Δεν είμαι κριτής στο κέφι κανενός.
Ο καθένας «τη βρίσκει» όπως εκείνος θέλει να «τη βρει».
Ανάλογα τα χούγια του, την αισθητική, τα βιώματα, τα θέλω του, τα ραγίσματα που κουβαλάει, τη διάθεση της στιγμής.
Όμως σαν «άρρωστος» των τραγουδιών πάντα παρατηρώ και τα «γούστα» των… άλλων.
Σχεδόν τις περισσότερες φορές δεν ενοχλούμαι, αντίθετα περνάω καλά με φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους… μιας και η τραγουδιστική «γκάμα» μου είναι μεγάλη.
Ακόμα και στα «δεύτερα» υπάρχουν και ενδιαφέρουσες στιγμές όπου συχνά κρύβονται γλυκές λεπτομέρειες που δυσκολεύεσαι να συναντήσεις ακόμα και στα «πρώτα».
Το συμπέρασμά μου απ’ το φετινό Πάσχα είναι ότι η ζημιά… όσο πάει και μεγαλώνει.
Και στα σπίτια που πήγα, και σε όσα έκανα τη περαστική μου γύρα, και σε αυτά που έφταναν στ’ αυτιά μου απ’ τους γύρω, αλλά και όσα είδα και άκουσα σε κανάλια και ηχεία… εκεί με καταλήξανε. Θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει κάποτε στο σπίτι του στον Πειραιά ο ΜΙχάλης Γενίτσαρης: Με αυτά και μεθυσμένος να είσαι, ξενερώνεις! Κάποιοι άλλοι το έχουν πει αλλιώς: Και τη νύχτα μου σπας με ψόφια κέφια...
Το δε λαϊκοδημοτικό έχει γίνει κακό πανηγύρι. Γιατί το καλοβαλμένο πανηγύρι είναι μυσταγωγία, κατάθεση ψυχής και ξέδομα, λύτρωση μαζί.
Οι φίρμες του είδους είναι στην ουσία… οι λιγότερο προικισμένοι.
Οι σολίστες σπανίζουν κι όταν υπάρχουν δεν έχουν μουσικά μέρη να δείξουν τον πλούτο τους.
Και στα λαϊκά εκεί πάει το…πράγμα.
Το λεγόμενο έντεχνο έχει τις δικές του πληγές.
Εξαιρέσεις καλλιτεχνικές υπάρχουν όπως και εκλεκτικοί, μερακλήδες ακροατές.
Μόνο που το «δεκατοτριτοτέτατρο» ολοένα και θεριεύει και πάει να τα πάρει όλα σβάρνα.
Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι άλλη, πλατιά, πικρή και βαριά κουβέντα.
Ελπίδα ο στρατός των πιτσιρικάδων που σε αντίξοους καιρούς επιζητά θαρρείς με τρέλα και μανία να μάθει παραδοσιακά μουσικά όργανα και όχι μόνο.
Ο καθένας «τη βρίσκει» όπως εκείνος θέλει να «τη βρει».
Ανάλογα τα χούγια του, την αισθητική, τα βιώματα, τα θέλω του, τα ραγίσματα που κουβαλάει, τη διάθεση της στιγμής.
Όμως σαν «άρρωστος» των τραγουδιών πάντα παρατηρώ και τα «γούστα» των… άλλων.
Σχεδόν τις περισσότερες φορές δεν ενοχλούμαι, αντίθετα περνάω καλά με φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους… μιας και η τραγουδιστική «γκάμα» μου είναι μεγάλη.
Ακόμα και στα «δεύτερα» υπάρχουν και ενδιαφέρουσες στιγμές όπου συχνά κρύβονται γλυκές λεπτομέρειες που δυσκολεύεσαι να συναντήσεις ακόμα και στα «πρώτα».
Το συμπέρασμά μου απ’ το φετινό Πάσχα είναι ότι η ζημιά… όσο πάει και μεγαλώνει.
Και στα σπίτια που πήγα, και σε όσα έκανα τη περαστική μου γύρα, και σε αυτά που έφταναν στ’ αυτιά μου απ’ τους γύρω, αλλά και όσα είδα και άκουσα σε κανάλια και ηχεία… εκεί με καταλήξανε. Θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει κάποτε στο σπίτι του στον Πειραιά ο ΜΙχάλης Γενίτσαρης: Με αυτά και μεθυσμένος να είσαι, ξενερώνεις! Κάποιοι άλλοι το έχουν πει αλλιώς: Και τη νύχτα μου σπας με ψόφια κέφια...
Το δε λαϊκοδημοτικό έχει γίνει κακό πανηγύρι. Γιατί το καλοβαλμένο πανηγύρι είναι μυσταγωγία, κατάθεση ψυχής και ξέδομα, λύτρωση μαζί.
Οι φίρμες του είδους είναι στην ουσία… οι λιγότερο προικισμένοι.
Οι σολίστες σπανίζουν κι όταν υπάρχουν δεν έχουν μουσικά μέρη να δείξουν τον πλούτο τους.
Και στα λαϊκά εκεί πάει το…πράγμα.
Το λεγόμενο έντεχνο έχει τις δικές του πληγές.
Εξαιρέσεις καλλιτεχνικές υπάρχουν όπως και εκλεκτικοί, μερακλήδες ακροατές.
Μόνο που το «δεκατοτριτοτέτατρο» ολοένα και θεριεύει και πάει να τα πάρει όλα σβάρνα.
Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι άλλη, πλατιά, πικρή και βαριά κουβέντα.
Ελπίδα ο στρατός των πιτσιρικάδων που σε αντίξοους καιρούς επιζητά θαρρείς με τρέλα και μανία να μάθει παραδοσιακά μουσικά όργανα και όχι μόνο.
