«Όσα είδα, άκουσα, γνώρισα, χάρηκα, έζησα, έμαθα, έπαθα, πόνεσα, διάβασα, ερεύνησα, στον προσπάθειά μου να εννοήσω τον κόσμο κι εμένα, τα παραθέτω ένα ένα, σαν μικρά βοτσαλάκια μνήμης, για εσάς που έρχεστε μετά από μένα, μην τυχόν και κάτι απ' όλα αυτά σας φανεί χρήσιμο».
Αυτά σημειώνει στο οπισθόφυλλο του νέου του έργου ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Το «Πολλά Μικρά Απλά» είναι δύσκολο να το χαρακτηρίσεις, να το προσδιορίσεις.
Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να πίνεις καφέ ή πιοτό με το συγγραφέα, κι εκείνος να σου μιλά για τις αγάπες, τις μνήμες και τις αλήθειες του.
Σαν ταπεινή αλλά μεστή υπογράμμιση των όσων μας έχει διηγηθεί, τώρα μέσα από την «κανονική» εργογραφία του αλλά και «σκόρπιες» στιγμές του.
Ωστόσο πέρασα όμορφα -χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πικράθηκα στις ζόρικες διηγήσεις και απόψεις που πονούν- είτε διαβάζοντας για τον Άρη και τα παλικάρια του, είτε για τον Μέγα Μίκη, τον Νταλάρα, τον Καλατζή το αλάνι, τον Πειραιά με τις ιδιαίτερες γειτονιές και τους ανθρώπους του, τον Ολυμπιακό, τον κόσμο της διαφήμισης, τα άδικα της κοινωνίας και της ζήσης, τα περί τέχνης και τα του καλλιτέχνη, το ’21 και τους Αγίους του, τον Εμφύλιο και άλλα καίρια και ξεχωριστά μέχρι και τον Κόσμο που ανήκει στους μέτριους και φυσικά Τα Μελλούμενα.
Έχω (ξανα)γράψει πως ο Χαριτόπουλος είναι ο Άκης Πάνου της λογοτεχνίας. Είναι η μόνη «μουσική προσομοίωση» που μου έρχεται στο μυαλό διαβάζοντάς τον.
Έχει μια αμεσότητα μες την πολυπλοκότητά του, «γεμάτες» εικόνες, μπεσαλίδικα βιωμένες, της ζωής που γράφουν τις μικρές και μεγάλες μας ιστορίες. Χυμός η πένα του. Μου ταιριάζει και το «ρεζουμέ» του… περνάω καλά. Γι’ αυτό συχνά πυκνά επιστρέφω τις σελίδες του.
Άλλωστε όπως χαρακτηριστικά γράφει στα «Πολλά Μικρά Απλά» του:
«Ένα βιβλίο είναι πάντα φτηνό για κάποιον που θέλει να συνομιλήσει με τον Nτοστογέφσκι και είναι ακριβό για τους αστοιχείωτους που χαζεύουν στο Netflix».
Αυτά σημειώνει στο οπισθόφυλλο του νέου του έργου ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Το «Πολλά Μικρά Απλά» είναι δύσκολο να το χαρακτηρίσεις, να το προσδιορίσεις.
Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να πίνεις καφέ ή πιοτό με το συγγραφέα, κι εκείνος να σου μιλά για τις αγάπες, τις μνήμες και τις αλήθειες του.
Σαν ταπεινή αλλά μεστή υπογράμμιση των όσων μας έχει διηγηθεί, τώρα μέσα από την «κανονική» εργογραφία του αλλά και «σκόρπιες» στιγμές του.
Ωστόσο πέρασα όμορφα -χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πικράθηκα στις ζόρικες διηγήσεις και απόψεις που πονούν- είτε διαβάζοντας για τον Άρη και τα παλικάρια του, είτε για τον Μέγα Μίκη, τον Νταλάρα, τον Καλατζή το αλάνι, τον Πειραιά με τις ιδιαίτερες γειτονιές και τους ανθρώπους του, τον Ολυμπιακό, τον κόσμο της διαφήμισης, τα άδικα της κοινωνίας και της ζήσης, τα περί τέχνης και τα του καλλιτέχνη, το ’21 και τους Αγίους του, τον Εμφύλιο και άλλα καίρια και ξεχωριστά μέχρι και τον Κόσμο που ανήκει στους μέτριους και φυσικά Τα Μελλούμενα.
Έχω (ξανα)γράψει πως ο Χαριτόπουλος είναι ο Άκης Πάνου της λογοτεχνίας. Είναι η μόνη «μουσική προσομοίωση» που μου έρχεται στο μυαλό διαβάζοντάς τον.
Έχει μια αμεσότητα μες την πολυπλοκότητά του, «γεμάτες» εικόνες, μπεσαλίδικα βιωμένες, της ζωής που γράφουν τις μικρές και μεγάλες μας ιστορίες. Χυμός η πένα του. Μου ταιριάζει και το «ρεζουμέ» του… περνάω καλά. Γι’ αυτό συχνά πυκνά επιστρέφω τις σελίδες του.
Άλλωστε όπως χαρακτηριστικά γράφει στα «Πολλά Μικρά Απλά» του:
«Ένα βιβλίο είναι πάντα φτηνό για κάποιον που θέλει να συνομιλήσει με τον Nτοστογέφσκι και είναι ακριβό για τους αστοιχείωτους που χαζεύουν στο Netflix».
