Ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον τόπο καταγωγής του τελευταίου.
Ο πρώτος ήταν 44 χρονών και ο δεύτερος 54 ετών.
Η γνωριμία τους κρατούσε απ’ το 1935.
Ο Ελύτης θα γράψει για τον Εμπειρίκο:
«Ήταν γραφτό, ήταν φυσικό μάλλον, να γίνουμε φίλοι. Φίλοι, με μια φιλία που, μολονότι διένυσε, όπως θα έλεγε ο Κάλβος, «το τέταρτον του αιώνος», δεν κινδύνεψε ποτέ από τίποτε, ούτε για μια στιγμή. Την πρώτη γέφυρα, την είχε ρίξει ο Υπερρεαλισμός. Είναι όμως αμφίβολο, αν θα άντεχε μόνη της αυτή, στα βαριά οχήματα που έμελλε να την περάσουν αργότερα, κι από τις δύο μεριές, αν μια θαυμαστή ταυτότητα στις ιδιοσυγκρασίες μας, δε βοηθούσε να συντονίζονται οι δονήσεις και ν’ αντέχουν τα σιδηρά ελάσματα στους κλυδωνισμούς».
Ο Ελύτης θα σταθεί και στο αντίο Εμπειρίκου, όταν νικήθηκε από τον καρκίνο:
«Ήτανε δειλινό, καλοκαίρι κι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, έφταναν οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν έξω στις πρασιές, γύρω από ένα μεγάλο σιντριβάνι. Να συνεχίζεται η ζωή έτσι, χωρίς να γνοιάζεται κανείς, αν την ίδια εκείνη στιγμή μπορούσε να χάνεται μια ύπαρξη πολύτιμη, μου φαινότανε ανυπόφορο. Δεν είχα παρά να συμμαχήσω με την ήττα. Έφυγα για την Αίγινα και δεν ξαναγύρισα, παρά για να προστεθώ στη μικρή πομπή που ακολούθησε το φέρετρό του, εκεί, στην Κηφισιά, σ’ ένα μικρό κοιμητήριο γαλήνιο, ήμερο σαν την ψυχή του. Τώρα οι επαναστάσεις όλες, είχαν κάνει το δρόμο τους, κι ένα λουλούδι ξανατολμούσε ν’ αρθρώσει το όνομά του. Η οικουμένη επέστρεφε στην Αττική, τον άνθρωπο που της δανείστηκε για μια στιγμή. Δεν ήταν θάνατος αυτός, αλλά ένα φύσημα ελαφρύ, κι ύστερα τα πουλιά και το κελαηδητό τους - μια συνέχεια στην ποίηση κείνου που χανόταν εδώ, για να ξαναβρεθεί κερδισμένος αλλού, για πάντοτε, μέσα στους γαλάζιους ατμούς τ’ ουρανούς λευκές πέτρες…
Αν εχθρευτήκαμε κάτι στη ζωή μας, αγαπητέ μου Ανδρέα, ήταν η κιτρινίλα, η ξεραΐλα, και πάνω απ’ όλα η σημασία στ’ αξιώματα, όπου οι Νεοέλληνες δίνουμε συνεχώς εξετάσεις και παίρνουμε άριστα. Συλλογίζομαι αυτή τη στιγμή την αμηχανία μερικών καθηγητάδων μπροστά στο έργο σου, όχι χωρίς κάποια χαιρεκακία. Επειδή ξέρω πως, βλέποντας τα γραφτά σου - στο βαθμό που μειώνουν απόκλιση από τα καθιερωμένα - με συγκατάβαση, χωρίς να το παίρνουν είδηση, τιμωρούνται».
Ο πρώτος ήταν 44 χρονών και ο δεύτερος 54 ετών.
Η γνωριμία τους κρατούσε απ’ το 1935.
Ο Ελύτης θα γράψει για τον Εμπειρίκο:
«Ήταν γραφτό, ήταν φυσικό μάλλον, να γίνουμε φίλοι. Φίλοι, με μια φιλία που, μολονότι διένυσε, όπως θα έλεγε ο Κάλβος, «το τέταρτον του αιώνος», δεν κινδύνεψε ποτέ από τίποτε, ούτε για μια στιγμή. Την πρώτη γέφυρα, την είχε ρίξει ο Υπερρεαλισμός. Είναι όμως αμφίβολο, αν θα άντεχε μόνη της αυτή, στα βαριά οχήματα που έμελλε να την περάσουν αργότερα, κι από τις δύο μεριές, αν μια θαυμαστή ταυτότητα στις ιδιοσυγκρασίες μας, δε βοηθούσε να συντονίζονται οι δονήσεις και ν’ αντέχουν τα σιδηρά ελάσματα στους κλυδωνισμούς».
Ο Ελύτης θα σταθεί και στο αντίο Εμπειρίκου, όταν νικήθηκε από τον καρκίνο:
«Ήτανε δειλινό, καλοκαίρι κι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, έφταναν οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν έξω στις πρασιές, γύρω από ένα μεγάλο σιντριβάνι. Να συνεχίζεται η ζωή έτσι, χωρίς να γνοιάζεται κανείς, αν την ίδια εκείνη στιγμή μπορούσε να χάνεται μια ύπαρξη πολύτιμη, μου φαινότανε ανυπόφορο. Δεν είχα παρά να συμμαχήσω με την ήττα. Έφυγα για την Αίγινα και δεν ξαναγύρισα, παρά για να προστεθώ στη μικρή πομπή που ακολούθησε το φέρετρό του, εκεί, στην Κηφισιά, σ’ ένα μικρό κοιμητήριο γαλήνιο, ήμερο σαν την ψυχή του. Τώρα οι επαναστάσεις όλες, είχαν κάνει το δρόμο τους, κι ένα λουλούδι ξανατολμούσε ν’ αρθρώσει το όνομά του. Η οικουμένη επέστρεφε στην Αττική, τον άνθρωπο που της δανείστηκε για μια στιγμή. Δεν ήταν θάνατος αυτός, αλλά ένα φύσημα ελαφρύ, κι ύστερα τα πουλιά και το κελαηδητό τους - μια συνέχεια στην ποίηση κείνου που χανόταν εδώ, για να ξαναβρεθεί κερδισμένος αλλού, για πάντοτε, μέσα στους γαλάζιους ατμούς τ’ ουρανούς λευκές πέτρες…
Αν εχθρευτήκαμε κάτι στη ζωή μας, αγαπητέ μου Ανδρέα, ήταν η κιτρινίλα, η ξεραΐλα, και πάνω απ’ όλα η σημασία στ’ αξιώματα, όπου οι Νεοέλληνες δίνουμε συνεχώς εξετάσεις και παίρνουμε άριστα. Συλλογίζομαι αυτή τη στιγμή την αμηχανία μερικών καθηγητάδων μπροστά στο έργο σου, όχι χωρίς κάποια χαιρεκακία. Επειδή ξέρω πως, βλέποντας τα γραφτά σου - στο βαθμό που μειώνουν απόκλιση από τα καθιερωμένα - με συγκατάβαση, χωρίς να το παίρνουν είδηση, τιμωρούνται».
