Πριν 54 χρόνια, τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου, τα τανκς κροτάλιζαν στους έρημους δρόμους της Αθήνας και ξεκινούσε το πραξικόπημα και η Δικτατορία της χούντας που έβαλε τη χώρα στο γύψο για μια επταετία με ανυπολόγιστα τραγικά αποτελέσματα και συνέπειες που άφησαν την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω από τον δρόμο της προοπτικής και της προόδου.
Πριν μερικές μέρες, στις 19 Απριλίου του 2021, στους ποδοσφαιρικούς δρόμους της Ευρώπης κύλισαν τα τανκς της απληστίας και της πλεονεξίας, από μια κάστα 12 μεγάλων ομάδων όπως οι Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Γιουβέντους για να κάνουν πραξικόπημα και να ανατρέψουν την φυσική οντότητα του ποδοσφαίρου.
Μια τάξη ελίτ ολιγαρχών αποτελούμενοι από ορισμένους χαρτογιακάδες που οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει ποτέ κάποιο πραγματικό επάγγελμα στη ζωή τους, πλαισιωμένοι από δυο Ισπανούς Προέδρους μεγάλων και χρεοκοπημένων ομάδων και έναν γόνο μεγάλης Ιταλικής οικογένειας προσπάθησαν να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας όπου ο ισχυρός καταπίνει τον αδύναμο.
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλειστό club από 20 ισχυρές ομάδων αγνοώντας το αγνό φίλαθλο συναίσθημα που εμπεριέχει την αγάπη και την αγνότητα για το άθλημα αποκλείοντας προφανώς την αίσθηση του απρόοπτου και της έκπληξης.
Ευτυχώς το εγχείρημα τους απέτυχε εν τη γενέσει του βρίσκοντας απέναντι τους την οργή και την αποδοκιμασία όλων των Ευρωπαίων φιλάθλων.
Το ποδόσφαιρο απασχολεί περισσότερους από δυο δισεκατομμύρια φιλάθλους στο κόσμο.
Το ποδόσφαιρο είναι το «μπαλέτο» των φτωχών και πολλές φορές λειτουργεί σαν μια εκτόνωση κοινωνικών και πολιτικών εντάσεων.
Δεν παραγνωρίζουμε βέβαια ότι πολλές φορές έχει γίνει πεδίο βιαιοτήτων. Δηλαδή αυτό τι σημαίνει, ότι δεν έχουμε βιαιότητες σε κοινωνικό και πολιτικό πεδίο; Αλλά είναι ο εύκολος στόχος λόγω της μαζικότητας, της δημοφιλίας και της λατρείας του με αποτέλεσμα άλλοι να το συμπαθούν και άλλοι να το αντιπαθούν.
Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι έχουν εκφράσει κατά καιρούς την αντιπάθεια τους για το δημοφιλέστερο άθλημα όπως ο Ουμπέρτο Έκο με την δήλωση που έκανε τη δεκαετία του ’70. Είχε δηλώσει ότι «Συγκαταλέγεται σε ενασχολήσεις που προκαλούν πάθη αντίστοιχα της χρήσης ναρκωτικών ή συμμετοχής σε Ρωσική ρουλέτα».
Ευτυχώς ο Μάνος Χατζιδάκις, ένας επαναστάτης αστός σε αντίθεση με τον αισθητικό ελιτισμό, εκτιμά «το ευγενικό πάθος του Νουρέγιεφ με σορτσάκι και κάλτσες, όπως ο Χατζηπαναγής και Τζορτζ Μπεστ».
Ο Παζολίνι έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι «Μια υπέροχη πρόζα με κεραυνοβόλους στίχους» και ο Αντρέ Μωρουά έλεγε πως «Ένας καλός αγώνας, είναι νους εν κινήσει, το ποδόσφαιρο είναι μια μορφή τέχνης».
Η εικόνα της βίας στα γήπεδα δεν αποκαλύπτει τα αίτια που κρύβονται πίσω της όπου σίγουρα εδράζονται στη κοινωνική αδικία, στη πολιτική ασέλγεια και στην οικονομική εξόντωση των αδυνάτων.
Αυτή η βία είναι εντελώς αυθόρμητη και δεν έχει καμία σχέση με αυτή που προκαλείται από την στρατευμένη βία των ιδιωτικών στρατών ορισμένων ιδιόκτητων ομάδων που καπηλευθεί την άμιλλα, την ομορφιά και τη γοητεία του ποδοσφαίρου.
Σήμερα οι συνθήκες ενός απόλυτου και σκληρού Νεοφιλελευθερισμού, το κύριο κίνητρο δεν είναι η αγάπη για την ομάδα και το ποδόσφαιρο αλλά η απόκτηση δημοφιλίας και πλούτου.
Με το αποτυχημένο εγχείρημα των εμπνευστών της ESL ήθελαν να πνίξουν την ελπίδα του μικρομεσαίου στο όνειρο και να αποκλείσουν οποιαδήποτε πιθανότητα προσέγγισης στο απρόοπτο και στην έκπληξη.
Όταν πνίγεις τις ελπίδες, σακατεύεις ψυχές και πολλές φορές προλειάνεις το έδαφος για να φυτρώσει η βία.
Με το εγχείρημα τους ήθελαν να αποκλείσουν τη πιθανότητα που έγινε πολλές φορές πράξη στο παρελθόν, να ξαναδούμε στους τελικούς της διοργάνωσης των πρωταθλητών Ευρώπης ομάδες όπως οι Ρεμς, Άιντραχτ, Παρτιζάν, Παναθηναϊκός, Μπριζ, Μάλμε, Γκλάντμπαχ κ.α.
Όπως και να μη σηκώσουν το τρόπαιο ομάδες όπως οι Σέλτικ, Φέγενορντ, Λιντς, Νότιγχαμ, Άστον Βίλα, Στεάουα, Πόρτο και Ερυθρός Αστέρας.
Ευτυχώς στο βάθος του ψυχισμού του αγνού φιλάθλου κυριαρχεί ακόμη ο ρομαντισμός.
Το ποδόσφαιρο είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις, είναι οι Κυριακές μας, το κλότσημα της μπάλας στους δρόμους, όπου τα παλιά τα χρόνια ήταν πάνινη. Είναι τα γδαρμένα και ματωμένα γόνατα, οι πανηγυρισμοί μας, οι κραυγές μας, τα συνθήματα δεμένα μαζί με τις λύπες και τις απογοητεύεις μας.Είναι η δραπέτευση από τη δύσκολη πραγματικότητα έστω και προσωρινά όπως επίσης τα πειράγματα και η καζούρα στους φίλους μας.
Η επανάσταση της Παντεσπάνης απέτυχε και οι επαναστάτες του σαρανταοχτάωρου τελικά έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια τους.
Πιστεύω όμως ότι δυστυχώς «τα φίδια» θα επανέλθουν στο μέλλον υποστηριζόμενα από τους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους αδιαφορώντας για το ποδοσφαιρικό αποτύπωμα των συλλόγων στη κουλτούρα και στη παράδοση.
Πριν μερικές μέρες, στις 19 Απριλίου του 2021, στους ποδοσφαιρικούς δρόμους της Ευρώπης κύλισαν τα τανκς της απληστίας και της πλεονεξίας, από μια κάστα 12 μεγάλων ομάδων όπως οι Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Γιουβέντους για να κάνουν πραξικόπημα και να ανατρέψουν την φυσική οντότητα του ποδοσφαίρου.
Μια τάξη ελίτ ολιγαρχών αποτελούμενοι από ορισμένους χαρτογιακάδες που οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει ποτέ κάποιο πραγματικό επάγγελμα στη ζωή τους, πλαισιωμένοι από δυο Ισπανούς Προέδρους μεγάλων και χρεοκοπημένων ομάδων και έναν γόνο μεγάλης Ιταλικής οικογένειας προσπάθησαν να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας όπου ο ισχυρός καταπίνει τον αδύναμο.
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλειστό club από 20 ισχυρές ομάδων αγνοώντας το αγνό φίλαθλο συναίσθημα που εμπεριέχει την αγάπη και την αγνότητα για το άθλημα αποκλείοντας προφανώς την αίσθηση του απρόοπτου και της έκπληξης.
Ευτυχώς το εγχείρημα τους απέτυχε εν τη γενέσει του βρίσκοντας απέναντι τους την οργή και την αποδοκιμασία όλων των Ευρωπαίων φιλάθλων.
Το ποδόσφαιρο απασχολεί περισσότερους από δυο δισεκατομμύρια φιλάθλους στο κόσμο.
Το ποδόσφαιρο είναι το «μπαλέτο» των φτωχών και πολλές φορές λειτουργεί σαν μια εκτόνωση κοινωνικών και πολιτικών εντάσεων.
Δεν παραγνωρίζουμε βέβαια ότι πολλές φορές έχει γίνει πεδίο βιαιοτήτων. Δηλαδή αυτό τι σημαίνει, ότι δεν έχουμε βιαιότητες σε κοινωνικό και πολιτικό πεδίο; Αλλά είναι ο εύκολος στόχος λόγω της μαζικότητας, της δημοφιλίας και της λατρείας του με αποτέλεσμα άλλοι να το συμπαθούν και άλλοι να το αντιπαθούν.
Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι έχουν εκφράσει κατά καιρούς την αντιπάθεια τους για το δημοφιλέστερο άθλημα όπως ο Ουμπέρτο Έκο με την δήλωση που έκανε τη δεκαετία του ’70. Είχε δηλώσει ότι «Συγκαταλέγεται σε ενασχολήσεις που προκαλούν πάθη αντίστοιχα της χρήσης ναρκωτικών ή συμμετοχής σε Ρωσική ρουλέτα».
Ευτυχώς ο Μάνος Χατζιδάκις, ένας επαναστάτης αστός σε αντίθεση με τον αισθητικό ελιτισμό, εκτιμά «το ευγενικό πάθος του Νουρέγιεφ με σορτσάκι και κάλτσες, όπως ο Χατζηπαναγής και Τζορτζ Μπεστ».
Ο Παζολίνι έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι «Μια υπέροχη πρόζα με κεραυνοβόλους στίχους» και ο Αντρέ Μωρουά έλεγε πως «Ένας καλός αγώνας, είναι νους εν κινήσει, το ποδόσφαιρο είναι μια μορφή τέχνης».
Η εικόνα της βίας στα γήπεδα δεν αποκαλύπτει τα αίτια που κρύβονται πίσω της όπου σίγουρα εδράζονται στη κοινωνική αδικία, στη πολιτική ασέλγεια και στην οικονομική εξόντωση των αδυνάτων.
Αυτή η βία είναι εντελώς αυθόρμητη και δεν έχει καμία σχέση με αυτή που προκαλείται από την στρατευμένη βία των ιδιωτικών στρατών ορισμένων ιδιόκτητων ομάδων που καπηλευθεί την άμιλλα, την ομορφιά και τη γοητεία του ποδοσφαίρου.
Σήμερα οι συνθήκες ενός απόλυτου και σκληρού Νεοφιλελευθερισμού, το κύριο κίνητρο δεν είναι η αγάπη για την ομάδα και το ποδόσφαιρο αλλά η απόκτηση δημοφιλίας και πλούτου.
Με το αποτυχημένο εγχείρημα των εμπνευστών της ESL ήθελαν να πνίξουν την ελπίδα του μικρομεσαίου στο όνειρο και να αποκλείσουν οποιαδήποτε πιθανότητα προσέγγισης στο απρόοπτο και στην έκπληξη.
Όταν πνίγεις τις ελπίδες, σακατεύεις ψυχές και πολλές φορές προλειάνεις το έδαφος για να φυτρώσει η βία.
Με το εγχείρημα τους ήθελαν να αποκλείσουν τη πιθανότητα που έγινε πολλές φορές πράξη στο παρελθόν, να ξαναδούμε στους τελικούς της διοργάνωσης των πρωταθλητών Ευρώπης ομάδες όπως οι Ρεμς, Άιντραχτ, Παρτιζάν, Παναθηναϊκός, Μπριζ, Μάλμε, Γκλάντμπαχ κ.α.
Όπως και να μη σηκώσουν το τρόπαιο ομάδες όπως οι Σέλτικ, Φέγενορντ, Λιντς, Νότιγχαμ, Άστον Βίλα, Στεάουα, Πόρτο και Ερυθρός Αστέρας.
Ευτυχώς στο βάθος του ψυχισμού του αγνού φιλάθλου κυριαρχεί ακόμη ο ρομαντισμός.
Το ποδόσφαιρο είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις, είναι οι Κυριακές μας, το κλότσημα της μπάλας στους δρόμους, όπου τα παλιά τα χρόνια ήταν πάνινη. Είναι τα γδαρμένα και ματωμένα γόνατα, οι πανηγυρισμοί μας, οι κραυγές μας, τα συνθήματα δεμένα μαζί με τις λύπες και τις απογοητεύεις μας.Είναι η δραπέτευση από τη δύσκολη πραγματικότητα έστω και προσωρινά όπως επίσης τα πειράγματα και η καζούρα στους φίλους μας.
Η επανάσταση της Παντεσπάνης απέτυχε και οι επαναστάτες του σαρανταοχτάωρου τελικά έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια τους.
Πιστεύω όμως ότι δυστυχώς «τα φίδια» θα επανέλθουν στο μέλλον υποστηριζόμενα από τους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους αδιαφορώντας για το ποδοσφαιρικό αποτύπωμα των συλλόγων στη κουλτούρα και στη παράδοση.
