Βρισκόμαστε στο 1950. Η Βέμπο έχει μόλις πριν λίγους επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από δυόμιση θριαμβευτικά χρόνια στην Αμερική Κατά τη διάρκεια αυτής της δημιουργικής περιόδου η Βέμπο έλαμψε με τις εμφανίσεις και τις ηχογραφήσεις της κερδίζοντας το κοινό και τους κριτικούς του Νέου Κόσμου.
Ιστορικές έχουν μείνει οι εμφανίσεις της στο Κάρνεγκι Χολ το οποίο γέμισε τρεις φορές τραγουδώντας επί ώρες χωρίς μικρόφωνο!
Ήταν ένας θρίαμβος. Η Βέμπο είχε πολλές και σημαντικές προτάσεις να παραμείνει στην Αμερική.
Ο Σπύρος Σκούρας, πρόεδρος της 20th Century Fox, της έκανε σοβαρή πρόταση για καριέρα και της πρότεινε μάλιστα να γυρίσει ταινία στο Χόλιγουντ.
Η δημοσιογράφος και εκδότρια της «Καθημερινής» Ελένη Βλάχου είχε διατυπώσει σε άρθρο της το εξής ερώτημα:
«Μια και η Βέμπο είναι στην Αμερική, μια και οι αμερικανικές εφημερίδες της κάνουν πραγματικά κολακευτικές κριτικές, μια και μπορεί ασφαλώς να γίνει γνωστή στους Αμερικανούς, γιατί επιμένει να απευθύνεται μόνο στον ελληνικό λαό;».
Η Βέμπο απάντησε με την επιστροφή της στην πατρίδα «στον τόπο που μου τα έδωσε όλα με το παραπάνω». Η νοσταλγία νίκησε τη φιλοδοξία και τον πλούτο.
Με την επιστροφή της η Σοφία Βέμπο παίρνει την τολμηρή απόφαση να αποκτήσει τη δική της καλλιτεχνική στέγη, το θέατρο «ΒΕΜΠΟ». Ένα θέατρο το οποίο βρισκόταν στην οδό Καρόλου» πρώην σινεμά «Ερμής», σε μια καλλιτεχνική γειτονιά αφού περιτριγυριζόταν από τα θέατρα Περοκέ, Σαμάρτζη, Αθήναιον καθώς και το Λυρικόν.
Η Βέμπο ξόδεψε για τη δημιουργία του θεάτρου όλα της τα χρήματα και ήταν πληγωμένη γιατί η τότε κυβέρνηση Καραμανλή της είχε αρνηθεί το δάνειο που ζήτησε για την κατασκευή του. Η πρεμιέρα στο θέατρο πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1950 με την επιθεώρηση «Βίρα τις Άγκυρες».
Για τις ανάγκες της συγκεκριμένες επιθεώρησης, η Σοφία Βέμπο θα ζητήσει από τον Ιωσήφ Ριτσιάρδη, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς και ενορχηστρωτές της εποχής, με σημαντικές σπουδές στην Ευρώπη, να της γράψει τέσσερα τραγούδια. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η Ταμπακέρα σε στίχους του Γιώργου Γιαννακόπουλου και του αγαπημένου της Μίμη Τραϊφόρου.
Ο συνθέτης έδειχνε προβληματισμένος με τους στίχους και οι στιχουργοί με τη μουσική. Η Βέμπο όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένη με το τραγούδι που δε θα επέτρεπε σε κανέναν να της το απαγορεύσει.
Οι περισσότερες αντιδράσεις έρχoνταν από το κοντινό της περιβάλλον και κυρίως από τον Τραϊφόρο διότι θεωρούσε ότι αυτό το βαρύ λαϊκό τραγούδι δεν ταιριάζει στην ποιότητα της Βέμπο, της οποίας το άστρο μεσουρανούσε.
Η ίδια όμως είχε μαγευτεί από την «Ταμπακέρα» κι έτσι αποφάσισε να συμπεριλάβει το τραγούδι στην παράσταση της. Έτσι από το πείσμα της Σοφίας γεννήθηκε μια τεράστια επιτυχία.
Η Βέμπο τραγουδώντας στη σκηνή χωρίς μικρόφωνο δίνει ρεσιτάλ.
Η «Ταμπακέρα» είναι το τελευταίο τραγούδι που ακούγεται στην παράσταση και η σκηνοθεσία της εμφάνισης της Βέμπο είναι αριστοτεχνική.
Ξέρει και η ίδια ότι το κοινό θα δυσκολευτεί να υιοθετήσει αυτό το νέο στυλ τραγουδιού το οποίο ήταν ξένο για την εποχή. Όλα έπρεπε να ήταν τέλεια.
Η σκηνή ήταν σκηνοθετημένη ως εξής: Τη στιγμή που έκλεισε η αυλαία για αλλαγή σκηνικού, άρχισε η ορχήστρα την εισαγωγή του τραγουδιού, τότε εμφανίστηκε μια Βέμπο μαγική, φορώντας μαύρη σατέν εφαρμοστή τουαλέτα με άνοιγμα στην πλευρά του αριστερού ποδιού απ’ όπου φαινόταν η καλτσοδέτα της ζαρτιέρας που συγκρατούσε μια ασημένια ταμπακιέρα. Τα μαλλιά της κάλυπταν το μισό της πρόσωπο και με ύφος μπλαζέ και μοιραίο έκανε μερικά βήματα προς το μέσο της σκηνής, ενώ η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει την εισαγωγή. Στη συνέχεια έπιασε την ταμπακιέρα, τράβηξε ένα τσιγάρο, το έφερε στο στόμα της και βγάζοντας από το κορσάζ ένα κουτί σπίρτα το άναψε με μια μοναδική κίνηση.
Το κοινό σάστισε στο άκουσμα της εισαγωγής στο ρυθμό του χασάπικου σε συνδυασμό με την εμφάνιση της Σοφίας. Δεν μπορούσε να τη συνδέσει με αυτό το είδος της μουσικής που εκείνη την εποχή ακόμη εξακολουθούσε να θεωρείται περιθωριακή.
Κάποια στιγμή η Βέμπο άρχισε να τραγουδά. Μόλις τελείωσε το κοινό ξέσπασε σε ένα ξέφρενο χειροκρότημα φωνάζοντας με ενθουσιασμό και προτρέποντάς την να το ξανατραγουδήσει.
Η Σοφία ξανατραγούδησε τέσσερις φορές το τραγούδι ανταποκρινόμενη στο μπιζάρισμα του κοινού, και κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση έφυγε από τη σκηνή μέσα σε ένα καταιγισμό χειροκροτημάτων και επευφημιών. Έτσι η Βέμπο το 1950 δεν θεμελίωσε μόνο το θέατρό αλλά συνέβαλε καθοριστικά και στην άνθηση ενός νέου είδους τραγουδιού. Η «Ταμπακέρα» ηχογραφήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1950.
Όμως από αυτό το τραγούδι προέκυψε και η έκφραση «για την ταμπακιέρα δεν λέγεται κουβέντα». Μετά την μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού ο Βασιλιάς Παύλος ο οποίος υπήρξε μεγάλος θαυμαστής της Βέμπο της χάρισε μια ασημένια ταμπακέρα.
Από τότε φούντωσαν οι φήμες, που προϋπήρχαν, ότι ο Βασιλιάς ήταν ερωτευμένος μαζί της.
Η έκφραση γεννήθηκε όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου της είπε κάποτε «Όλα καλά βρε Σοφία αλλά για την ταμπακέρα δεν μας έχεις πει κουβέντα».
Υ.Γ Μπορεί η «Ταμπακέρα να μην ήταν το πρώτο αρχοντορεμπέτικο, (είχε προηγηθεί το 1948 το σπουδαίο τραγούδι «Το τραμ το τελευταίο» σε μουσική Μιχάλη Σουγιούλ και στίχους των Κώστα Γιαννίδη Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου που είχε πρωτοακουστεί στην επιθεώρηση Άνθρωποι, Άνθρωποι») αλλά αυτή που τραγουδά και συμβάλλει αποφασιστικά εδραιώνοντας στη συνείδηση του κοινού αυτό το νέο είδος τραγουδιού είναι η Σοφία Βέμπο.
Οι φωτογραφίες της Σοφίας Βέμπο προέρχονται από την πολύτιμη συλλογή της Κατερίνας Πετρίδου.
Ιστορικές έχουν μείνει οι εμφανίσεις της στο Κάρνεγκι Χολ το οποίο γέμισε τρεις φορές τραγουδώντας επί ώρες χωρίς μικρόφωνο!
Ήταν ένας θρίαμβος. Η Βέμπο είχε πολλές και σημαντικές προτάσεις να παραμείνει στην Αμερική.
Ο Σπύρος Σκούρας, πρόεδρος της 20th Century Fox, της έκανε σοβαρή πρόταση για καριέρα και της πρότεινε μάλιστα να γυρίσει ταινία στο Χόλιγουντ.
Η δημοσιογράφος και εκδότρια της «Καθημερινής» Ελένη Βλάχου είχε διατυπώσει σε άρθρο της το εξής ερώτημα:
«Μια και η Βέμπο είναι στην Αμερική, μια και οι αμερικανικές εφημερίδες της κάνουν πραγματικά κολακευτικές κριτικές, μια και μπορεί ασφαλώς να γίνει γνωστή στους Αμερικανούς, γιατί επιμένει να απευθύνεται μόνο στον ελληνικό λαό;».
Η Βέμπο απάντησε με την επιστροφή της στην πατρίδα «στον τόπο που μου τα έδωσε όλα με το παραπάνω». Η νοσταλγία νίκησε τη φιλοδοξία και τον πλούτο.
Με την επιστροφή της η Σοφία Βέμπο παίρνει την τολμηρή απόφαση να αποκτήσει τη δική της καλλιτεχνική στέγη, το θέατρο «ΒΕΜΠΟ». Ένα θέατρο το οποίο βρισκόταν στην οδό Καρόλου» πρώην σινεμά «Ερμής», σε μια καλλιτεχνική γειτονιά αφού περιτριγυριζόταν από τα θέατρα Περοκέ, Σαμάρτζη, Αθήναιον καθώς και το Λυρικόν.
Η Βέμπο ξόδεψε για τη δημιουργία του θεάτρου όλα της τα χρήματα και ήταν πληγωμένη γιατί η τότε κυβέρνηση Καραμανλή της είχε αρνηθεί το δάνειο που ζήτησε για την κατασκευή του. Η πρεμιέρα στο θέατρο πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1950 με την επιθεώρηση «Βίρα τις Άγκυρες».
Για τις ανάγκες της συγκεκριμένες επιθεώρησης, η Σοφία Βέμπο θα ζητήσει από τον Ιωσήφ Ριτσιάρδη, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς και ενορχηστρωτές της εποχής, με σημαντικές σπουδές στην Ευρώπη, να της γράψει τέσσερα τραγούδια. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η Ταμπακέρα σε στίχους του Γιώργου Γιαννακόπουλου και του αγαπημένου της Μίμη Τραϊφόρου.
Ο συνθέτης έδειχνε προβληματισμένος με τους στίχους και οι στιχουργοί με τη μουσική. Η Βέμπο όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένη με το τραγούδι που δε θα επέτρεπε σε κανέναν να της το απαγορεύσει.
Οι περισσότερες αντιδράσεις έρχoνταν από το κοντινό της περιβάλλον και κυρίως από τον Τραϊφόρο διότι θεωρούσε ότι αυτό το βαρύ λαϊκό τραγούδι δεν ταιριάζει στην ποιότητα της Βέμπο, της οποίας το άστρο μεσουρανούσε.
Η ίδια όμως είχε μαγευτεί από την «Ταμπακέρα» κι έτσι αποφάσισε να συμπεριλάβει το τραγούδι στην παράσταση της. Έτσι από το πείσμα της Σοφίας γεννήθηκε μια τεράστια επιτυχία.
Η Βέμπο τραγουδώντας στη σκηνή χωρίς μικρόφωνο δίνει ρεσιτάλ.
Η «Ταμπακέρα» είναι το τελευταίο τραγούδι που ακούγεται στην παράσταση και η σκηνοθεσία της εμφάνισης της Βέμπο είναι αριστοτεχνική.
Ξέρει και η ίδια ότι το κοινό θα δυσκολευτεί να υιοθετήσει αυτό το νέο στυλ τραγουδιού το οποίο ήταν ξένο για την εποχή. Όλα έπρεπε να ήταν τέλεια.
Η σκηνή ήταν σκηνοθετημένη ως εξής: Τη στιγμή που έκλεισε η αυλαία για αλλαγή σκηνικού, άρχισε η ορχήστρα την εισαγωγή του τραγουδιού, τότε εμφανίστηκε μια Βέμπο μαγική, φορώντας μαύρη σατέν εφαρμοστή τουαλέτα με άνοιγμα στην πλευρά του αριστερού ποδιού απ’ όπου φαινόταν η καλτσοδέτα της ζαρτιέρας που συγκρατούσε μια ασημένια ταμπακιέρα. Τα μαλλιά της κάλυπταν το μισό της πρόσωπο και με ύφος μπλαζέ και μοιραίο έκανε μερικά βήματα προς το μέσο της σκηνής, ενώ η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει την εισαγωγή. Στη συνέχεια έπιασε την ταμπακιέρα, τράβηξε ένα τσιγάρο, το έφερε στο στόμα της και βγάζοντας από το κορσάζ ένα κουτί σπίρτα το άναψε με μια μοναδική κίνηση.
Το κοινό σάστισε στο άκουσμα της εισαγωγής στο ρυθμό του χασάπικου σε συνδυασμό με την εμφάνιση της Σοφίας. Δεν μπορούσε να τη συνδέσει με αυτό το είδος της μουσικής που εκείνη την εποχή ακόμη εξακολουθούσε να θεωρείται περιθωριακή.
Κάποια στιγμή η Βέμπο άρχισε να τραγουδά. Μόλις τελείωσε το κοινό ξέσπασε σε ένα ξέφρενο χειροκρότημα φωνάζοντας με ενθουσιασμό και προτρέποντάς την να το ξανατραγουδήσει.
Η Σοφία ξανατραγούδησε τέσσερις φορές το τραγούδι ανταποκρινόμενη στο μπιζάρισμα του κοινού, και κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση έφυγε από τη σκηνή μέσα σε ένα καταιγισμό χειροκροτημάτων και επευφημιών. Έτσι η Βέμπο το 1950 δεν θεμελίωσε μόνο το θέατρό αλλά συνέβαλε καθοριστικά και στην άνθηση ενός νέου είδους τραγουδιού. Η «Ταμπακέρα» ηχογραφήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1950.
Όμως από αυτό το τραγούδι προέκυψε και η έκφραση «για την ταμπακιέρα δεν λέγεται κουβέντα». Μετά την μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού ο Βασιλιάς Παύλος ο οποίος υπήρξε μεγάλος θαυμαστής της Βέμπο της χάρισε μια ασημένια ταμπακέρα.
Από τότε φούντωσαν οι φήμες, που προϋπήρχαν, ότι ο Βασιλιάς ήταν ερωτευμένος μαζί της.
Η έκφραση γεννήθηκε όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου της είπε κάποτε «Όλα καλά βρε Σοφία αλλά για την ταμπακέρα δεν μας έχεις πει κουβέντα».
Υ.Γ Μπορεί η «Ταμπακέρα να μην ήταν το πρώτο αρχοντορεμπέτικο, (είχε προηγηθεί το 1948 το σπουδαίο τραγούδι «Το τραμ το τελευταίο» σε μουσική Μιχάλη Σουγιούλ και στίχους των Κώστα Γιαννίδη Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου που είχε πρωτοακουστεί στην επιθεώρηση Άνθρωποι, Άνθρωποι») αλλά αυτή που τραγουδά και συμβάλλει αποφασιστικά εδραιώνοντας στη συνείδηση του κοινού αυτό το νέο είδος τραγουδιού είναι η Σοφία Βέμπο.
Οι φωτογραφίες της Σοφίας Βέμπο προέρχονται από την πολύτιμη συλλογή της Κατερίνας Πετρίδου.
