O Nick δεν είναι πλέον ικανός να παίζει κιθάρα λόγω της εξουθενωτικής αρθρίτιδας στα χέρια του, αλλά εξακολουθεί να του αρέσει να τραγουδά. Έτσι, συμφώνησε να ηχογραφήσει αυτό το άλμπουμ, το πρώτο του μετά από πολλά χρόνια με πολλούς φίλους του
Γεννημένος το 1938, ο Nick Gravenites μεγάλωσε στη νότια πλευρά του Σικάγο, όπου έμαθε τα μπλουζ από πολλούς μεγάλους του Σικάγο, όπως οι Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Jimmy Reed και Otis Rush μεταξύ άλλων. Έκανε παρέα με ένα σωρό “καλά παιδιά” όπως οι Elvin Bishop, Paul Butterfield και Michael Bloomfield που οδήγησε στη δημιουργία του λευκού μπλουζ γκρουπ, The Paul Butterfield Blues Band. Έγραψε τα κλασικά “Born in Chicago” και “East West” για αυτό το γκρουπ.
Το 1965, ο Νικ μετακόμισε στη Δυτική Ακτή, όπου γρήγορα ριζώθηκε στη μουσική σκηνή της Καλιφόρνια, ερμηνεύοντας, γράφοντας ή αναλαμβάνοντας την παραγωγή σε πολλά από τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από τα δημοφιλή γκρουπ εκείνης της εποχής. Το 1967, ο Nick και ο Bloomfield ενώθηκαν με τον κημπορντίστα Barry Goldberg και τον ντράμερ Buddy Miles στους The Electric Flag, ένα από τα πρώτα γκρουπ που ενσωμάτωσαν τα κόρνα στον ήχο των μπλουζ.
Στη συνέχεια, ο Nick εντάχθηκε στους Big Brother και The Holding Company και ήταν μέλος αυτού του συγκροτήματος από το 1969 έως το 1972, όπου έγινε φίλος με την Janis Joplin. Έγραψε το τραγούδι "Buried Alive in The Blues" για εκείνη και ήταν προγραμματισμένο να ηχογραφήσει το τραγούδι μαζί της την ημέρα που πέθανε. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε ως ορχηστρικό στο δίσκο Pearl ως φόρος τιμής στον Janis που κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατό της. Οι συνθέσεις του έχουν ηχογραφηθεί από τους Big Brother, Pure Prairie League, Tracy Nelson, Roy Buchanan και από τους μεγάλους μπλουζίστες Howlin’ Wolf, Otis Rush, Jimmy Witherspoon και James Cotton και μια μεγάλη λίστα άλλων.
Έχει εμφανιστεί σε περίπου 40 άλμπουμ ως τραγουδιστής, κιθαρίστας, τραγουδοποιός και παραγωγός. Ένα από τα συγκροτήματα της Δυτικής Ακτής που έκανε παραγωγή ήταν οι Quicksilver Messenger Service, όπου έγινε φίλος με τον John Cipollina. Οι δυο τους σχημάτισαν το Gravenites – Cipollina Band που περιόδευσε εκτενώς στην Ευρώπη και οδήγησε σε ένα άλμπουμ, το Monkey Medicine, που κυκλοφόρησε το 1982 και σε ένα ζωντανό άλμπουμ που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια αργότερα ηχογραφημένο σε μια συναυλία στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας.
Ο Nick συνέχισε να ερμηνεύει και να ηχογραφεί μουσική μόνος του και με πολλούς άλλους από εκείνη την περίοδο. Δυστυχώς δεν είναι πλέον ικανός να παίζει κιθάρα λόγω της εξουθενωτικής αρθρίτιδας στα χέρια του, αλλά εξακολουθεί να του αρέσει να τραγουδά. Έτσι, συμφώνησε να ηχογραφήσει αυτό το άλμπουμ, το πρώτο του μετά από πολλά χρόνια με πολλούς φίλους του όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Pete Sears ανέλαβε την παραγωγή του άλμπουμ και παίζει μπάσο και πιάνο με τον Wally Ingram να παίζει ντραμς στα περισσότερα κομμάτια. Πέντε από τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν το 2022 και τα δύο τελευταία ηχογραφήθηκαν το καλοκαίρι του 2023. Ήλπιζαν ότι θα ηχογραφούσε μερικά ακόμη τραγούδια για το άλμπουμ, αλλά ο Gravenites αποφάσισε ότι οι ηχογραφήσεις ήταν πολύ κουραστικές. Έτσι βγήκαν 7 κομμάτια διάρκειας 28 λεπτών και 30 δεύτερα με τίτλο Nick Gravenites – Rogue Blues (M.C. Records)
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Poor Boy" του Howlin' Wolf, το οποίο περιλάμβανε τους δύο τελευταίους στίχους που γράφτηκαν από τον Nick για το τραγούδι. Το τραγούδι δηλώνει ότι θέλει να “επιστρέφει στο Σικάγο”. Καλεσμένος του ο Charlie Musselwhite στη φυσαρμόνικα. Επίσης στους guests ο Jimmy Vivino παίζει κιθάρα στο "Blues Singers" καθώς ο Nick αναπολεί όλους τους σπουδαίους τραγουδιστές των blues καθώς φέρνει μια μικρή σύγκριση με τους τραγουδιστές. Ο Lester Chambers παίζει τη φυσαρμόνικα στο "Left Hand Soul" με ένα ιδιαίτερα ψυχαγωγικό πιάνο από τον Pete. Ο Nick λέει ότι “οι άνθρωποι προσπαθούν να αγοράσουν ένα νέο αυτοκίνητο κάθε χρόνο, μόνο και μόνο για να κυκλοφορούν μόνοι”.
Ο Willard Dixon στο κλαρίνο και ο Keith Baltz στο sousaphone δίνουν μια αίσθηση Νέας Ορλεάνης στο "Blackberry Jam". Λέει ότι μπορείς να τα φας κίτρινα ροδάκινα μέχρι να τρέξει ο χυμός σου στο πρόσωπό σου, αλλά η μαρμελάδα βατόμουρο είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου», που μπορεί να έχει άλλη χροιά καθώς τη ρωτά «αν θυμάσαι πότε σε ανέβασα εκείνες τις σκάλες». Οι Musselwhite και Vivino στη συνέχεια συναντούν τον Nick σε ένα κλασικό "Blues Back Off of Me".
Ο Pete Sears προσθέτει το ακορντεόν με τον Nick να τραγουδά ότι “πήρα ό,τι χρειαζόμουν για να κρατηθώ ζωντανός σε μια Brown Paper Bag” σε κάτι σαν πόλκα γραμμένο ως ανάμνηση των πρώτων ημερών του. Ο ντράμερ των Blues Project, Roy Blumenfeld, ο οποίος δούλεψε με τον Nick σε πολλές από τις προσπάθειές του τη δεκαετία του 1980 συμμετέχει επίσης ως καλεσμένος στα ντραμς για το τελευταίο τραγούδι "What Time Is It". Ο Barry Sless προσθέτει επίσης μια πινελιά με πεντάλ και ακουστική κιθάρα στο countrified blues “What Time Is It?” όπου ο Nick θρηνεί το παρελθόν του, τραγουδώντας “πίνω από τις 4 Ιουλίου και τώρα έχει αρχίσει να χιονίζει” και αναγνωρίζει ότι “έχασα τα γλυκά μου όνειρα".
Τα φωνητικά του Nick είναι κάπως ξεπερασμένα. Η φωνή του ακούγεται ελαφρώς πιο γκριζαρισμένη στα δύο τελευταία κομμάτια που ηχογραφήθηκαν ένα χρόνο μετά τα προηγούμενα πέντε. Αλλά τα τραγούδια εξακολουθούν να ερμηνεύονται ζεστά και επαγγελματικά, και σίγουρα μια κατάλληλη παρουσίαση του ταλέντου του μουσικού που εκτίθεται εδώ και σχεδόν 60 χρόνια. Ο Νικ μπήκε στο The Blues Hall of Fame το 2006 και στο Rock and Roll Hall of Fame το 2015.
Ακούστε το άλμπουμ ΕΔΩ
Γεννημένος το 1938, ο Nick Gravenites μεγάλωσε στη νότια πλευρά του Σικάγο, όπου έμαθε τα μπλουζ από πολλούς μεγάλους του Σικάγο, όπως οι Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Jimmy Reed και Otis Rush μεταξύ άλλων. Έκανε παρέα με ένα σωρό “καλά παιδιά” όπως οι Elvin Bishop, Paul Butterfield και Michael Bloomfield που οδήγησε στη δημιουργία του λευκού μπλουζ γκρουπ, The Paul Butterfield Blues Band. Έγραψε τα κλασικά “Born in Chicago” και “East West” για αυτό το γκρουπ.
Το 1965, ο Νικ μετακόμισε στη Δυτική Ακτή, όπου γρήγορα ριζώθηκε στη μουσική σκηνή της Καλιφόρνια, ερμηνεύοντας, γράφοντας ή αναλαμβάνοντας την παραγωγή σε πολλά από τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από τα δημοφιλή γκρουπ εκείνης της εποχής. Το 1967, ο Nick και ο Bloomfield ενώθηκαν με τον κημπορντίστα Barry Goldberg και τον ντράμερ Buddy Miles στους The Electric Flag, ένα από τα πρώτα γκρουπ που ενσωμάτωσαν τα κόρνα στον ήχο των μπλουζ.
Στη συνέχεια, ο Nick εντάχθηκε στους Big Brother και The Holding Company και ήταν μέλος αυτού του συγκροτήματος από το 1969 έως το 1972, όπου έγινε φίλος με την Janis Joplin. Έγραψε το τραγούδι "Buried Alive in The Blues" για εκείνη και ήταν προγραμματισμένο να ηχογραφήσει το τραγούδι μαζί της την ημέρα που πέθανε. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε ως ορχηστρικό στο δίσκο Pearl ως φόρος τιμής στον Janis που κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατό της. Οι συνθέσεις του έχουν ηχογραφηθεί από τους Big Brother, Pure Prairie League, Tracy Nelson, Roy Buchanan και από τους μεγάλους μπλουζίστες Howlin’ Wolf, Otis Rush, Jimmy Witherspoon και James Cotton και μια μεγάλη λίστα άλλων.
Έχει εμφανιστεί σε περίπου 40 άλμπουμ ως τραγουδιστής, κιθαρίστας, τραγουδοποιός και παραγωγός. Ένα από τα συγκροτήματα της Δυτικής Ακτής που έκανε παραγωγή ήταν οι Quicksilver Messenger Service, όπου έγινε φίλος με τον John Cipollina. Οι δυο τους σχημάτισαν το Gravenites – Cipollina Band που περιόδευσε εκτενώς στην Ευρώπη και οδήγησε σε ένα άλμπουμ, το Monkey Medicine, που κυκλοφόρησε το 1982 και σε ένα ζωντανό άλμπουμ που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια αργότερα ηχογραφημένο σε μια συναυλία στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας.
Ο Nick συνέχισε να ερμηνεύει και να ηχογραφεί μουσική μόνος του και με πολλούς άλλους από εκείνη την περίοδο. Δυστυχώς δεν είναι πλέον ικανός να παίζει κιθάρα λόγω της εξουθενωτικής αρθρίτιδας στα χέρια του, αλλά εξακολουθεί να του αρέσει να τραγουδά. Έτσι, συμφώνησε να ηχογραφήσει αυτό το άλμπουμ, το πρώτο του μετά από πολλά χρόνια με πολλούς φίλους του όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Pete Sears ανέλαβε την παραγωγή του άλμπουμ και παίζει μπάσο και πιάνο με τον Wally Ingram να παίζει ντραμς στα περισσότερα κομμάτια. Πέντε από τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν το 2022 και τα δύο τελευταία ηχογραφήθηκαν το καλοκαίρι του 2023. Ήλπιζαν ότι θα ηχογραφούσε μερικά ακόμη τραγούδια για το άλμπουμ, αλλά ο Gravenites αποφάσισε ότι οι ηχογραφήσεις ήταν πολύ κουραστικές. Έτσι βγήκαν 7 κομμάτια διάρκειας 28 λεπτών και 30 δεύτερα με τίτλο Nick Gravenites – Rogue Blues (M.C. Records)
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Poor Boy" του Howlin' Wolf, το οποίο περιλάμβανε τους δύο τελευταίους στίχους που γράφτηκαν από τον Nick για το τραγούδι. Το τραγούδι δηλώνει ότι θέλει να “επιστρέφει στο Σικάγο”. Καλεσμένος του ο Charlie Musselwhite στη φυσαρμόνικα. Επίσης στους guests ο Jimmy Vivino παίζει κιθάρα στο "Blues Singers" καθώς ο Nick αναπολεί όλους τους σπουδαίους τραγουδιστές των blues καθώς φέρνει μια μικρή σύγκριση με τους τραγουδιστές. Ο Lester Chambers παίζει τη φυσαρμόνικα στο "Left Hand Soul" με ένα ιδιαίτερα ψυχαγωγικό πιάνο από τον Pete. Ο Nick λέει ότι “οι άνθρωποι προσπαθούν να αγοράσουν ένα νέο αυτοκίνητο κάθε χρόνο, μόνο και μόνο για να κυκλοφορούν μόνοι”.
Ο Willard Dixon στο κλαρίνο και ο Keith Baltz στο sousaphone δίνουν μια αίσθηση Νέας Ορλεάνης στο "Blackberry Jam". Λέει ότι μπορείς να τα φας κίτρινα ροδάκινα μέχρι να τρέξει ο χυμός σου στο πρόσωπό σου, αλλά η μαρμελάδα βατόμουρο είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου», που μπορεί να έχει άλλη χροιά καθώς τη ρωτά «αν θυμάσαι πότε σε ανέβασα εκείνες τις σκάλες». Οι Musselwhite και Vivino στη συνέχεια συναντούν τον Nick σε ένα κλασικό "Blues Back Off of Me".
Ο Pete Sears προσθέτει το ακορντεόν με τον Nick να τραγουδά ότι “πήρα ό,τι χρειαζόμουν για να κρατηθώ ζωντανός σε μια Brown Paper Bag” σε κάτι σαν πόλκα γραμμένο ως ανάμνηση των πρώτων ημερών του. Ο ντράμερ των Blues Project, Roy Blumenfeld, ο οποίος δούλεψε με τον Nick σε πολλές από τις προσπάθειές του τη δεκαετία του 1980 συμμετέχει επίσης ως καλεσμένος στα ντραμς για το τελευταίο τραγούδι "What Time Is It". Ο Barry Sless προσθέτει επίσης μια πινελιά με πεντάλ και ακουστική κιθάρα στο countrified blues “What Time Is It?” όπου ο Nick θρηνεί το παρελθόν του, τραγουδώντας “πίνω από τις 4 Ιουλίου και τώρα έχει αρχίσει να χιονίζει” και αναγνωρίζει ότι “έχασα τα γλυκά μου όνειρα".
Τα φωνητικά του Nick είναι κάπως ξεπερασμένα. Η φωνή του ακούγεται ελαφρώς πιο γκριζαρισμένη στα δύο τελευταία κομμάτια που ηχογραφήθηκαν ένα χρόνο μετά τα προηγούμενα πέντε. Αλλά τα τραγούδια εξακολουθούν να ερμηνεύονται ζεστά και επαγγελματικά, και σίγουρα μια κατάλληλη παρουσίαση του ταλέντου του μουσικού που εκτίθεται εδώ και σχεδόν 60 χρόνια. Ο Νικ μπήκε στο The Blues Hall of Fame το 2006 και στο Rock and Roll Hall of Fame το 2015.
Ακούστε το άλμπουμ ΕΔΩ
