Σαν σήμερα…
Στις 3 Αυγούστου 1972 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Πέραμα, ο σπουδαίος Γιάννης Παπαϊωάννου…
«Ο Γιάννης Παπαϊωάννου μου πάει πιο πολύ…»
Συζητώντας τον Αύγουστο του 2008 με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, στο πλαίσιο μιας μεγάλης, βιογραφικής συνέντευξης, αποκάλυψε πως ο πιο αγαπημένος του από τους λαϊκούς συνθέτες, ήταν ο Γιάννης Παπαϊωάννου:
Θεωρώ πως ο Παπαϊωάννου, μαζί με τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη, ήταν οι σημαντικότεροι συνθέτες του ρεμπέτικου, αλλά αν με βάλεις να διαλέξω έναν, θα σου πω τον Γιάννη Παπαιωάννου… Μου πάει πιο πολύ…
Σε κάποιο άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Λουκιανός αναφέρθηκε σε ένα δίσκο με τραγούδια σε μουσική του Παπαϊωάννου και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που θα ενορχήστρωνε ο ίδιος, αλλά δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, αφού ο Γιάννης Παπαϊωάννου έφυγε από τη ζωή.
Ήταν αρχές του ’70 που κάναμε πολύ παρέα με τον Λευτέρη τον Παπαδόπουλο, τον Μάνο τον Λοΐζο, τον Νταλάρα στο ξεκίνημά του… Πηγαίναμε τότε στον Τσιτσάνη… Ήταν ο Τσιτσάνης με τον Παπαϊωάννου στις Τζιτζιφιές και ο Λευτέρης τους ήξερε και τον ξέρανε βέβαια. Κάποια στιγμή ο Παπαϊωάννου του είπε «Ρε συ Λευτέρη , έχω κάποιες μελωδίες, που θα ’θελα να τους βάλεις εσύ λόγια, δηλαδή έχω βάλει εγώ, αλλά εσύ μου φαίνεται πως θα ’βαζες καλύτερα….» Και μου λέει και μένα, «Εσύ δεν είσαι που έχεις κάνει το “Όσο αγαπιόμαστε τα δυο” και “Ντόνα Μαντόνα γλυκιά Κεφαλονίτισσα”;» Τότε ήταν επιτυχίες… «Εσύ θα ήθελα να κάνεις τις ορχήστρες που είναι έτσι δροσερές και χαρούμενες…» Αυτό εκεί έμεινε, δεν προχώρησε… Μετά από λίγο καιρό πέθανε, σκοτώθηκε…
Σε ένα ανάλογο περιστατικό βέβαια, αναφέρεται κι ο Γιάννης Παπαϊωάννου στην αυτοβιογραφία του, που επιμελήθηκε ο «ρακοσυλλέκτης» Κώστας Χατζηδουλής:
…Πιο καλός απ’ αυτούς είναι ο Μάνος ο Λοΐζος, ο πιο καλός. Συνθέτης φοβερός, με μεγάλη φλέβα, αλλά τεμπέλης, πολύ τεμπέλης αδερφάκι μου, χειρότερος απ’ τον Στράτο (σ.σ.Παγιουμτζή). Ένα δίσκο θα κάνουμε τώρα μ’ αυτόνε και με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Έχω κάτι παλιές μελωδίες που άμα τις ακούνε τρελαίνονται. Θα τραγουδήσει ο Νταλάρας, μεγάλη φωνή, με νταλκά και χρώμα. Αυτός ο Νταλάρας δεν είναι μόνο καλός τραγουδιστής, αλλά και το καλύτερο παιδί! Το λέω και υπογράφω εγώ ο Παπαϊωάννου! *
Εικάζω λοιπόν πως αυτή η «τεμπελιά» του Μάνου Λοΐζου, την οποία επικαλέστηκε ο Γιάννης Παπαϊωάννου, έγινε η αιτία ώστε να στραφεί στη συνέχεια στον Λουκιανό Κηλαηδόνη για να επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών… Δυστυχώς όμως, «πριν το χάραμα» της 3ης Αυγούστου του 1972 «βγήκε ο χάρος να ψαρέψει με τ’ αγκίστρι του ψυχές…» και ο δίσκος δεν έγινε ποτέ…
Είκοσι χρόνια μετά, το 1992, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης παρουσίασε ένα διπλό album, με τίτλο «Αχ! πατρίδα μου γλυκειά», χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες με παιδικά, καντάδες, «ελαφρά» και ρεμπέτικα, ανάμεσα στα οποία βρήκαν θέση και τρία του «μπάρμπα Γιάννη». Ο περίφημος «Μπουφετζής», συνδημιουργία του με τον Γιώργο Μπάτη, η «Βαγγελίτσα» και το ξακουστό «Της Ζέας το λιμάνι» σε στίχους του θρυλικού «Τσάντα», που μπορείτε να ακούσετε στο video, μαζί με το απόσπασμα της συνέντευξης του Λουκιανού…
Έκαναν φωνητικά η Αφροδίτη Μάνου, η Μαρία Δημητριάδη και ο Ντίνος Αποστόλου κι έπαιξαν η Βαγγελιώ Μαργαρώνη (πιάνο), ο Δημήτρης Μαργιολάς (μπουζούκι), ο Στέλιος Λαδόπουλος (κοντραμπάσο) και ο Τώνης Άγας (κιθάρα).
*Γιάννης Παπαϊωάννου «Ντόμπρα και σταράτα» («Κάκτος», 1982)
Στις 3 Αυγούστου 1972 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Πέραμα, ο σπουδαίος Γιάννης Παπαϊωάννου…
«Ο Γιάννης Παπαϊωάννου μου πάει πιο πολύ…»
Συζητώντας τον Αύγουστο του 2008 με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, στο πλαίσιο μιας μεγάλης, βιογραφικής συνέντευξης, αποκάλυψε πως ο πιο αγαπημένος του από τους λαϊκούς συνθέτες, ήταν ο Γιάννης Παπαϊωάννου:
Θεωρώ πως ο Παπαϊωάννου, μαζί με τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη, ήταν οι σημαντικότεροι συνθέτες του ρεμπέτικου, αλλά αν με βάλεις να διαλέξω έναν, θα σου πω τον Γιάννη Παπαιωάννου… Μου πάει πιο πολύ…
Σε κάποιο άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Λουκιανός αναφέρθηκε σε ένα δίσκο με τραγούδια σε μουσική του Παπαϊωάννου και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που θα ενορχήστρωνε ο ίδιος, αλλά δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, αφού ο Γιάννης Παπαϊωάννου έφυγε από τη ζωή.
Ήταν αρχές του ’70 που κάναμε πολύ παρέα με τον Λευτέρη τον Παπαδόπουλο, τον Μάνο τον Λοΐζο, τον Νταλάρα στο ξεκίνημά του… Πηγαίναμε τότε στον Τσιτσάνη… Ήταν ο Τσιτσάνης με τον Παπαϊωάννου στις Τζιτζιφιές και ο Λευτέρης τους ήξερε και τον ξέρανε βέβαια. Κάποια στιγμή ο Παπαϊωάννου του είπε «Ρε συ Λευτέρη , έχω κάποιες μελωδίες, που θα ’θελα να τους βάλεις εσύ λόγια, δηλαδή έχω βάλει εγώ, αλλά εσύ μου φαίνεται πως θα ’βαζες καλύτερα….» Και μου λέει και μένα, «Εσύ δεν είσαι που έχεις κάνει το “Όσο αγαπιόμαστε τα δυο” και “Ντόνα Μαντόνα γλυκιά Κεφαλονίτισσα”;» Τότε ήταν επιτυχίες… «Εσύ θα ήθελα να κάνεις τις ορχήστρες που είναι έτσι δροσερές και χαρούμενες…» Αυτό εκεί έμεινε, δεν προχώρησε… Μετά από λίγο καιρό πέθανε, σκοτώθηκε…
Σε ένα ανάλογο περιστατικό βέβαια, αναφέρεται κι ο Γιάννης Παπαϊωάννου στην αυτοβιογραφία του, που επιμελήθηκε ο «ρακοσυλλέκτης» Κώστας Χατζηδουλής:
…Πιο καλός απ’ αυτούς είναι ο Μάνος ο Λοΐζος, ο πιο καλός. Συνθέτης φοβερός, με μεγάλη φλέβα, αλλά τεμπέλης, πολύ τεμπέλης αδερφάκι μου, χειρότερος απ’ τον Στράτο (σ.σ.Παγιουμτζή). Ένα δίσκο θα κάνουμε τώρα μ’ αυτόνε και με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Έχω κάτι παλιές μελωδίες που άμα τις ακούνε τρελαίνονται. Θα τραγουδήσει ο Νταλάρας, μεγάλη φωνή, με νταλκά και χρώμα. Αυτός ο Νταλάρας δεν είναι μόνο καλός τραγουδιστής, αλλά και το καλύτερο παιδί! Το λέω και υπογράφω εγώ ο Παπαϊωάννου! *
Εικάζω λοιπόν πως αυτή η «τεμπελιά» του Μάνου Λοΐζου, την οποία επικαλέστηκε ο Γιάννης Παπαϊωάννου, έγινε η αιτία ώστε να στραφεί στη συνέχεια στον Λουκιανό Κηλαηδόνη για να επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών… Δυστυχώς όμως, «πριν το χάραμα» της 3ης Αυγούστου του 1972 «βγήκε ο χάρος να ψαρέψει με τ’ αγκίστρι του ψυχές…» και ο δίσκος δεν έγινε ποτέ…
Είκοσι χρόνια μετά, το 1992, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης παρουσίασε ένα διπλό album, με τίτλο «Αχ! πατρίδα μου γλυκειά», χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες με παιδικά, καντάδες, «ελαφρά» και ρεμπέτικα, ανάμεσα στα οποία βρήκαν θέση και τρία του «μπάρμπα Γιάννη». Ο περίφημος «Μπουφετζής», συνδημιουργία του με τον Γιώργο Μπάτη, η «Βαγγελίτσα» και το ξακουστό «Της Ζέας το λιμάνι» σε στίχους του θρυλικού «Τσάντα», που μπορείτε να ακούσετε στο video, μαζί με το απόσπασμα της συνέντευξης του Λουκιανού…
Έκαναν φωνητικά η Αφροδίτη Μάνου, η Μαρία Δημητριάδη και ο Ντίνος Αποστόλου κι έπαιξαν η Βαγγελιώ Μαργαρώνη (πιάνο), ο Δημήτρης Μαργιολάς (μπουζούκι), ο Στέλιος Λαδόπουλος (κοντραμπάσο) και ο Τώνης Άγας (κιθάρα).
*Γιάννης Παπαϊωάννου «Ντόμπρα και σταράτα» («Κάκτος», 1982)
