Πριν από λίγες ημέρες, έδωσε ο Γιώργος Νταλάρας στο MEGA μια «εσωτερική» συναυλία, αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη και στον Βασίλη Τσιτσάνη.
Από τα γραφόμενα στο Τύπο και στο διαδίκτυο, η μισή Ελλάδα σχεδόν, κάθισε στους καναπέδες και στα μπαλκόνια, μπροστά στις τηλεοράσεις με αναψυκτικά, ποτά και ξηροκάρπια για να απολαύσει το περίπου δυόμιση ωρών πρόγραμμα.
Αμέτρητα ήταν τα ψηφιακά μηνύματα θαυμαστών που εστάλησαν. Πολλά δε εξ αυτών ήταν ιδιαιτέρως ευρηματικά και χαριτωμένα.
Αυτή η τηλεοπτική κατάθεση του Γιώργου Νταλάρα με την αδημονία του κόσμου να τη δει, μου θύμισε κάτι ανάλογο που συνέβη ένα βράδυ Δευτεριάτικο του 1976, όταν ο Καζαντζίδης παρουσίασε το «Υπάρχω» του Χρήστου Νικολόπουλου και του Πυθαγόρα στην κρατική τηλεόραση με ορχήστρα. Εκείνο το βράδυ άδειασαν οι δρόμοι της Αθήνας και των μεγαλουπόλεων της επαρχίας. Νέκρωσαν τα πάντα κι όλη η Ελλάδα είχε στηθεί μπροστά στις οθόνες για να παρακολουθήσει την εκπομπή με τον Καζαντζίδη, τον μεγαλύτερο τραγουδιστή του Ελληνισμού.
Στη βραδιά του Γιώργου Νταλάρα στο MEGA όλα κύλησαν άψογα, εξαιρετικά θα έλεγα. Ο Νταλάρας σε κάθε του εμφάνιση μοιάζει να λειτουργεί σαν να ψάχνει κάποιες γωνίες, κάποιες κόγχες στο ελληνικό μουσικό τοπίο που διαφυλάσσουν στο ακέραιο φωνές, μουσικές, στίχους, ποιήματα και πρόσωπα που στοίχειωσαν το παρελθόν μας αλλά ταυτόχρονα επικαιροποιούνται στον ενεστώτα χρόνο.
Στάθηκε με τη κιθάρα του μπροστά στις κάμερες και πίσω του μια καταπληκτική ορχήστρα με εξαιρετικούς μουσικούς και σολίστες για να αναμετρηθεί στα ίσα με δύο ιερά τέρατα του μουσικού πολιτισμού μας, τον Μίκη Θεοδωράκη που είναι η καρδιά της Ρωμιοσύνης και τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον μυθικό αναμορφωτή του ελληνικού τραγουδιού. Δίπλα του εξαιρετικοί τραγουδιστές που γνώριζαν απόλυτα τι πρέπει να κάνουν, γιατί το έργο δεν ήταν και τόσο εύκολο για να «παιχτεί». Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Δημήτρης Μπάσης, η Ελεονώρα Ζουγανέλη και οι νεότεροι Χρήστος Μάστορας και Ασπασία Στρατηγού.
Ο Νταλάρας σαν ένας χρυσοθήρας, έσκαψε και έψαξε μέσα στα νταμάρια της ελληνικής ποίησης και στιχογραφίας και έβγαλε χρυσό από στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Γιάννη Ρίτσου, του Μάνου Ελευθερίου, του Γιάννη Θεοδωράκη και άλλων. Τραγούδια που αγνοούν πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που είναι έγκλειστοι του ραδιοφωνικού marketing και της play list.
Ο Γιώργος Νταλάρας επιλέγει να ερμηνεύει τραγούδια που ξεπηδούν μέσα από την ψυχική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, είτε πρόκειται για ρεμπέτικο, λαϊκό, έντεχνο ή πολιτικό χωρίς να είναι πομπώδες ή εκκωφαντικό. Έχει την ικανότητα να δίνει φωνή στις εσωτερικές σιωπές και ανησυχίες του Έλληνα και να τις στέλνει κατευθείαν στα χείλη του και να τραγουδούν μαζί. Έχει γνώση, αισθητική και στέκεται με σεβασμό απέναντι στους δημιουργούς, με αρμονία και μέτρο, ξορκίζοντας τα φαντάσματα της μουσικής κακογουστιάς που σουλατσάρουν δίπλα μας.
Είναι ένας δανδής του ελληνικού τραγουδιού, ένας εστέτ μανιακός με τον ήχο, που μας θυμίζει ότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το «δαιμόνιο» είναι ο πρωταγωνιστής κάθε αληθινής δημιουργίας.
Αχ βρε Γιώργο μακάρι να μας έδινες περισσότερες ευκαιρίες για να παίρνουμε ανάσες από το αληθινό και ανθοφόρο τραγούδι, ιδιαίτερα στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνάμε.
Από τα γραφόμενα στο Τύπο και στο διαδίκτυο, η μισή Ελλάδα σχεδόν, κάθισε στους καναπέδες και στα μπαλκόνια, μπροστά στις τηλεοράσεις με αναψυκτικά, ποτά και ξηροκάρπια για να απολαύσει το περίπου δυόμιση ωρών πρόγραμμα.
Αμέτρητα ήταν τα ψηφιακά μηνύματα θαυμαστών που εστάλησαν. Πολλά δε εξ αυτών ήταν ιδιαιτέρως ευρηματικά και χαριτωμένα.
Αυτή η τηλεοπτική κατάθεση του Γιώργου Νταλάρα με την αδημονία του κόσμου να τη δει, μου θύμισε κάτι ανάλογο που συνέβη ένα βράδυ Δευτεριάτικο του 1976, όταν ο Καζαντζίδης παρουσίασε το «Υπάρχω» του Χρήστου Νικολόπουλου και του Πυθαγόρα στην κρατική τηλεόραση με ορχήστρα. Εκείνο το βράδυ άδειασαν οι δρόμοι της Αθήνας και των μεγαλουπόλεων της επαρχίας. Νέκρωσαν τα πάντα κι όλη η Ελλάδα είχε στηθεί μπροστά στις οθόνες για να παρακολουθήσει την εκπομπή με τον Καζαντζίδη, τον μεγαλύτερο τραγουδιστή του Ελληνισμού.
Στη βραδιά του Γιώργου Νταλάρα στο MEGA όλα κύλησαν άψογα, εξαιρετικά θα έλεγα. Ο Νταλάρας σε κάθε του εμφάνιση μοιάζει να λειτουργεί σαν να ψάχνει κάποιες γωνίες, κάποιες κόγχες στο ελληνικό μουσικό τοπίο που διαφυλάσσουν στο ακέραιο φωνές, μουσικές, στίχους, ποιήματα και πρόσωπα που στοίχειωσαν το παρελθόν μας αλλά ταυτόχρονα επικαιροποιούνται στον ενεστώτα χρόνο.
Στάθηκε με τη κιθάρα του μπροστά στις κάμερες και πίσω του μια καταπληκτική ορχήστρα με εξαιρετικούς μουσικούς και σολίστες για να αναμετρηθεί στα ίσα με δύο ιερά τέρατα του μουσικού πολιτισμού μας, τον Μίκη Θεοδωράκη που είναι η καρδιά της Ρωμιοσύνης και τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον μυθικό αναμορφωτή του ελληνικού τραγουδιού. Δίπλα του εξαιρετικοί τραγουδιστές που γνώριζαν απόλυτα τι πρέπει να κάνουν, γιατί το έργο δεν ήταν και τόσο εύκολο για να «παιχτεί». Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Δημήτρης Μπάσης, η Ελεονώρα Ζουγανέλη και οι νεότεροι Χρήστος Μάστορας και Ασπασία Στρατηγού.
Ο Νταλάρας σαν ένας χρυσοθήρας, έσκαψε και έψαξε μέσα στα νταμάρια της ελληνικής ποίησης και στιχογραφίας και έβγαλε χρυσό από στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Γιάννη Ρίτσου, του Μάνου Ελευθερίου, του Γιάννη Θεοδωράκη και άλλων. Τραγούδια που αγνοούν πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που είναι έγκλειστοι του ραδιοφωνικού marketing και της play list.
Ο Γιώργος Νταλάρας επιλέγει να ερμηνεύει τραγούδια που ξεπηδούν μέσα από την ψυχική ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, είτε πρόκειται για ρεμπέτικο, λαϊκό, έντεχνο ή πολιτικό χωρίς να είναι πομπώδες ή εκκωφαντικό. Έχει την ικανότητα να δίνει φωνή στις εσωτερικές σιωπές και ανησυχίες του Έλληνα και να τις στέλνει κατευθείαν στα χείλη του και να τραγουδούν μαζί. Έχει γνώση, αισθητική και στέκεται με σεβασμό απέναντι στους δημιουργούς, με αρμονία και μέτρο, ξορκίζοντας τα φαντάσματα της μουσικής κακογουστιάς που σουλατσάρουν δίπλα μας.
Είναι ένας δανδής του ελληνικού τραγουδιού, ένας εστέτ μανιακός με τον ήχο, που μας θυμίζει ότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το «δαιμόνιο» είναι ο πρωταγωνιστής κάθε αληθινής δημιουργίας.
Αχ βρε Γιώργο μακάρι να μας έδινες περισσότερες ευκαιρίες για να παίρνουμε ανάσες από το αληθινό και ανθοφόρο τραγούδι, ιδιαίτερα στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνάμε.
