόπος για να βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Είσαι ευχαριστημένη απ’ όσα επιτύχει έως τώρα;
Αν καθίσω αποστασιοποιημένη και σκεφτώ την πορεία μου από τότε που κατέβηκα από τη Δράμα μέχρι σήμερα, θα σου απαντήσω πως ναι, είμαι ευχαριστημένη.
Στην Αθήνα ήρθα πολύ μικρή και δεν γνώριζα κανέναν του χώρου. Είχα μόνο τη στήριξη της οικογένειας μου. Σιγά σιγά με υπομονή κατάφερα να μπω στη δουλειά, να έχω συνεργάτες που τους θεωρώ πλέον οικογένεια μου, να κάνω ακόμη και φίλους μέσα σε έναν τόσο δύσκολο χώρο. Δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις, δεν πήγα σε δουλειές που ήταν μακριά από τη δική μου αισθητική και δεν πούλησα κανέναν. Έχω τη χαρά να έχω δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια και να σπάσω τα στερεότυπα που θέλουν τη γυναίκα ή μανα ή επαγγελματία και νιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτό. Σε κάθε επόμενο βήμα μου ανεβάζω τον πήχη, κάποιες φορές φαίνομαι ανικανοποίητη με όσα καταφέρνω, άλλες φορές μένω στα λάθη και χάνω την πραγματική ουσία αλλά είναι και αυτό πιστεύω μέρος της ψυχής του καλλιτέχνη, βλέπεις η ανάγκη για εξέλιξη είναι μεγάλη.
Ποια ήταν τα «πρότυπά» σου όταν ξεκινούσες την πορεία σου και ποια είναι -αν είναι- τώρα;
Μπαίνοντας στον χώρο του τραγουδιού γνώρισα πολλούς καλλιτέχνες, κάποιους τους αγάπησα και άλλους τους απομυθοποίησα. Όμως οι μύθοι μου είναι ακόμα εκεί ψηλά, όπως τους είχα. Γιατί τα πρότυπα μου εκτός από τεράστιες φωνές είναι και καλλιτέχνες με άποψη που θαυμάζω για τη στάση τους στον χώρο όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η Δήμητρα Γαλάνη, η Χαρούλα Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου, όσο στερεοτυπικά και αν ακούγονται αυτά τα ονόματα είναι ο πλούτος του ελληνικού τραγουδιού.
Το τελευταίο καλό τραγούδι που ξεχώρισες;
Το «Εγώ σ’ αγάπησα το Μάη», σε στίχους της Ελένης Φωτάκη και μουσική του Μίνου Μάτσα που τραγούδησε ο Μάλαμας.
Η πιο όμορφη συνεργασία σου;
Αυτή που θα ξαναζήσω το καλοκαίρι που μας έρχεται. Με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Ξεκινήσαμε τον χειμώνα σε δύσκολες συνθήκες όπως όλοι γνωρίζουμε και δεν προλάβαμε να νιώσουμε τη χαρά όλου αυτού που φτιάξαμε. Ο Νικος είναι ένας συνεργάτης που θα έχω πάντα στην καρδιά μου για τη μεγαλοψυχία του και το σεβασμό του απέναντι μου. Είναι ένας Κύριος με Κ κεφάλαιο που ξεχωρίζει για το ήθος, την ευγένεια του και φυσικά την δημιουργικότητα του. Σε λίγες μέρες ξεκινάει η καλοκαιρινή μας περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και ανυπομονώ να ξανά τραγουδήσουμε παρέα.
Αυτή που «ζηλεύεις»;
Δεν ξέρω γιατί αλλά δε ζηλεύω συνεργασίες. Δεν έχει σημασία για μένα μόνο το όνομα του καλλιτέχνη αλλά η χημεία επάνω και κάτω από τη σκηνή. Συνεπώς πρέπει να ζήσω κάτι για να δω αν είναι αυτό που ονειρευόμουν. Αν δεν το έχω δει, δεν το έχω νιώσει, δεν το ζηλεύω. Άσε που πιστεύω πως όλα αυτά που πρέπει να έρθουν, έρχονται αβίαστα και όταν πρέπει, οπότε απολαμβάνω αυτό που μου συμβαίνει στο τώρα.
Ακούς ραδιόφωνο; Τι σου αρέσει και τι όχι;
Ακούω πολύ ραδιόφωνο στο σπίτι και κυρίως στο αυτοκίνητο. Μου αρέσει να ακούω νέα τραγούδια, πράγματα που δεν ξέρω και να ανακαλύπτω νέες δουλειές, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στα ραδιόφωνα από τη μια, από την άλλη πάντα κάτι νέο τρυπώνει με δυσκολία στις λίστες των ραδιοφώνων και αυτό του δίνει μια μεγαλύτερη αξία. Βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια, βαριέμαι όταν δεν υπάρχει πρόταση σε αυτό που μου πλασάρουν, βαριέμαι και τα ανέμπνευστα τραγούδια που πρέπει σώνει και καλά να τα ακούσουμε και να τα αγαπήσουμε. Ακούω κυρίως ραδιόφωνα που παίζουν ελληνική μουσική αλλά κάποιες φορές βάζω και τα αποθηκευμένα από την κόρη μου ραδιόφωνα με τα ξένα hit της εποχής και τα απολαμβάνω πολύ.
Φωτογραφία : Θωμάς Αρσένης
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Στη μάνα μου και στον πατέρα μου. Με έκαναν να πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα. Στην οικογένεια μου, τον άντρα μου και την κόρη μου. Για την υπομονή τους και την πίστη τους στο δικό μου όνειρο. Στον άνθρωπο που εδώ και πέντε χρόνια έχει γίνει το άλλο μου μισό, είναι η φωνή μέσα μου που με σπρώχνει να συνεχίσω ακόμα και στα πιο δύσκολα, είναι δίπλα μου και πιστεύει σε μένα πιο πολύ και από μένα. Στον συνεργάτη μου, Αντώνη Θυσιάδη. Το ευχαριστώ με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος πηγαίνει στους δημιουργούς των τραγουδιών, που για μια τραγουδίστρια είναι το Α και το Ω, αυτοί είναι τα τραγούδια μου.
Σε φοβίζει κάτι;
Φοβάμαι μη συνηθίσουμε να φοβόμαστε. Μη και μας γίνει συνήθεια αυτός ο τρόπος ζωής που πάνε να μας πείσουνε ότι είναι αναγκαίος. Φοβάμαι να μην έχουμε πια οι άνθρωποι ανάγκη την επικοινωνία και την επαφή. Το βλέπω να έρχεται στη γενιά της κόρης μου και τρομάζω. Φοβάμαι μη και καμιά φορά δεν καταφέρω να «σηκωθώ» από τον καναπέ μου και σταματήσω να αγωνίζομαι για τα αυτονόητα. Για την ελευθερία του νου και της ψυχής. Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς, όπως λέει και ο στίχος.
Ένα όνειρο;
Ονειρεύομαι η κόρη μου και όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν και να νιώθουν ελεύθερα. Ελεύθερα να επιλέξουν αυτό που θέλουν να είναι, αυτό που θέλουν να κάνουν με την ψυχή και το κορμί τους. Χωρίς ταμπού, χωρίς «πρέπει» και να μπορούν να αλλάξουν γνώμη όποτε και αν θελήσουν. Ονειρεύομαι να αλλάξει ριζικά η πραγματικότητα που ζούμε σήμερα.
Μια ευχή;
Εύχομαι να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να υπάρχει λιγότερος πόνος γύρω μου. Χωρίς κακοποιημένες γυναίκες, λιγότερα παιδιά που έχουν βιώσει τη βία, λιγότερος ρατσισμός. Να μην υπάρξει ξανά κανένας Ζακ, καμία Τοπαλούδη, κανένας Φύσσας θύμα του συστήματος και των φοβισμένων νοικοκυραίων που δεν αντέχουν το διαφορετικό και σκοτώνουν στο όνομα της «ασφάλειας» και του «φυσιολογικού». Να υπάρχει σεβασμός, αλληλεγγύη, ο γάμος να είναι δικαίωμα ανάμεσα σε όποιον άνθρωπο αγαπάει έναν άλλο άνθρωπο. Εύχομαι οι οικογένειες που έχουν να δώσουν αγάπη ανεξαρτήτως φύλου να μπορούν να μεγαλώσουν και να αποκτούν παιδιά.
