Έκπληξη προκάλεσε η κίνηση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να σβήσει το εντυπωσιακό γκράφιτι του Γιώργου Κόφτη με την μορφή του Θόδωρου Αγγελλόπουλου.
Ο καλλιτέχνης μίλησε στο TheOpinion για την κίνησή του και την έκπληξη που ένιωσε όταν είδε τον τοίχο που δημιούργησε να βάφτηκε ξανά από τους ανθρώπους του ΑΠΘ. Παράλληλα ζητούνται επιμόνως απαντήσεις επισήμως από την πρυτανεία του ΑΠΘ για την απόφασή τους.
Η προσωπογραφία του Θεοδώρου Αγγελόπουλου δημιουργήθηκε στις 8 Ιουλίου από τον Γιώργο Κόφτη, έξω από την αίθουσα τελετών του ΑΠΘ. Ο καλλιτέχνης περνώντας χθες από το σημείο, συνειδητοποίησε πως σε λιγότερο από επτά ημέρες το γκράφιτι…εξαφανίστηκε.
«Στην πραγματικότητα έχουν δικαίωμα να το σβήσουν. Το θέμα είναι το γιατί και ποιος το αποφασίζει» αναρωτιέται ο καλλιτέχνης μέσω του TheOpinion.
«Υπάρχουν άπειρα κτίρια τα οποία είναι υπέρ λερωμένα με γκράφιτι “άσχημα” για πάνω από τέσσερα και πέντε χρόνια. Το έργο ήταν απόλυτα ταιριαστό με τον χώρο. Ένας Αγγελόπουλος ταιριάζει στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Για εμένα όλο αυτό είναι ένα σκοτάδι» προσθέτει.
Ο ίδιος σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε αναφέρει:
H ανάρτηση του καλλιτέχνη για το γκράφιτι με την προσωπογραφία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
«Σήμερα έσβησαν στο ΑΠΘ μια προσωπογραφία του Αγγελόπουλου που είχα κάνει πριν κάνα μήνα. Προφανώς και τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι παράτυπες. Επίσης αυτονόητο είναι το να μην επιτραπεί να γίνει το πανεπιστήμιο χάος.
Παρόλα αυτά, το ζήτημα για μένα είναι οι αποφάσεις. Ποια επιλέγεις να κρατήσεις και ποια όχι. Τι σημαίνει πανεπιστήμιο. Τι σημαίνει αισθητική, τι σημαίνει ιδέα, πρωτοβουλία και πως όλα αυτά έρχονται σε άμεση σύγκρουση με την τυπολατρία, την μίζερη και άνευ κριτικής τήρηση κανόνων.
Πως στο κάτω κάτω ένας οργανισμός που θα μπορούσε να αποθεώνει την ελευθερία του νου, την μελέτη, την ανάγκη για διερεύνηση του κόσμου αλλά και του εαυτού μας καταλήγει ένα μίζερο ίδρυμα που δεν διαφέρει και πολύ από την αισθητική της χούντας. Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά που αποφάσισε το ίδιο το ίδρυμα να σβήσει τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο από την αίθουσα τελετών.
Ήρθε άθελά του και ολοκλήρωσε με αυτήν του την κίνηση την ίδια την απόπειρά μου να θυμίσω το βλέμμα του μεγάλου σκηνοθέτη. Του ανθρώπου που διάβασε την ιστορία της χωρας με το βάθος και την ακρίβεια που της αξίζει. Κρίμα που δεν ήμουν εκεί της στιγμή του αφανισμού . Ήθελα να δω τον υπάλληλο που με την νωχελιά του πήρε την μπογιά και τον εξαφάνισε. Με τις βουρτσιές του να ανακουφίζει το ΑΠΘ από το επίμονο βλέμμα του μεγάλου Τεό. Το έργο πέτυχε τον σκοπό του λοιπόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που σβήνουν έργα αξίας (δεν μιλώ για το δικό μου). Έσβησαν μια εξαιρετική γκουέρνικα πριν δύο χρόνια μιας αγαπημένης μου πρώην μαθήτριας όπου ένιωθα τόσο μεγάλο καμάρι για την πρόοδο της, αλλά και αυτή ήρθε αντιμέτωπη με το ίδρυμα. Ένα ίδρυμα που επιτελεί σχεδόν το αντίθετο από ότι θα ‘πρεπε. Αντί να προάγει και να εμψυχώνει την ιδέα και την σκέψη, κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να την χαντακώνει.
Κλείνοντας,το μόνο που θα κάνω και θα ευχηθώ είναι να δώσει πείσμα αυτό στους απανταχού καλλιτέχνες της πόλης αλλά και της χώρας να αγνοήσουν με πείσμα αυτόν τον ζόφο και να πέσουν με τα μούτρα στην δουλειά, στην όρεξη, στο φως».
Ο καλλιτέχνης μίλησε στο TheOpinion για την κίνησή του και την έκπληξη που ένιωσε όταν είδε τον τοίχο που δημιούργησε να βάφτηκε ξανά από τους ανθρώπους του ΑΠΘ. Παράλληλα ζητούνται επιμόνως απαντήσεις επισήμως από την πρυτανεία του ΑΠΘ για την απόφασή τους.
Η προσωπογραφία του Θεοδώρου Αγγελόπουλου δημιουργήθηκε στις 8 Ιουλίου από τον Γιώργο Κόφτη, έξω από την αίθουσα τελετών του ΑΠΘ. Ο καλλιτέχνης περνώντας χθες από το σημείο, συνειδητοποίησε πως σε λιγότερο από επτά ημέρες το γκράφιτι…εξαφανίστηκε.
«Στην πραγματικότητα έχουν δικαίωμα να το σβήσουν. Το θέμα είναι το γιατί και ποιος το αποφασίζει» αναρωτιέται ο καλλιτέχνης μέσω του TheOpinion.
«Υπάρχουν άπειρα κτίρια τα οποία είναι υπέρ λερωμένα με γκράφιτι “άσχημα” για πάνω από τέσσερα και πέντε χρόνια. Το έργο ήταν απόλυτα ταιριαστό με τον χώρο. Ένας Αγγελόπουλος ταιριάζει στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Για εμένα όλο αυτό είναι ένα σκοτάδι» προσθέτει.
Ο ίδιος σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε αναφέρει:
H ανάρτηση του καλλιτέχνη για το γκράφιτι με την προσωπογραφία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
«Σήμερα έσβησαν στο ΑΠΘ μια προσωπογραφία του Αγγελόπουλου που είχα κάνει πριν κάνα μήνα. Προφανώς και τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι παράτυπες. Επίσης αυτονόητο είναι το να μην επιτραπεί να γίνει το πανεπιστήμιο χάος.
Παρόλα αυτά, το ζήτημα για μένα είναι οι αποφάσεις. Ποια επιλέγεις να κρατήσεις και ποια όχι. Τι σημαίνει πανεπιστήμιο. Τι σημαίνει αισθητική, τι σημαίνει ιδέα, πρωτοβουλία και πως όλα αυτά έρχονται σε άμεση σύγκρουση με την τυπολατρία, την μίζερη και άνευ κριτικής τήρηση κανόνων.
Πως στο κάτω κάτω ένας οργανισμός που θα μπορούσε να αποθεώνει την ελευθερία του νου, την μελέτη, την ανάγκη για διερεύνηση του κόσμου αλλά και του εαυτού μας καταλήγει ένα μίζερο ίδρυμα που δεν διαφέρει και πολύ από την αισθητική της χούντας. Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά που αποφάσισε το ίδιο το ίδρυμα να σβήσει τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο από την αίθουσα τελετών.
Ήρθε άθελά του και ολοκλήρωσε με αυτήν του την κίνηση την ίδια την απόπειρά μου να θυμίσω το βλέμμα του μεγάλου σκηνοθέτη. Του ανθρώπου που διάβασε την ιστορία της χωρας με το βάθος και την ακρίβεια που της αξίζει. Κρίμα που δεν ήμουν εκεί της στιγμή του αφανισμού . Ήθελα να δω τον υπάλληλο που με την νωχελιά του πήρε την μπογιά και τον εξαφάνισε. Με τις βουρτσιές του να ανακουφίζει το ΑΠΘ από το επίμονο βλέμμα του μεγάλου Τεό. Το έργο πέτυχε τον σκοπό του λοιπόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που σβήνουν έργα αξίας (δεν μιλώ για το δικό μου). Έσβησαν μια εξαιρετική γκουέρνικα πριν δύο χρόνια μιας αγαπημένης μου πρώην μαθήτριας όπου ένιωθα τόσο μεγάλο καμάρι για την πρόοδο της, αλλά και αυτή ήρθε αντιμέτωπη με το ίδρυμα. Ένα ίδρυμα που επιτελεί σχεδόν το αντίθετο από ότι θα ‘πρεπε. Αντί να προάγει και να εμψυχώνει την ιδέα και την σκέψη, κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να την χαντακώνει.
Κλείνοντας,το μόνο που θα κάνω και θα ευχηθώ είναι να δώσει πείσμα αυτό στους απανταχού καλλιτέχνες της πόλης αλλά και της χώρας να αγνοήσουν με πείσμα αυτόν τον ζόφο και να πέσουν με τα μούτρα στην δουλειά, στην όρεξη, στο φως».
