Είναι από αυτές τις ημέρες που ο ουρανός χαμηλώνει και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων στριμώχνονται κάτω από τις ομπρέλες, για να μην κατρακυλήσουν μαζί με το νερό της βροχής στα ρείθρα των πεζοδρομίων.
Η πόλη βυθίζεται σε ενός είδους αναρχία που ρέει στα θεμέλιά της, απειλώντας να διασαλεύσει την υποτιθέμενη στέρεη τάξη της. Απεχθάνεται οποιονδήποτε αιφνιδιασμό και πάσης φύσεως ανυπότακτο εισβολέα η πόλη.
Η βροχή είναι ανεπιθύμητη, υπενθυμίζει τη ρευστότητα των πραγμάτων, ζωντανεύει τη φαντασία, που σαλπάρει αθόρυβα σαν χάρτινο καραβάκι στα άγρια πελάγη των λεωφόρων και κλονίζει τη συμπαγή πειθαρχία των ρεαλιστών.
Αγαπώ τη βροχή, τον ρυθμικό, πεισματικό της ήχο. Τα ραγισμένα παράθυρα και τις ασπρόμαυρες ναυαγισμένες εικόνες. Τα κορίτσια με τις πολύχρωμες ομπρέλες που αποφεύγουν με χορευτικά βήματα τα λιμνάζοντα νερά. Τους μοναχικούς περαστικούς που στέκονται στωικά κάτω από τις μαρκίζες έως ότου καταλαγιάσει η ορμή της και προσέχουν για πρώτη φορά λεπτομέρειες του τοπίου που χιλιάδες φορές, βιαστικά είχαν προσπεράσει.
Το ελεύθερο νερό έχει τη δική του ζωή, αποκαλύπτει νέες διαδρομές, σμιλεύει τα τσιμέντα και τις ψυχές, ελαφραίνει το βάρος των ξεχασμένων ονείρων και μεταφέρει στη θάλασσα τα συντρίμμια, κάθε διάτρητης βεβαιότητας.
Κι όμως το στοχείο που μέσα του εκκολάφθηκε η ζωή ο προηγμένος μας ψυφιακός πολιτισμός το αντιμετωπίζει σαν κατάρα, ενός άσπλαχνου σαμάνου.
Την αθώα ορμή, την πανίσχυρη δύναμη της αέναης αναγέννησης.
Είναι από αυτές τις ημέρες που ο ουρανός χαμηλώνει, οι γλάροι τρελαίνονται και στο πικάπ λικνίζεται αργά το “A foggy day”. Οι φωνές της Ella και του Louis στροβιλίζονται αγκαλιασμένες στις 33 στροφές, φτιαγμένες η μία για την άλλη και δίνουν νόημα στο λυτρωτικά «ακατάστατο» τοπίο.
Υ.Γ Το φως εντωμεταξύ επανέφερε και πάλι τα χρώματα στον κόσμο, λαμπερά κάτω από το κάτοπτρο των τρεμάμενων σταγόνων.
Η πόλη βυθίζεται σε ενός είδους αναρχία που ρέει στα θεμέλιά της, απειλώντας να διασαλεύσει την υποτιθέμενη στέρεη τάξη της. Απεχθάνεται οποιονδήποτε αιφνιδιασμό και πάσης φύσεως ανυπότακτο εισβολέα η πόλη.
Η βροχή είναι ανεπιθύμητη, υπενθυμίζει τη ρευστότητα των πραγμάτων, ζωντανεύει τη φαντασία, που σαλπάρει αθόρυβα σαν χάρτινο καραβάκι στα άγρια πελάγη των λεωφόρων και κλονίζει τη συμπαγή πειθαρχία των ρεαλιστών.
Αγαπώ τη βροχή, τον ρυθμικό, πεισματικό της ήχο. Τα ραγισμένα παράθυρα και τις ασπρόμαυρες ναυαγισμένες εικόνες. Τα κορίτσια με τις πολύχρωμες ομπρέλες που αποφεύγουν με χορευτικά βήματα τα λιμνάζοντα νερά. Τους μοναχικούς περαστικούς που στέκονται στωικά κάτω από τις μαρκίζες έως ότου καταλαγιάσει η ορμή της και προσέχουν για πρώτη φορά λεπτομέρειες του τοπίου που χιλιάδες φορές, βιαστικά είχαν προσπεράσει.
Το ελεύθερο νερό έχει τη δική του ζωή, αποκαλύπτει νέες διαδρομές, σμιλεύει τα τσιμέντα και τις ψυχές, ελαφραίνει το βάρος των ξεχασμένων ονείρων και μεταφέρει στη θάλασσα τα συντρίμμια, κάθε διάτρητης βεβαιότητας.
Κι όμως το στοχείο που μέσα του εκκολάφθηκε η ζωή ο προηγμένος μας ψυφιακός πολιτισμός το αντιμετωπίζει σαν κατάρα, ενός άσπλαχνου σαμάνου.
Την αθώα ορμή, την πανίσχυρη δύναμη της αέναης αναγέννησης.
Είναι από αυτές τις ημέρες που ο ουρανός χαμηλώνει, οι γλάροι τρελαίνονται και στο πικάπ λικνίζεται αργά το “A foggy day”. Οι φωνές της Ella και του Louis στροβιλίζονται αγκαλιασμένες στις 33 στροφές, φτιαγμένες η μία για την άλλη και δίνουν νόημα στο λυτρωτικά «ακατάστατο» τοπίο.
Υ.Γ Το φως εντωμεταξύ επανέφερε και πάλι τα χρώματα στον κόσμο, λαμπερά κάτω από το κάτοπτρο των τρεμάμενων σταγόνων.
